Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

London calling, Part 2

Πλησιάζει η μέρα που θα φύγω και η αλήθεια είναι πως έχω αρχίσει να κουράζομαι πια. Και να βαριέμαι. Ατελείωτα επαγγελματικά ραντεβού, και στα ενδιάμεσα τρελό περπάτημα και απίστευτο φαγητό. Περνάω πάρα πολύ όμορφα - δεν παραπονιέμαι μ΄αυτήν την έννοια- με την Λένα έχουμε γελάσει και γυρίσει απίστευτα αυτές τις μέρες και τις περιπέτειες μας θα σας τις διηγηθώ με ησυχία όταν επιστρέψω, αλλά τώρα που τα έβαλα όλα σε μια σειρά και ξέρω τι θέλω να κάνω, πως και πότε, μου λείπει πια το σπίτι μου. Και η καθημερινότητα μου, και τα αγόρια μου, και οι φίλοι μου. Και λίγος χρόνος για μένα.



(My British look..)

Μεγαλώνουμε και παραξενεύουμε και εγώ ανακαλύπτω άναυδη σχεδόν πως ενώ όλοι με θεωρούν a people's person τελικά δεν είμαι καθόλου. Πέρα από το ότι βαριέμαι πάρα πολύ εύκολα τους πάντες και τα πάντα - με την εξαίρεση των ανθρώπων εκείνων που είναι τόσα χρόνια στην ζωή μου πια που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της- με κουράζει η καθημερινή επαφή με κόσμο. Και έχω τεράστια ανάγκη από χρόνο και χώρο για μένα και μόνο.Να μπορώ να "κατεβάσω τα ρολλά" και να ηρεμίσω χωρίς να χρειάζεται να μιλάω, να ακούω ή να έχω παρέα τον οποιονδήποτε....



Στο μεταξύ σήμερα αυπομονώ να δω μια φίλη που έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε στην Αθήνα, και αύριο among others έχουμε ραντεβου για καφέ με την Doris και μετά εισητήρια για θέατρο. Θα δούμε Les Miserables, μια παράσταση για την οποία έχω ακούσει τα καλύτερα και την περιμένω πως και πως. Αύριο έχω και το τελευταίο μου ραντεβού για δουλειά, στην Conde Nast. Την πρώτη φορά που πέρασα την είσοδο του Vogue House στην Hanover Square απογοητεύτηκα κάπως, το φανταζόμουν πιο επιβλητικό και σίγουρα όχι χωμένο ανάμεσα σε ένα ταχυφαγείο και μια τράπεζα, αλλά ίσως αυτό να εξηγεί και γιατί οι αντίστοιχες εκδόσεις στην Ελλάδα πάνε άπατες και ας έχουν δέκα φορές καλύτερο κτήριο. 


(Παπούτσι δε βιτρίνα του Notting Hill. Αν μπορείς να κυκλοφορήσεις με αυτό μπορείς να κυκλοφορήσεις με τα πάντα...)

Κάπως έτσι άλλωστε είναι και ολόκληρη η Αγγλία σαν χώρα. Και οι Άγγλοι σαν λαός. Δεν είναι της επίδειξης καθόλου, και μπορεί να έχουν απίστευτα κτήρια και πάρα πολλά λεφτά, δεν θα στα κουνήσουν ποτέ στα μούτρα όμως. Μπορεί να σε σνομπάρουν λίγο με το βρετανικό τους χιούμορ αν θεωρήσουν πως τους παίρνει, αυτό που συχνά αγγίζει τα όρια της αγένειας χωρίς όμως να τα ξεπερνά τελικά, αλλά δεν θα σε κρίνουν από την εμφάνιση σου με τίποτα και δεν θα σε σχολιάσουν κακοπροαίρετα πίσω από την πλάτη σου. Η χώρα δίνει equal opportunities όπως πολύ σωστά μου είπε κάποτε ένας παλιός φίλος, και οι μόνοι που κρίνουν και σοχλιάζουν τους άλλους για την εμφάνιση, τα χρήματα ή το στυλ τους είναι εκείνοι που δεν έχουν καταφερει να νοιώσουν ακομα fit in. Πράγμα που όπως ανακάλυψα αυτή την φορά που έμεινα εδώ δεν έχει να κάνει με τα ποσα χρόνια είσαι εδώ ούτε με το πόσο επιτυχημένος είσαι ή πόσα χρήματα βγάζεις. Αλλά με το πόσο έχεις αποδεχτεί εσύ τον εαυτό σου και πόση ανάγκη έχεις να νοιώθεις καλύτερος ή περισσότερος από τους άλλους.
Αυτά για σήμερα, πρέπει να πάω να κάνω ένα ντουσάκι, να ντυθώ και να ξαναφύγω.. Φιλιά συννεφιασμένα αλλά αισιόδοξα.

5 σχόλια:

  1. Etsi einai fili......kai oxi mono sto Londino alla se ollo ton kosmo....otan eisai kala me ton eayto sou den "krineis" tous allous!!!.....Edo epidi oloi ligo poli tin "psonisane" me kapoio tropo ta teleytaia xronia....einai pio entono ayto!!......
    Xairome gia tin katapliktiki parastasi pou tha deis!!....sxedon zeileyo an kai tin exo dei 2 fores (Londino kai NY).....tha tin ksanaevlepa aneta!!!
    Xairome pou perases kala....kai ap'oti fenete "katastalakses" kapou.....Perimeno na gyriseis na mas peis nea kai apo konta!!!
    Mupsi Lti (xaxxaxax)
    Filoumpes..............polles xxxxxxxxx

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μπα, εχουμε ΚΑΙ μπλογκακι;;τόσο καιρο μου ζητουσε κωδικους για να μπω, και σήμερα τσααακ, ελευθερα..
    Αν και αφηνω σχόλια στο fb, εδώ είναι ..αλλιώς.
    Αυτο που λες ο,τι βαριεσαι τους παντες και τα παντα, τα αγνωστα κυρίως, πως το νιωθω και γω να με τυλιγει...και γω ειμαι και θελω να συνεχισω να ειμαι people'person, γιατι δεν ξερω να ειμαι κατι αλλο,και μαλλον δεν θα ειμαι και πολυ αποδεκτη αλλιώς...τρομαζω.
    Πες μας και για την παράσταση, αν καταφερεις να πας.
    Παντως μια χαρά τα καταφερνεις μόνη στο Λονδίνο ε;;Μόνη χωρις τον εταιρο εννοώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Νομίζω ότι βγάζεις πολύ γρήγορα και εύκολα συμπεράσματα και για το Λονδίνο και για τον εαυτό σου. Αφού σου πάει το Λονδίνο, το βλέπουμε όλοι. Τώρα αν περνάς καλύτερα στην Αθήνα, δεκτό και αυτό, τουλάχιστον δοκιμάστηκες. Πάντως η εικόνα θα ξεκαθαρίσει αφού γυρίσεις!
    Επίσης το σχόλιο να ληφθεί και σαν ψήφος για τη συνέχεια του blog!!!
    Φιλιά και καλή επιστροφή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Oooh!Glad you're back on the blog. I read your posts for F&L , but I'm not that much into Twitter. Anyhow.Follow your heart.<3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. multipsi@ Πέρασα υπέροχα, καταστάλαξα απολύτως και σας πεθύμησα τρελά.. Τα υπόλοιπα θα τα πουμε από κοντά, το συντομότερο.. Φιλιά αγαπημένη!!!!

    aremare@ Έχουμε, έχουμε..:))) Το είχα κλείσει για λίγο, τι πρωτότυπο, ξέρω, αλλά δεν άντεξα για πολύ χωρίς οπότε επανήλθα..:))) Η παράσταση ήταν συγκλονιστική, παρόλο που το θέμα ήταν βαρύ και το δεύτερο μέρος τόσο συγκινητικό που μπορούσες και να βάλεις τα κλάμματα. Στο τέλος χειροκροτήσαμε όρθιοι για ώρα..:))

    My blueprint@ Το Λονδίνο μου πάει πολύ και του πάω και εγώ νομίζω..:))) Αυτό που δεν μου πάει είναι να μένω για καιρό μακριά από τα αγόρια της ζωής μου και τους φίλους της καρδιάς μου. Αλλά τελικά βρέθηκε λύση και γι΄αυτό.. Φιλιά πολλά..:))

    Irene@ I always do and thank God never been mistaken so far..;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή