2011 Best of...

Μερικές φορές άλλοι γράφουν αυτά που σκέφτεσαι με καλύτερο τρόπο απ΄ότι θα μπορούσες να τα εκφράσεις εσύ ο ίδιος.. 'Ετσι, ο απολογισμός μου για το 2011 λέω να γίνει μέσα από τα πιο χαρακτηριστικά re tweets.. 28 ατάκες που μίλησαν στην ψυχή μου λοιπόν - και περιέγραψαν τέλεια την φάση στην οποία βρισκόμουν όταν τις διάβασα- και πέντε δικά μου tweets... Πιστέψτε με, πίσω από αυτές τις witty αράδες και λέξεις κρύβεται όλη μου η φετινή ιστορία.. Με τα ups και τα downs της. Και ναι, το 2011 ήταν ένα μεγάλο ξεκαθάρισμα. Σε κάθε επίπεδο. Τώρα τελείωσε όμως οπότε πάμε γερά, με φόρα, αισιοδοξία και πάθος για τα καλύτερα που είναι αυτά που θα έρθουν. Καλή, γελαστή και τυχερή χρονιά να έχουμε. Με υγεία, με τους ανθρώπους που αγαπάμε γύρω μας, και με όσο πάθος και πείσμα μας χρειάζονται για να πάμε παρακάτω...

 η ιωαννα με το μηδεν @i0annaA5 Κάποια ύψη περιστάσεων τα περνάς μόνο με λίμπο. 

 ο Gi ο Pap είμαι @GiPapJesus • Κι από τι είναι πια οι τσάντες οι λουιβουιτόν και κάνουνε δυο χιλιάρικα; Από πουτσόδερμα κι αν τις τρίψεις γίνονται βαλίτσες; 

 Kostas Giannakidis @kgiannakidis •  Όταν λένε ότι ο ηγούμενος Εφραιμ θα εμφανίζεται στο αστυνομικό τμήμα δύο φορές το μήνα, εννοούν ως όραμα, έτσι δεν είναι; 

 VivianEfthimiopoulou @vivian_e • Το ότι πρέπει να φέρεσαι στους ωραίους σαν ν είναι έξυπνοι κ στους έξυπνους σαν να είναι ωραίοι ειναι αλλη 1 απόδειξη εκθήλυνσης των ανδρων. 

 Lady Marion @Marianne_Taha •  Υπάρχουν 2 κατηγοριες ανδρών. αυτοί που με γουστάρουν και αυτοί που είναι ψυχικα υγιείς.

 Elizabeth Delaka @ElizabethDeLaka •  Ποιος σου είπε να με προσγειώσεις ; Και τώρα που τα κατάφερες τι κέρδισες ;

 Γιώργος @yX__ • Η σωστή γυναίκα είναι κυρία στο timeline και τσούλα στα DMs. 

 Sasa Papadima @SasaPapadima • Παλιά γνωρίζαμε γκόμενο επιχειρηματία & ρωτούσαμε τι ρολόι φοράει, αν έχει εξοχικό. Τώρα η 1η ερώτηση είναι αν έχει πληρώσει το ΙΚΑ.

 Ρετζινα Φελαντζι @mikatsou • το κινητο και ειδικα τα εσεμες θα επρεπε να εχουν φραγη μετα τις 3 την νύχτα ή μετα το 3ο ποτο. 

 ο 3 ήτα @aNameToCome • Η ζωή αξίζει για τα 30 δευτερόλεπτα πριν το πρώτο φιλί 

 Stathis Papoulias @spfuzzy •  ΓΑΠ σε ρόλο Νίκου Ξανθόπουλου στην "Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου". Σε λίγο θα μας δείξει πως πάλεψε με την αρκούδα Βαγγέλη 

 K. Papamichalopoulos @MilitaryRaiden • Να το πούμε ευθέως: Θέλουμε οι Ευρωπαίοι να δουλεύουν & να μας δίνουν μέσω προϋπολογισμών τους δανεικά & αγύριστα για να γεμίζουμε φραπογαλάδικα 

 la_cookaracha @La_cookaracha • Διαβαζεις timeline λες τις πουτανας γινεται πεφτει η κυβερνηση χαμος, ανοιγεις τηλεοραση, χταποδι κοκκινιστο με μακαρονακι κοφτο κ σαλτσουλα  

 sonia kazoni @sonkazoni • Ο Οδ.Τσενάι είναι στο Χάρβαρντ με υποτροφία. Όσοι φώναζαν να μην πάρει τη σημαία είν στους δρόμους κ πετάνε γιαούρτια.

 peter stat @drstat •  Greeks have tended through life assuming that there is one set rules for them and one for everybody else. And it may yet turn out to be true 

 ο 3 ήτα @aNameToCome •  Για πήγαινε λίγο να πνιγείς να δω κάτι 

 elenikitra @elenikitra • Χάνω το χιούμορ μου. Κακό σημάδι 

 liberi fotini @liberifotini •  Eίμαι τόσο hot που περνάω ανάμεσα απ' τα καλαμπόκια και γίνονται ποπ κορν. 

 Πι @Mr_Petemy•  Είναι που θέλω να ζω την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία και ποιος θέλει να βάλει πλυντήριο τη τελευταία μέρα της ζωής του? 

 Michalis Michael @MichalisLIfO •  Άντε να διαφωνήσεις τώρα με τη λάικα. 

 Ρετζινα Φελαντζι @mikatsou • ελα θα σε σοκαρω το ξερω. η γη γυριζει, αλλα οχι γυρω σου 

 nikisot @nikisot•  Θα έπρεπε να υπάρχει ένα κουμπί " snap out of it" 

 alexgrwords @AlexGRwords • Τα πραγματα μπορει να ειναι απλα,οι ανθρωποι δεν ειναι απλοι.Καλυτερα ετσι κατ εμε,για να μαθαινει κανεις καθως προχωραει 

 ο 3 ήτα @aNameToCome •  Όταν προσπαθείς να με πείσεις πόσο γουάου είναι η ζωή σου χωρίς καν να σε ρωτήσω, εγώ το μόνο που ακούω είναι απόγνωση 

 VivianEfthimiopoulou @vivian_e • Να μην φοβάσαι, dear follower. Θα έχεις πάντα τη μόρφωση κ την ευφυΐα σου που είναι η μεγαλύτερη σου περιουσία. Αυτο λέμε στο σόι μας. 

 Cupid Or Stupid? @SoEpic_Bloom • Someday your prince charming will come. Mine just took a wrong turn, got lost, and is too stubborn to ask for directions.... :( 

 Zafirina Karatza @misskaratza • όταν γίνομαι έξυπνη τα καταστρέφω όλα. - Μαλβίνα Κάραλη  

 Elizabeth Delaka @ElizabethDeLaka •  Αν με κάνεις να γελάω πίσω από μια οθόνη,ένα μήνυμα, τότε είσαι ο άνθρωπος μου σ'εχω ερωτευτεί. 

Evi Fetsi @fevis • Every moment of our lives is like a piece in a puzzle, the positive ones fit, the negative ones don't!

 Evi Fetsi @fevis •  Όταν κάτι δεν είναι μοναδικό dear follower, τότε δεν είναι μοναδικοί και οι συμμετέχοντες. Από σχέση μέχρι project. Τόσο απλό. #my-fairytale  

 Evi Fetsi @fevis •  Pretending to be a functioning adult is exhausting... 

 Evi Fetsi @fevis • He calls me goddess and I'm still the one who gets on her knees

 Evi Fetsi @fevis Τα πιο ενδιαφέροντα μέηλ είναι αυτά που αποφασίζω να μην στείλω τελικά.Τα κρατάω όμως και στο μέλλον θα είναι το καλύτερο μάθημα αυτογνωσίας

Υ.Γ. Αγαπώ τα social media και το Twitter πιο πολύ απ΄όλα.. Να ευχαριστήσω λοιπόν εκείνον που με έβαλε στο παιχνίδι. (Ή μάλλον και σ΄αυτό το παιχνίδι, για να είναι ακριβής η διατύπωση). Θα είσαι πάντα ο καλύτερος διαδικτυακός συμπαίχτης που θα μπορούσα να ονειρευτώ. Ακόμα και όταν εφευρίσκεις καινούριες ασύλληπτα δύσκολες πίστες, όταν αλλάζεις τους κανόνες από μόνος σου ή όταν μου στήνεις παγίδες στις οποίες πέφτω μέσα με τα μούτρα..:)))

C for Christmas and F for the future...

Τα φετινά Χριστούγεννα, κόντρα στο mood της εποχής και πέρα από κάθε προσδοκία, ήταν τελικά από τα καλύτερα που έχω περάσει ever. Και αυτή είναι μια ανακουφιστική συνειδητοποίηση, και ταυτόχρονα το καλύτερο μήνυμα που έχω πάρει τελευταία. Μπορούσαμε να μιζεριάσουμε, μπορούσαμε να γκρινιάξουμε για τις χαμένες πολυτέλειες, για τα δώρα που δεν πήραμε και τα ταξίδια που δεν κάναμε, μπορούσαμε να ζηλέψουμε για όσα έκαναν άλλοι και εμείς όχι, μπορούσαμε να μείνουμε κλεισμένοι στο καβούκι μας, φοβισμένοι και μετέωροι ανησυχώντας για τα όσα πρόκειται να συμβούν, παρόλο που το μέλλον δεν το ξέρει κανείς, ειδικότερα δε όλοι εκείνοι που αρέσκονται να το αναλύουν διεξοδικά μέσα από τα τηλεοπτικά παράθυρα και τα social media. 

Αντ' αυτού προτιμήσαμε να μαζευτούμε σε σπίτια, να μαγειρέψουμε, να γελάσουμε πολύ και δυνατά, να πάμε βόλτες στην φωτισμένη πόλη, να πιούμε cocktails και afternoon teas, να συναντηθούμε σε στέκια αγαπημένα γύρω από τραπέζια που μεγάλωναν όσο περνούσε η ώρα, να αγκαλιαστούμε σφιχτά και να φιληθούμε με πάθος, να αφεθούμε στην μαγεία της γιορτής και να ξορκίσουμε τους φόβους μας αντικαθιστώντας τους με θάρρος. Και πάθος. Και ελπίδα. 

Και ναι, όσο θα είμαστε όλοι εδώ, μαζί, ενωμένοι και αποφασισμένοι να χτίζουμε γέφυρες και να κάνουμε υπερβάσεις κρατημένοι ο ένας από το χέρι και την ματιά του άλλου, όσο έχουμε την υγεία μας και εκείνους που αγαπάμε γύρω μας, και όσο θα διαλέγουμε το φως από το σκοτάδι και την αισιοδοξία από την γκρίνια, όλα θα πηγαίνουν μόνο καλύτερα... Η ζωή προχωράει. Πάει μπροστά. Μόνο. Και αυτοί που μένουν πίσω, γαντζωμένοι στο παρελθόν και σε αυτά που προτιμούν να θυμούνται αντί γι΄ αυτά που θα μπορούσαν να κάνουν, ή επιμένουν σαν άλλες Κασσάνδρες να μαντεύουν μόνο καταστροφές και στεναχώριες, είναι καταδικασμένοι να μείνουν τελικά μόνοι.

Και εγώ, μερικές μέρες πριν την καινούρια χρονιά, κάνω την δική μου υπέρβαση και αφήνω πίσω ότι με βαραίνει και με φορτώνει με σκοτάδι και αρνητικά συναισθήματα. Έχω ανάγκη να είμαι ανάλαφρη, ανέμελη, αισιόδοξη και φωτεινή. Και να ασχολούμαι μόνο με όσα και όσους θα με πάνε μπροστά. Με φόρα και με φόρτσα. Και το κυριότερο, έχω ακόμα την δύναμη να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, και αυτό θα είναι πάντα το μεγαλύτερο μου ταλέντο. Η πιο γερή μου ασπίδα και το πιο δυνατό μου όπλο. Μαζί με το χαμόγελο.

Merry Christmas!!!

Τραβώντας και σπρώχνοντας, επιτέλους τα καταφέραμε.. Σε τρεις μέρες θα είναι Χριστούγεννα και είναι η ώρα να αφήσουμε στην άκρη τα όσα μίζερα μας κατατρέχουν καιρό τώρα και να χαθούμε στην μαγεία της γιορτής. Αντισταθείτε λοιπόν στους καλικατζάρους και τα λοιπά ξωτικά και βάλτε τα δυνατά σας να δημιουργήσετε το σκηνικό των ονείρων σας για εκείνους που αγαπάτε.. Η ευτυχία είναι στιγμές μην το ξεχνάτε, οπότε φτιάξτε τις δικές σας με υλικό την αισιοδοξία, το χαμόγελο και την ελπίδα πως και αυτό το εργάκι θα έχει happy end.. Φιλιά πολλά και αγάπη, καλή διασκέδαση, καλά μαγειρέματα και θα τα πούμε την επόμενη εβδομάδα με αντίστροφη μέτρηση για την Πρωτοχρονιά και φυσικά, απολογισμούς..:)

Final countdown...

Πέντε μέρες για τα Χριστούγεννα, τέσσερις για την παραμονή.. Ο πατέρας μου έλεγε πως το πιο σκληρό νόμισμα είναι ο χρόνος. Και ακριβώς επειδή η αξία του είναι τεράστια και δεν υποκαθίσταται, είτε από το περίσσευμα σας είτε από το υστέρημα σας, φροντίστε να τον αφιερώσετε σε εκείνους που αγαπάτε και το αξίζουν. Οι φετινές γιορτές έτσι κι αλλιώς είναι επικεντρωμένες στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα. Και σημασία έχουν οι προθέσεις, και οι σκέψεις, και η ενέργεια. Όχι το κόστος αυτού που δίνουμε αλλά η διάθεση με την οποία το προσφέρουμε και το μήνυμα που κρύβει.. Και ίσως είναι ένα από τα δώρα της κρίσης αυτό. Το ότι μας βάζει στην διαδικασία να αναθεωρήσουμε τις αξίες και τις προτεραιότητες μας. Πολλά σ΄αγαπώ λοιπόν στην λίστα μου, πολλή ουσία, και όλος ο χρόνος που μπορώ να διαθέσω σε εκείνους που αποτελούν την βάση της ζωής μου είτε είναι εδώ κοντά μου, είτε είναι μακριά μου και αυτές τις μέρες μου λείπουν πιο πολύ. Τρόποι υπάρχουν, μένει ο καθένας να ανακαλύψει εκείνους που ταιριάζουν στον χαρακτήρα του και στις περιστάσεις.  Τις δικές του και των άλλων. Και πάνω απ΄όλα, να θυμόμαστε να χαμογελάμε. Όχι ψυχαναγκαστικά επειδή το απαιτεί το mood των ημερών αλλά επειδή αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα. Πως σε σχέση με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, εμείς έχουμε την τύχη να κολυμπάμε ακόμα προς την απέναντι ακτή και να επιπλέουμε, παρόλα τα κύματα..

υ.γ. Το σπίτι μυρίζει φρεσκοψημένα μπισκότα. Και ταυτόχρονα κάθε σταγόνα της χτεσινής καταιγίδας που δεν έλεγε να σταματήσει μου έφερνε στο μυαλό εκείνους τους 20.000 ανθρώπους που κοιμούνται στους δρόμους. Παράξενες θα είναι οι φετινές γιορτές. Γεμάτες αντιθέσεις. Παρόλα αυτά, η Πολυάννα στο μυαλό μου επιμένει. Είμαστε γεροί, είμαστε μαζί, άρα έχουμε την δύναμη να αλλάξουμε τα πάντα....

Ugly truth...

"Δεν θα γυρίσω να πάρω την Άννα, συγγνώμη..." 

Μια βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα, η Αθήνα μετράει πια τις πληγές της. Και μαζί, πολλές τέτοιες ιστορίες και 20.000 καταγεγραμμένους αστέγους. Ναι, οι φετινές γιορτές είναι αλλιώτικες από τις άλλες για πολλούς λόγους. Και τα φωτάκια, και οι λίστες, και τα χαμόγελα, και οι όμορφες στιγμές δεν μπορούν και δεν πρέπει να κρύψουν την αλήθεια. Ούτε να την αφήσουν να ξεχαστεί... Εκείνοι που μπορούν, ας θυμηθούν αυτές τις μέρες εκείνους που δεν τα καταφέρνουν. Η λύση είναι πάντα στην ομαδική προσπάθεια και στην γνώση πως πολλά μικρά μαζί μπορούν να φτιάξουν ένα μεγάλο... Και στην τελική, η μουρμούρα από μόνη της δεν βοήθησε ποτέ κανέναν. Και όλοι εκείνοι που γκρινιάζουν καιρό τώρα αδιάκοπα σε κάθε είδους social media μέσα από τα smart phones, τα tablets, τα PC και τα MAC τους ας συνειδητοποιήσουν πως αντίθετα με πάρα πολλούς άλλους, βρίσκονται οχυρωμένοι μέσα στην άνεση και την ζέστη των σπιτιών ή των γραφείων τους και με το ρεύμα και το Internet πληρωμένο. 

The show must go on..

Είναι απίστευτα ενδιαφέρον το πόσο πολύ μια εικόνα, ένα χρώμα, και ένα concept χτισμένο με  σχεδιασμό επαγγελματικό μπορεί να γίνει σχεδόν αληθινό. Σαν μια εικονική πραγματικότητα που με τον καιρό αποκτά ζωή δική της και μπερδεύεται ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα με ευκολία μαγική. Σαν τον λαγό που βγαίνει από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού και ενώ ξέρεις πως είναι οφθαλμαπάτη, μένεις για δευτερόλεπτα να αναρωτιέσαι μήπως αυτή την φορά το ζωάκι ήταν αληθινό. Δεν είναι όμως. Ποτέ. Πάντα είναι ένα κόλπο βασισμένο στους καπνούς και τους καθρέφτες, και στο ταλέντο που έχει εκείνος που το κάνει, να στρέψει την προσοχή του κοινού σε κάτι εντελώς άσχετο, στο πιο απόλυτα συντονισμένο timing. Και πάντα έρχεται η ώρα που τα φώτα ανάβουν, ο καλλιτέχνης υποκλίνεται και ο θιάσος τα μαζεύει για να πάει να δώσει μια άλλη παράσταση, σε μια άλλη πόλη. 

Όπως και να το δεις, σαν διαφημιστικό project, σαν τεχνολογικό πείραμα ή σαν παράσταση από αυτές που κόβουν την ανάσα, ο κύκλος τελικά κλείνει. Το προϊον παλιώνει, το κοινό κουράζεται, τα καλώδια βραχυκυκλώνουν, τα κυκλώματα κόβονται. Ή ακόμα χειρότερα, απλά βαριέσαι. Όχι το ίδιο το concept ίσως, όσο αυτό στο οποίο σε μεταμόρφωσε.. Και τότε είναι η στιγμή να αποδείξεις πως η επιτυχία σου δεν οφειλόταν απλά στην τύχη, την συγκυρία ή έστω την προσεκτική δουλειά αλλά κυρίως στην ικανότητα σου να προσαρμόζεσαι στις αλλαγές και τις συνθήκες, και να εξακολουθείς να έχεις την άνεση να καβαλήσεις το σωστό κύμα στην σωστή στιγμή, και να ισορροπήσεις επάνω του μέχρι την επόμενη ακτή. Για να στήσεις ένα καινούριο project, για ένα καινούριο προϊόν, που θα το παρακολουθήσει ένα καινούριο κοινό, μέσα από ένα καινούριο, αλλά το ίδιο εντυπωσιακό κόλπο.. 

Bitter and sweet...

'Οταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, βάλτα στην βότκα σου... Οι τελευταίες μέρες του χρόνου μοιάζουν να έχουν συνωμοτήσει για να με αφήσουν με την πιο ανέλπιστα γλυκιά γεύση... Και εγώ απολαμβάνω με ανακούφιση όλα αυτά που με κάνουν να (ξανά)νοιώθω ασφαλής. Γέλια ξεκαρδιστικά, σχέδια γιορτινά, αγκαλιές που τις πεθύμησα, παρέες που αλλάζουν τις ισορροπίες των χώρων, στιγμές που με ταξιδεύουν στα καλοκαίρια που αγαπάω, αποδράσεις που με κάνουν να νοιώθω ελεύθερη, ζαβολιές που μου επιτρέπουν να γίνομαι (κακό) παιδί και  όνειρα που μοιάζουν να μπορούν τελικά να γίνουν αληθινά. Και μέσα σε όλα αυτά, οι φίλοι μου και οι άνθρωποι της ζωής μου, φροντίζουν να μου θυμίζουν ο καθένας με τον τρόπο του αυτά που καμιά φορά επιλέγω να ξεχνώ... Και να με στηρίζουν, και να με προστατεύουν, και όταν χρειάζεται να μου δίνουν και μια σκουντιά να πάω παρακάτω...  Ο Ζ. ξαναμοιράζει τη τράπουλα γελώντας, και σαν άλλος θαυματοποιός ανασύρει τους ξεχασμένους μου άσσους από το μανίκι του, η Μ. μου θυμίζει με τον πιο απόλυτο τρόπο αλήθειες που επιμένω να προσπερνώ, η Λ. και η Κ. μου δίνουν όλο τον χρόνο που χρειάζομαι πάνω από αμέτρητα  cocktails με πικάντικη γεύση, ο Σ. μου εμπιστεύεται την καινούρια του αρχή, η D. με παίρνει τηλέφωνο από το Λονδίνο για να οργανώσουμε το πρόγραμμα των γιορτών, η Μ. μου θυμίζει πως μ΄αγαπάει πολύ ακόμα και όταν πνίγεται, η Λ. με συμβουλεύει με τετράγωνη λογική, ο Γ. με κάνει να γελάω πολύ και συχνά, η μαμά μου στηρίζει τα πιο τρελά μου όνειρα και τα αγόρια της ζωής μου εξακολουθούν να με αντιμετωπίζουν σαν αγαπημένο, κακομαθημένο παιδάκι, που του κάνουν χατίρια και pampering αλλά όταν χρειάζεται, το βάζουν και στο naughty corner να σκεφτεί τι έκανε..:) Και εγώ... Εγώ λίγες μέρες πριν αποχαιρετήσω οριστικά μια από τις δυσκολότερες χρονιές της ζωής μου, νοιώθω να γίνομαι ξανά αυτή που ήμουν. Και που με έχασα κάπου στην διαδρομή.

Ναι, η ζωή είναι γεμάτη ξινά φρούτα τελευταία, αλλά όταν έχεις την σωστή συνταγή και τις συνθήκες ώστε η έμπνευση σου να μην πέφτει σε ξέρα, μπορείς να τα μετατρέψεις σε μικρά γαστρονομικά θαύματα.. Και τα Χριστούγεννα είναι η πιο αγαπημένη μου γιορτή του χρόνου, και φέτος περισσότερο από ποτέ σκοπεύω να την χαρώ με όλη μου την ψυχή, μετατρέποντας τα λεμόνια σε στολίδια για το δέντρο μου και παγάκια για τα ποτά μου...

Mix and match...

Η ζωή μοιάζει λίγο με την εμφάνιση μας. Ο καθένας έχει τα δικά του δυνατά σημεία, τις δικές του ατέλειες, και τις δικές του ειδικές ανάγκες. Και ακριβώς όπως κάνουμε όταν ντυνόμαστε, δεν είναι δυνατόν να αγοράσεις τα πάντα από το ίδιο μαγαζί. Χρειάζονται διάφορα πράγματα που συμπληρώνουν το ένα το άλλο, για να δημιουργήσουν ένα σύνολο που θα είναι ωραίο, θα είναι αρμονικό και δεν θα είναι βαρετό. Και κυρίως, που θα είναι ξεχωριστό για τον καθένα. Ακριβώς όπως και στην ζωή, που η ευτυχία - δυστυχώς ή ευτυχώς- δεν κρύβεται ποτέ σε μια και μόνο σχέση, ότι είδους και αν είναι. Χρειαζόμαστε οικογένεια, φίλους, έρωτες, σεξ, χρήματα, επιτυχία επαγγελματική, κοινωνική καταξίωση.. Χρειαζόμαστε και μαύρο και άσπρο και όλα τα ενδιάμεσα χρώματα. Και όλες τις τιμές. Και όλες τις υφές. Από μετάξι μέχρι κάμποτο. Τα θέλουμε όλα ακόμα και αν οι κοινωνικές συνθήκες και τα ταμπού μας εμποδίζουν συχνά να εκφράσουμε τις πραγματικές μας ανάγκες. Πόσο μάλλον να προσπαθήσουμε να τις εκπληρώσουμε. Και έτσι, ακριβώς όπως και στα ρούχα, θα υπάρχουν πάντα εκείνοι που θα ντύνονται από την κορυφή μέχρι τα νύχια από τον ίδιο σχεδιαστή. Τέλειοι αλλά τραγικά βαρετοί, και παγιδευμένοι μέσα σε μια εικόνα που δημιούργησε για εκείνους κάποιος άλλος. Και το αληθινό ενδιαφέρον θα το έχουν πάντα εκείνοι που καταφέρνουν να συνδυάσουν ακριβά κομμάτια με τα Zara ή το αντίστροφο, δημιουργώντας το δικό τους mix and match και αποπνέοντας την ελευθερία του ανθρώπου που τολμά να είναι αυτό που θέλει...

Twelve days 'till Christmas...

Δώδεκα μέρες για την παραμονή των Χριστουγέννων, πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός! Από το απόγευμα το σπίτι θα αρχίσει να μυρίζει γιορτές. Έχω να ψήσω λόφους απο διπλοφουρνιστά μπισκότα βουτύρου, να φτιάξω τουλάχιστον πέντε Red Velvet Cakes και να πειραματιστώ στην  eggnog custard cream.. Για το τελευταίο εγχείρημα που είναι και το πιο δύσκολο μια που την τελευταία φορά που δοκίμασα να κάνω κρέμα απέτυχα παταγωδώς, ευτυχώς προσφέρθηκε ο ωραιότερος chef της πόλης να μου κάνει πριβέ μάθημα, οπότε θα το σώσω αυτή την φορά το project...:))

Και πρέπει επίσης να πάω και στον Προμπονά να πάρω τα φωτάκια για την βεράντα μας - χτες που έβγαλα τον Droopy βόλτα συνειδητοποίησα πως έχω αργήσει προτοφανώς να στολίσω το.. έξω μας- να συσκευάσω τα δώρα που θα στείλω στο Λονδίνο και την Ουάσινγκτον και να τα πάω στο ταχυδρομείο για να φτάσουν εγκαίρως, και να καταλήξω επιτέλους στο μενού της παραμονής για να κάνω το πλάνο της προετοιμασίας. Ευτυχώς, παρόλο το μυαλό μου ταξιδεύει αλλού, θυμήθηκα τουλάχιστον να κλείσω από καιρό τα ραντεβού μου για κομμωτήρια, νύχια, και λοιπές μπωτέ και έτσι την επόμενη εβδομάδα θα μου μείνει μόνο να βρω τι θα φορέσω όταν έρθει η ώρα, εκτός από ένα ζευγάρι υπέροχα κέρατα ταράνδου με λαμπάκια που αναβοσβύνουν που ανακάλυψα στο Golden Hall με τα οποία σκοπεύω να υποδεχτώ τους καλεσμένους μου.. :)

Όπως αντιλαμβάνεστε οι επόμενες μέρες θα είναι του χαμού. Με την καλή έννοια, δεν θα παραπονεθώ κιόλας που έφτασε η πιο αγαπημένη μου γιορτή.. Απλά μου την σπάει λίγο που με όλα όσα μας απασχολούν περνάνε οι μέρες και χάνουμε την χαρά, και που πρέπει να κάνουμε extra effort για μπούμε στο πνεύμα φέτος. Και οκ, το ξέρω πως όλα έχουν γίνει απίστευτα δύσκολα όμως να σας πω κάτι? Στα εύκολα μπορούν όλοι. Τώρα μας θέλω να δείξουμε την αξία μας, στις ανηφοριές και στα βράχια... 

Υ.Γ. Μήπως ξέρει κανείς που πουλάνε στο Λονδίνο ginger loaf cakes για να παραγγείλω στον φίλο μας τον  Βαγγέλη που θα είναι εκεί για μια εβδομάδα? Τα χρειάζομαι σαν βάση για το χριστουγεννιάτικο γλυκό μου, επειγόντως... 

London calling...

Δεκαπέντε μέρες πριν τα Χριστούγεννα ακριβώς, Σάββατο με μια λιακάδα απίστευτη έξω από το παράθυρο μου, και εγώ σκέφτομαι με δέος πως πρέπει να ντυθώ και να πάω - έστω- ένα μικρό σούπερ μάρκετ. Σήμερα θα ήθελα τα ψώνια να μπορούσαν να διακτινιστούν. Και γενικότερα, μετά από τρεις μέρες σερί έξω, και ένα απίστευτο girl's χτες που κράτησε ένα γερό εξάωρο γεμάτο γέλια, σκοπεύω το weekend αυτό να μην κάνω τίποτα απολύτως. Θα χαζολογήσω ατελείωτα, θα παίξω το καινούριο μου HOG, θα διαβάσω περιοδικά και εφημερίδες, θα δω ξένες σειρές στο DVD, θα χαζέψω τα φωτάκια του δέντρου μέχρι να υπνωτιστώ, θα μαγειρέψω λιχουδιές, θα χουζουρέψω από τον καναπέ στο κρεβάτι μου και πίσω, θα ακούσω μουσικές χριστουγεννιάτικες και όχι μόνο, θα μιλήσω ώρες στο τηλέφωνο με τις κολλητές μου, θα ασχοληθώ με τα social media και την στήλη μου στο FnL και θα αφιερώσω άφθονο χρόνο στον εαυτό μου. Me time που λέει και ένας αγαπημένος φίλος..

Και όλα αυτά με το μυαλό μου καρφωμένο στο Λονδίνο με super glue. Ζωή με φόντο την σημαία της Αγγλίας, κανονικά.. Σήμερα στον ύπνο μου για να καταλάβετε, προσπαθούσα να κουβαλήσω από το Tesco στο σπίτι μου ένα χαλί και μια ηλεκτρική σκούπα. Τα έσερνα λέει για εκατό μέτρα που μου φάνηκαν χιλιόμετρα και είχα άγχος μην τα χαλάσω. Και ξύπνησα ξεκαρδισμένη στα γέλια και με ένα κέφι τρελό. By the way είμαι σχεδόν σίγουρη πως τα Tesco δεν πουλάνε καν χαλιά και σκούπες. Καταλάβατε..:))

Take a step forward..

Αν τα πρώτα βήματα προς μια καινούρια κατεύθυνση είναι τα πιο καθοριστικά - μια που η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, έτσι δεν λένε?- τότε ας τα κάνουμε φορώντας τα πιο κατάλληλα παπούτσια...

Τον τελευταίο καιρό τα όνειρα μου είναι μπερδεμένα και σχεδόν ακατάληπτα. Αν μπορούσα να τα συνδυάσω με παραμύθια, θα σας έλεγα πως νοιώθω κάτι ανάμεσα στον παπουτσωμένο γάτο και τον Κοντορεβυθούλη, με λίγο από Χάνσελ και Γκρέτελ και γενικότερη συμβολή από όλα τα cartoons που αγαπάω. Κάτι σαν να προσπαθώ να σκαρφαλώσω σε μια γιγάντια φασολιά φορώντας δωδεκάποντες γόβες τέσσερα νούμερα μεγαλύτερες, και όταν τελικά τα καταφέρνω φτάνω κατάκοπη σε ένα σπίτι από ζαχαρωτά που το καταβροχθίζω πριν το κατοικίσω, σε ένα background με το τέρας να με περιμένει με ένα τριαντάφυλλο στο χέρι για να με κλείσει στο χρυσό κλουβί και όλους τους πρίγκηπες που έχω φιλήσει μέχρι σήμερα να μεταμορφώνονται σε καταπράσινα, φασαριόζικα βατράχια... Όμως το πρωί ξυπνάω με μια γλυκιά αίσθηση κι αυτό λέει πολλά. Άλλωστε και μέσα από τα παραμύθια μπορείς να μεγαλώσεις, ειδικά αυτά που τα εζησες μόνη σου τελικά- αυτό και αν είναι κάτι που το εμπέδωσα απολύτως τον τελευταίο καιρό- αλλά θα το αφήσω αυτό για ένα άλλο ποστ, με εντελώς διαφορετικό θέμα.

Και σήμερα, λίγο πριν ξεκινήσω για ένα ραντεβού σημαντικό, αναρωτιέμαι αν το να πουλάς τον εαυτό σου σωστά - με την καλή έννοια- είναι ένα ταλέντο που σκουριάζει ή χάνεται όταν έχεις να το χρησιμοποιήσεις καιρό. Θα δείξει. Στο μεταξύ, εδώ και παντού, όσοι με αγαπάτε ή έστω με συμπαθείτε, wish me luck. Και οι υπόλοιποι, μέρες γιορτινές που έρχονται, μην με σκατοψυχίσετε πολύ πληζ..:)

A Paris...

Πως να είναι άραγε να ξυπνάς σε μια καινούρια πόλη, σε ένα άλλο σπίτι, σε ένα άλλο κρεβάτι? Να είσαι πάλι μόνη μετά από τόσον καιρό, μετά από τόσα χρόνια που πίστευες πως δεν θα μπορούσες να ζήσεις χωρίς όλα αυτά που είναι σήμερα η ζωή σου? Θα είναι μια περιπέτεια που θα μηδενίσει το κοντέρ και θα σημάνει μια καινούρια αρχή, και ανανέωση, και ελπίδα, ή θα μείνω να κυνηγάω ανεμόμυλους σαν άλλος Δον Κιχώτης? 

Εχτες το βράδυ στον ύπνο μου, είδα το Παρίσι. Ηλιόλουστο, ανέμελο και μαγικό όπως το ζήσαμε τότε, κάνοντας βόλτες ατελείωτες, τραβόντας φωτογραφίες που με κάνουν ακόμα να χαμογελάω, και έχοντας την αίσθηση πως πρωταγωνιστούσαμε στην δική μας ταινία. Έχουν περάσει χρόνια πια από εκείνο το ταξίδι, αλλά το θυμάμαι ακόμα. Ξαναπήγα στο Παρίσι πολλές φορές μετά. Ποτέ δεν ήταν το ίδιο. Και έτσι, αποφάσισα να αγαπήσω μια άλλη πόλη...

Her Morning Elegance /Oren Lavie from O L on Vimeo.

Ευχαριστώ την Julie για αυτό το υπέροχο video, και σας εύχομαι μια χαρούμενη, γελαστή και αισιόδοξη μέρα.. :)

Something to remember...

Σήμερα γιορτάζουν οι Νίκοι και οι Νίκες αλλά η μέρα ανήκει στον Αλέξανδρο. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα προσπαθώ να γράψω κάτι που να μην είναι μελό και κλισέ γι΄αυτό το παιδάκι που έγινε σύμβολο μιας γενιάς χωρίς να το ζητήσει. Για αυτή την μητέρα που έζησε και ζει τον χειρότερο εφιάλτη - μια μέρα της Μαρμότας στην κόλαση που δεν θα τελειώσει ποτέ-  και που θα ξυπνάει όλα τα πρωινά που της μένουν με την γνώση πως τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο. Προσπαθώ αλλά δεν τα καταφέρνω. Κυρίως γιατί νοιώθω απίστευτες τύψεις που μέσα μου, με κάθε γράμμα που πατάω στο πληκτρολόγιο, επαναλαμβάνω σαν mantra την ίδια φράση, ξανά και ξανά.. "Θεέ μου, αν είχα μια ευχή, μια μόνο, θα ήταν να είναι το παιδί μου καλά. Πάντα." 

Σήμερα η μέρα ανήκει στον Αλέξανδρο λοιπόν. Η ζωή προχωράει, οι πληγές κλείνουν, τα σημάδια σβύνουν, αλλά ένας τέτοιος χαμός δεν ξεχνιέται, ούτε ξεπερνιέται. Γιατί ο Αλέξανδρος δεν ήταν ήρωας, δεν ήταν σύμβολο, δεν ήταν σημαία σε κανενός τον αγώνα. Ήταν ένα παιδάκι που είχε μπροστά του ζωή, και όνειρα και όλα εκείνα που δεν πρόλαβε να κάνει και να νοιώσει. Και γιατί είχε μια μαμά που έζησε και συνεχίζει να ζει αυτό που - κυρίως όσοι είμαστε γονείς- δεν τολμάμε να αντέξουμε ούτε σαν σκέψη, ούτε για κλάσματα του δευτερολέπτου. Να το θυμόμαστε αυτό όταν θα βλέπουμε σήμερα τα αφιερώματα στα  μέσα και θα ακούμε τις διάφορες κορώνες. Την αληθινή διάσταση της ιστορίας. Που είναι αυτή ενός παιδιού που χάθηκε και μιας οικογένειας που έμεινε πίσω..

Enough already! (Part 2)

Αν τα social media είναι μια μικρογραφία του αληθινού κόσμου εκεί έξω, έχω βαρθεί να ακούω και να διαβάζω γκρίνιες και μουρμούρες, ειδικά όσο πλησιάζουν οι γιορτές. Λες και έχει ριζώσει ο καλικάτζαρος μέσα σε ορισμένους, πολλούς μάλλον, και παλεύουν για το ποιος θα αποδομήσει πρώτος την διάθεση των υπολοίπων για μια ανάσα. "Ο καταναγκασμός στην χαρά των γιορτών", " Η υποχρέωση να περάσουμε καλά", "τα κινέζικα λαμπιόνια και οι κιτς διακοσμήσεις" και πάει λέγοντας..  Και όλα ντυμένα με τον μανδύα της "εξυπνάδας" και του trendy, και με ώρες χαμένες στο να σκεφτούν την μαλακία αντί να κάνουν instead κάτι εποικοδομητικό. Ναι, εκνευρίζομαι αφάνταστα γιατί η χαρά και η αισιοδοξία δεν είναι ούτε εξαναγκασμός, ούτε υποχρέωση. Ή μάλλον, υποχρέωση μπορεί και να είναι, με την καλύτερη των εννοιών, απέναντι στους εαυτούς μας πρώτα και μετά απέναντι σε αυτούς που αγαπάμε. Ειδικά σε καιρούς δύσκολους και μίζερους όπως αυτοί που περνάμε.

Το πιο εύκολο πράγμα όταν έρθουν τα μεγάλα ζόρια, σε κάθε επίπεδο της ζωής, είναι να αρχίσουμε την μουρμούρα και να σπεύσουμε να νίψουμε τα χέρια μας και να ρίξουμε τις ευθύνες σε όλους τους άλλους εκτός από εμάς.. Και να πουλάμε εξυπνάδα κοροϊδεύοντας εκείνους που προσπαθούν να κρατήσουν μέσα τους την χαρά και την ελπίδα, και να έχουμε αρνητική άποψη για κάθε προσπάθεια και κάθε πιθανή λύση,  και να κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα λες και εμείς δεν υπήρξαμε ποτέ μέρος του σκηνικού. Σόρρυ guys, αλλά δεν είναι έτσι.. Και μπορεί να μην τα φάγαμε όλοι μαζί όπως ατυχώς δήλωσε ο κύριος Πάγκαλος, όλοι μαζί όμως συμμετείχαμε χρόνια τώρα στο σκηνικό της απάθειας, του γραψαρχιδισμού και της ρεμούλας, ο καθένας στο ποσοστό που του αναλογεί. Από τις αποδείξεις που δεν κόψαμε ή δεν ζητήσαμε, από το μέσον που βάλαμε ή που προσπαθήσαμε να βρούμε για θητείες, μεταθέσεις, δάνεια και όλα τα σχετικά, μέχρι τα φακελάκια που δώσαμε και τα στραβά μάτια που κάναμε σε πολλά. Και όλοι μαζί δίναμε το πράσινο φως να συνεχιστεί η ιστορία χρόνια τώρα, είτε με την ψήφο μας, είτε με την αποχή μας.. Ας αφήσουμε λοιπόν την χαρά, την γιορτή, τας φωτάκια και τον Αη Βασίλη στην ησυχία τους. Από όλα τα παραμύθια που ζήσαμε, αυτό είναι το πιο αθώο και το πιο ανεβαστικό. Και αντί να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα για όλα αυτά που χάσαμε, και ναι χάσαμε πολλά, ας επικεντρώσουμε σε αυτά που μας έμειναν, και το κυριότερο, στους τρόπους με τους οποίους θα (ξανά) κάνουμε την ζωή μας καλύτερη.. 

Η χαρά, η ευτυχία και οι προοπτικές είναι στα μικρά, όχι στα μεγάλα.. Και η ζωή χτίζεται πετραδάκι πετραδάκι, δεν την τσιμεντώνουμε μονομπλόκ, και όλα μπορεί και πρέπει να είναι όμορφα όταν υπάρχει υγεία, όταν έχουμε γύρω μας ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν, όταν πιστεύουμε στον εαυτό μας και τις δυνατότητες μας, και όταν έχουμε την διάθεση να παλέψουμε και να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ευκαιρίες. Αλλιώς είμαστε απλώς δειλά, τρομοκρατημένα και ανήμπορα ανθρωπάκια που προσπαθούν να κρύψουν την αγωνία τους και το έλλειμμα τους πίσω από την μάσκα της ειρωνείας και του πεσιμισμού. Χωρίς καμιά επιτυχία όμως..

Weekend.... (Updated)

Άλλο ένα σαββατοκύριακο επικεντρωμένο γύρω από κατσαρόλες, συνταγές και table settings... Μου αρέσει να μαγειρεύω για τους φίλους μου, έξω έχει υπέροχες χειμωνιάτικες λιακάδες, και μέσα τα φωτάκια του δέντρου μου κλείνουν το μάτι παιχνιδιάρικα. Είναι αυτή η εποχή του χρόνου που όλα μοιάζουν πιθανά, εφικτά και αισιόδοξα.. Και που ο κόσμος χαμογελάει συχνότερα και γκρινιάζει λιγότερο. 

Ένα σαββατοκύριακο πιο κοντά στα Χριστούγεννα λοιπόν. Ας το περάσουμε όμορφα. Και ας κάνουμε - και τώρα και πάντα- αυτό που θέλει η καρδιά μας... Καλημέρα!!

Το τραπέζι είναι ήδη έτοιμο και είμαι πολύ περήφανη για τις χριστουγεννιάτικες χαρτοπετσέτες μου, που είναι ton sur ton με τα υπόλοιπα χρώματα του σπτιτιού...

Υ.Γ. Ο αγαπημένος μου Μιχάλης Μιχαήλ έγραψε ένα υπέροχο κομμάτι για τον Δεκέμβρη. Και ο επίλογος, πέρα από το ότι με έκανε να συγκινηθώ, μίλησε κατ' ευθείαν μέσα στην ψυχή μου...

Xeblogarisma

Η φίλη μου η Μελίνα μου έστειλε πριν μερικές μέρες το δελτίο τύπου για το φετινό Bazaar. Ο σκοπός είναι πραγματικά ιερός και πρέπει να είμαστε όλοι εκεί για να βοηθήσουμε. Οπότε spread around the news please. Και be there, ειδικά αυτές τις μέρες είναι καλό να έχουμε στο μυαλό μας πως υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε αληθινά δύσκολα...

To ξεblogάρισμα διοργανώνει το Σάββατο 3 και την Κυριακή 4 Δεκεμβρίου το 4^ο χριστουγεννιάτικο μπαζάρ του, για την ενίσχυση των άπορων κρατουμένων και των παιδιών που ζουν με τις φυλακισμένες μητέρες τους στις γυναικείες φυλακές Ελεώνα Θήβας. Στο μπαζάρ, θα διατίθενται χριστουγεννιάτικα, χειροποίητα είδη δώρων, παραδοσιακά προϊόντα, ρούχα, βιβλία και πολλά άλλα, σε συμβολικές τιμές όπως: μεταχειρισμένα ρούχα με 2 ευρώ, καινούργια βρεφικά και παιδικά σετ με 3 ευρώ, χειροποίητα κεριά με 2 ευρώ, βιβλία από 1-5 ευρώ κ.ά. Στη διάρκεια του μπαζάρ θα συλλέγουμε είδη πρώτης ανάγκης για τις φυλακισμένες και τα παιδάκια όπως: πάνες, είδη παιδικής περιποίησης, σαμπουάν, αφρόλουτρα, οδοντόκρεμες, οδοντόβουρτσες, σερβιέτες, χαρτί υγείας, απορρυπαντικό για πλύσιμο ρούχων, υγρό καθαρισμού χώρου, σαπούνια, τηλεκάρτες κ.ά. Το μπαζάρ θα πραγματοποιηθεί στο Cabaret Voltaire, Μαραθώνος 30, Μεταξουργείο και οι ώρες λειτουργίας θα είναι το Σάββατο από τις 11.30 το πρωί ως τις 8 το βράδυ και την Κυριακή από τις 11 το πρωί ως τις 5 το απόγευμα. Περισσότερες πληροφορίες στο http://xeblogarisma.blogspot.com/

Το ξεblogάρισμα είναι μια ομάδα bloggers που ξεκίνησε την δράση της πριν από 4 περίπου χρόνια με σκοπό τη βοήθεια και την οικονομική ενίσχυση των παιδιών 0-3 ετών που κρατούνται μαζί με τις φυλακισμένες μητέρες τους στις γυναικείες φυλακές Ελεώνα Θήβας. Το πλαίσιο υποστήριξης, μαζί με τα 20 περίπου παιδάκια και τις μαμάδες τους, περιλαμβάνει επίσης και τις 90 και πλέον άπορες φυλακισμένες. Οι εθελοντές του ξεblogαρίσματος πραγματοποιούν συχνές αποστολές ειδών πρώτης ανάγκης στον Ελεώνα και διοργανώνουν εκδηλώσεις με τα έσοδα των οποίων καλύπτουν άμεσες ανάγκες των παιδιών και των απόρων. Επίσης, συμμετέχουν οικονομικά σε αποφυλακίσεις, στηρίζουν το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας των φυλακών, ενθαρρύνουν την εθελοντική προσφορά μαθημάτων δημιουργικής απασχόλησης και άλλων πολιτιστικών εκδηλώσεων μέσα στις φυλακές και ευαισθητοποιούν τον κόσμο από το blog τους.

December.....

" Ο Άρης στον 12ο οίκο σου θα σε κάνει να πιστέψεις (χωρίς καμία απτή απόδειξη φυσικά) πως οι τωρινές συνθήκες της ζωής σου μόνο προς το χειρότερο μπορούν εξελιχθούν και ότι η καλύτερη λύση να κάνεις μια φρέσκια αρχή κάπου πολύ μακριά από όλους και από όλα. Φυσικά και μπορείς να πράξεις το παραπάνω όμως να έχεις στο νου σου πως κάθε πόρτα που κλείνεις τώρα (στην επαγγελματική και ερωτική σου ζωή) κλείνει οριστικά και δεν θα ανοίξει ξανά αν μετά από λίγο καιρό μετανιώσεις για τις αποφάσεις σου. "  Αυτό έγραφε among others το μηνιαίο ωροσκόπιο μου που με περίμενε μόλις άνοιξα το mail μου, για τον Δεκέμβριο.. Και έμεινα να κοιτάζω την οθόνη άναυδη για λίγο γιατί είναι απίστευτο πόσο μέσα πέφτουν και αυτό και το ημερίσιο του Facebook, σε όλα εκτός από ότι έχει να κάνει με λεφτά..:)))

Και φυσικά, οι αποφάσεις της ζωής μας και δη οι σημαντικές δεν μπορούν να βασίζονται στις προγνώσεις των άστρων,αλλά ότι σου μπαίνει λίγο η ιδέα του "μωρέ μπας?", σου μπαίνει. Τι να λέμε τώρα...

Σήμερα όμως ο μήνας έχει 1. Και ο Δεκέμβρης είναι πια εδώ, και η αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα έχει αρχίσει, και πρέπει να κάνουμε focus μόνο στα χαρούμενα, τα αισιόδοξα και τα φωτεινά μέχρι να υποδεχτούμε την καινούρια χρόνια με δόξες και τιμές.. Και από Γενάρη βλέπουμε.. Το ξέρω πως μερικές φορές η τάση μου στο ροζ, η υπερβολική μου αισιοδοξία και η μόνιμη μου ανάγκη για ελευθερία, αλλαγές και περιπέτειες μπορεί να κουράσουν αφάνταστα τους γύρω μου - ειδικά σε περιόδους δύσκολες όπως αυτές που περνάμε- και πως επίσης, μπορεί να με παρασύρουν και να με κάνουν να κυνηγήσω ανεμόμυλους ως άλλος Δον Κιχώτης. Συνήθως όμως με βγάζουν μια χαρά στην απέναντι ακτή, ή τουλάχιστον αυτό έχει δείξει η ιστορία μέχρι σήμερα. Έτσι κι αλλιώς, όπως έλεγε και η Τζέσικα Ράμπιτ στην γνωστή ταινία, δεν φταίω εγώ, είμαι σχεδιασμένη έτσι. Έχω γεννηθεί Σάββατο, μέσα στην καρδιά των Αλκυονίδων ημερών, και έχω μεγαλώσει διαβάζοντας Πολυάννα και πιστεύοντας ακράδαντα πως τα καλύτερα είναι πάντα αυτά που θα έρθουν.