We 're all pieces of a puzzle...

Οι μέρες περνάνε χαλαρά και ήρεμα - παρόλο που τα προβλήματα εξακολουθούν να συσσωρεύονται και τίποτα δεν πάει ή δεν είναι όπως "πρέπει"- και σιγά σιγά όλα μπαίνουν στην θέση τους ακριβώς όπως τα κομμάτια ενός περίπλοκου πάζλ. Μάλλον είναι κάτι στ’ αστέρια που επηρεάζει τους Αιγόκερους γιατί τα ίδια "συμπτώματα" αντιμετωπίζει και η Μαρία - εκτός και αν αποσαλέψαμε πια- αλλά όπως και να έχει, η άνοιξη μοιάζει να έχει μπει για τα καλά, μέσα και έξω. Και ας κάνει ο καιρός ακόμα τις κορδέλες του με κάτι καταιγίδες αδυσώπητες, μεταφορικά και κυριολεκτικά. 

Το θέμα είναι πως - για να μιλήσω για τον εαυτό μου- για πρώτη φορά εδώ και δυο σχεδόν χρόνια βλέπω τελικά το φως στην άκρη του τούνελ. Ξέρω πως τώρα πια τα πράγματα είναι στο χέρι μας, και το κυριότερο, πως είναι από αυτά που ξέρουμε να διαχειριζόμαστε σαν βιρτουόζοι. Το Λονδίνο επέδρασε πάνω μου μαγικά με τον ίδιο τρόπο που μερικά χρόνια πριν επιδρούσε το νησάκι. Πέρασα όμορφα, διασκέδασα, είδα ανθρώπους που τους είχα επιθυμήσει, άλλαξα παραστάσεις, έμαθα πράγματα - ευχάριστα και δυσάρεστα αλλά έτσι δεν είναι η ζωή?-  και το κυριότερο, ξαναβρήκα την σωστή μου προοπτική. Την απόσταση από την οποία πρέπει να παρατηρώ τους ανθρώπους και τις καταστάσεις για να τους βλέπω αντικειμενικά. Και όποιος με συνάντησε τις τελευταίες μέρες μου είπε το ίδιο πράγμα. Πως δείχνω ήρεμη και ευτυχισμένη, και η αλήθεια είναι πως νοιώθω έτσι ακριβώς. 

Και μέσα σ΄όλα, συμβαίνουν και τα πιο απίθανα ξεκαθαρίσματα.. Σχέσεις που αλλάζουν, που μπαίνουν σε άλλες βάσεις ή που φεύγουν από το προσκήνιο, κύκλοι που κλείνουν και άλλοι που ανοίγουν, και μια μεγάλη προσωπική μου εκκρεμότητα - η μεγαλύτερη της ζωής μου ίσως-  βρίσκεται πάλι μπροστά μου, σε μια καινούρια καμπή, για την οποία δεν αφήνομαι ακόμα να χαρώ όσο θα ήθελα, από φόβο μήπως για μια ακόμα φορά, στο άμεσο μέλλον η πόρτα κλείσει στα μούτρα μου, όπως συμβαίνει πάντα από τότε που ήμουν δεκάξι. Παρόλα αυτά, το γεγονός παραμένει. Αυτόν τον Μάρτη θα τον θυμάμαι για πάντα. Και αυτή την άνοιξη, δεν 'πα να γίνεται χαμός γύρω μου, θα την χαρώ με όλη μου την καρδιά. Γιατί την περίμενα δυο χρόνια... :)

Υ.Γ. Διάλεξα να "ντύσω" το ποστ με την φωτογραφία ενός μαγαζιού που το λάτρεψα στην κυριολεξία. Λέγεται Cocomaya και δεν ήταν μόνο ο υπέροχος, χαλαρός χώρος και οι απίστευτες λιχουδιές που με μάγεψαν, αλλά κυρίως η αύρα των ανθρώπων που το έχουν και που με έκαναν να αισθανθώ σαν στο σπίτι μου -σαν να με ήξεραν από καιρό- και ας με είχαν γνωρίσει μόλις. Είναι αυτή η ίδια αίσθηση που μου δίνει το Λονδίνο σαν πόλη. Αν βρεθείς στα κατάλληλα μέρη με τους κατάλληλους ανθρώπους, μπορεί να γίνει μια αγκαλιά που θα σε τυλίξει και θα σε κάνει να νοιώσεις τόσο οικεία, σαν να είσαι αναπόσπαστο κομμάτι της. Και τελικά, ίσως επειδή θα έχω πάντα πίσω μου - και μέσα μου- το νησάκι, αυτόν τον ευλογημένο τόπο που σου ανοίγει πόρτες και δρόμους σε όποιο μέρος του πλανήτη και αν βρεθείς, οι κατάλληλοι άνθρωποι έρχονται μόνοι τους να με βρουν, στο σωστό timing. Και μου τα κάνουν όλα ευκολότερα, και γι΄αυτό, θα ευχαριστώ πάντα το σύμπαν. Και τον μπαμπά μου που με πήγε στην Μύκονο όταν ήμουν πέντε χρονών και με έμαθε να την αγαπάω με πάθος, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που μ΄αγαπάει από τότε και εκείνη. Και μου το αποδεικνύει, με κάθε ευκαιρία....