Mad times...

Είναι από τις σπάνιες φορές από τότε που αχολούμαι με το blogging - έξι ή επτά χρόνια τώρα, ή μήπως είναι παραπάνω από εκείνο το πρώτο blog στην Athens Voice? - που δεν γράφω όχι γιατί βαριέμαι αλλά γιατί δεν έχω χρόνο. Τους τελευταίους μήνες η ζωή μου έχει αλλάξει τρομερά. Ανάμεσα στην Αθήνα και το Λονδίνο, με στάσεις μια φορά την εβδομάδα στο κέντρο αποκατάστασης Φιλοκτήτης στο Κορωπί στο οποίο νοσηλεύεται εδώ και δυο μήνες ο πατέρας μου μετά από μια περιπέτεια υγείας που μας έφερε κάπως πιο κοντά έπειτα από πάρα πολλά χρόνια, και με τα αγόρια της ζωής μου να έχουν τις δικές τους ανάγκες και τα δικά τους θέματα, προσπαθώ σκληρά να αντεπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου που διαρκώς αυξάνονται και ταυτόχρονα, να ισορροπήσω τα εντελώς διαφορετικά κομμάτια της ζωής μου που μερικές φορές, αγγίζουν την παράνοια.

Και οκ, πάντα βρισκόμουν κάπου ανάμεσα σε δυο άκρα, από επιλογή κυρίως και από αυτή την διάθεση του να συνταιριάξω μέσα μου αλλά και έξω μου τα εντελώς άσχετα μεταξύ τους  πράγματα που αγαπώ, αλλά αυτή την εποχή το έχω παρακάνει.. Ειδικά από τότε που έμεινα χωρίς άνθρωπο στο σπίτι, και μέχρι να δω τι θα κάνω μια που το project του να βρω μια κυρία που να είναι εμπιστοσύνης, να μην φοβάται τα σκυλιά και να την εγκρίνει και ο κύριος Droopy που έχει την τάση να τραγανίζει όσους δεν πολυ- συμπαθεί δεν είναι και το απλούστερο του κόσμου, μέσα σε όλα τα υπόλοιπα έχω να κάνω και δουλειές. Έτσι, πέρα από τα κλασσικά super markets, καθαριστήρια και τα σχετικά, σιδερώνω λόφους από ρούχα, βάζω πλυντήρια, σκουπίζω, σφουγγαρίζω, μόνο πατζούρια δεν έχω κάνει ακόμα μια που η Μαρία με προειδοποίησε πως από αυτό το task μπορεί και να μην βγω in one piece. Και ταυτοχρόνως γράφω τα κείμενα μου, ανεβάζω κάθε Τρίτη τα κομμάτια του site, πίνω καφέδες με την μαμά μου και τις κολλητές μου, βγαίνω τα βράδια, πάω γυμναστήριο όποτε προλάβω, μαγειρεύω of course, και προσπαθώ να βρίσκω και λίγο me time που μου είναι όσο απαραίτητος και ο αέρας που αναπνέω. 

Και κάνω και τραπέζια στο σπίτι για φίλους, όπως αυτό του προηγούμενου Σαββάτου που τελείωσε στις 3.30 τα ξημερώματα, πράγμα που είναι πολύ καλό γιατί περάσαμε υπέροχα, αλλά και πολύ κακό γιατί την επόμενη μέρα δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου για να σηκωθώ από το κρεββάτι και κατέληξα να κάνω την διαδρομή Ψυχικό Κορωπί ένα τέταρτο (για τον Φιλοκτήτη που λέγαμε) τρέχοντας σαν δαιμονισμένη για να προλάβω να είμαι στις 2.30 το μεσημέρι πίσω στην Κηφισιά όπου είχαμε κανονίσει να φάμε με τον Κώστα και την Λιάνα... 

Αυτή την εβδομάδα δε, ως άλλη Μαίρη Παναγιωταρά, μέσα στην ίδια μέρα σιδέρωσα αυτά τα ρούχα, συμμάζεψα το σπίτι,

μετά πήγα να ψωνίσω, μετά μαγείρεψα αυτό το σουφλέ 

και την επόμενη ακριβώς αφού πήγα και έκανα ένα γερό ρεκτιφιέ στην Τέτα γιατί τα χέρια μου είχαν γίνει πια σαν του κηπουρού, χτύπησα και ένα κοσμικό- φιλανθρωπικό event για να μην ξεχνιέμαι.

Και σήμερα, μετά από ένα πρωί με super market και έναν γρήγορο καφέ με την μαμά μου, βρέθηκα το απόγευμα να κάνω μάθημα μαγειρικής με τον τριάστερο και απίστευτα συμπαθητικό και χαρισματικό κύριο Michel Roux στο Metropolitan Hotel,

επέστρεψα σπίτι και σε λίγο θα ξαναφύγω για dinner με αγαπημένους φίλους κάπου στου Μακρυγιάννη.

Και αύριο έχω την καθιερωμένη επίσκεψη στον πατέρα μου το πρωί, μεσημεριανό lunch με τις κολλητές μου στην Παλιά Αγορά, και το βράδυ κάποιο κάλεσμα που δεν έχω ιδέα τι είναι, ξέρω μόνο πως θα πρέπει να σκαρφαλώσω πάλι σε τακούνια και να κάνω την χαριτωμένη στο πλευρό του αγαπημένου μου... 

Οπότε περιμένω να έρθει η Κυριακή και να βιδωθώ στον καναπέ για μια ολόκληρη μέρα μην κάνοντας τίποτα απολύτως.. Εκτός ίσως από το να μαγειρέψω κάτι για να φάμε για βράδυ βλέποντας Upstairs-Downstairs στην τηλεόραση, αλλά η μαγειρική όπως έχω ξαναγράψει πολλές φορές είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας για μένα, που νομίζω πως την έχω τρελή ανάγκη αυτή την εποχή... Οπότε μην με παρεξηγείτε που χάνομαι.. Η σκέψη μου είναι εδώ, το σώμα μου έχει μια δυσκολία να ανταποκριθεί... Φιλιά και καλό σαββατοκύριακο... :)