London calling, Part 2

Πλησιάζει η μέρα που θα φύγω και η αλήθεια είναι πως έχω αρχίσει να κουράζομαι πια. Και να βαριέμαι. Ατελείωτα επαγγελματικά ραντεβού, και στα ενδιάμεσα τρελό περπάτημα και απίστευτο φαγητό. Περνάω πάρα πολύ όμορφα - δεν παραπονιέμαι μ΄αυτήν την έννοια- με την Λένα έχουμε γελάσει και γυρίσει απίστευτα αυτές τις μέρες και τις περιπέτειες μας θα σας τις διηγηθώ με ησυχία όταν επιστρέψω, αλλά τώρα που τα έβαλα όλα σε μια σειρά και ξέρω τι θέλω να κάνω, πως και πότε, μου λείπει πια το σπίτι μου. Και η καθημερινότητα μου, και τα αγόρια μου, και οι φίλοι μου. Και λίγος χρόνος για μένα.

(My British look..)

Μεγαλώνουμε και παραξενεύουμε και εγώ ανακαλύπτω άναυδη σχεδόν πως ενώ όλοι με θεωρούν a people's person τελικά δεν είμαι καθόλου. Πέρα από το ότι βαριέμαι πάρα πολύ εύκολα τους πάντες και τα πάντα - με την εξαίρεση των ανθρώπων εκείνων που είναι τόσα χρόνια στην ζωή μου πια που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της- με κουράζει η καθημερινή επαφή με κόσμο. Και έχω τεράστια ανάγκη από χρόνο και χώρο για μένα και μόνο.Να μπορώ να "κατεβάσω τα ρολλά" και να ηρεμίσω χωρίς να χρειάζεται να μιλάω, να ακούω ή να έχω παρέα τον οποιονδήποτε....

Στο μεταξύ σήμερα αυπομονώ να δω μια φίλη που έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε στην Αθήνα, και αύριο among others έχουμε ραντεβου για καφέ με την Doris και μετά εισητήρια για θέατρο. Θα δούμε Les Miserables, μια παράσταση για την οποία έχω ακούσει τα καλύτερα και την περιμένω πως και πως. Αύριο έχω και το τελευταίο μου ραντεβού για δουλειά, στην Conde Nast. Την πρώτη φορά που πέρασα την είσοδο του Vogue House στην Hanover Square απογοητεύτηκα κάπως, το φανταζόμουν πιο επιβλητικό και σίγουρα όχι χωμένο ανάμεσα σε ένα ταχυφαγείο και μια τράπεζα, αλλά ίσως αυτό να εξηγεί και γιατί οι αντίστοιχες εκδόσεις στην Ελλάδα πάνε άπατες και ας έχουν δέκα φορές καλύτερο κτήριο. 

(Παπούτσι δε βιτρίνα του Notting Hill. Αν μπορείς να κυκλοφορήσεις με αυτό μπορείς να κυκλοφορήσεις με τα πάντα...)

Κάπως έτσι άλλωστε είναι και ολόκληρη η Αγγλία σαν χώρα. Και οι Άγγλοι σαν λαός. Δεν είναι της επίδειξης καθόλου, και μπορεί να έχουν απίστευτα κτήρια και πάρα πολλά λεφτά, δεν θα στα κουνήσουν ποτέ στα μούτρα όμως. Μπορεί να σε σνομπάρουν λίγο με το βρετανικό τους χιούμορ αν θεωρήσουν πως τους παίρνει, αυτό που συχνά αγγίζει τα όρια της αγένειας χωρίς όμως να τα ξεπερνά τελικά, αλλά δεν θα σε κρίνουν από την εμφάνιση σου με τίποτα και δεν θα σε σχολιάσουν κακοπροαίρετα πίσω από την πλάτη σου. Η χώρα δίνει equal opportunities όπως πολύ σωστά μου είπε κάποτε ένας παλιός φίλος, και οι μόνοι που κρίνουν και σοχλιάζουν τους άλλους για την εμφάνιση, τα χρήματα ή το στυλ τους είναι εκείνοι που δεν έχουν καταφερει να νοιώσουν ακομα fit in. Πράγμα που όπως ανακάλυψα αυτή την φορά που έμεινα εδώ δεν έχει να κάνει με τα ποσα χρόνια είσαι εδώ ούτε με το πόσο επιτυχημένος είσαι ή πόσα χρήματα βγάζεις. Αλλά με το πόσο έχεις αποδεχτεί εσύ τον εαυτό σου και πόση ανάγκη έχεις να νοιώθεις καλύτερος ή περισσότερος από τους άλλους.

Αυτά για σήμερα, πρέπει να πάω να κάνω ένα ντουσάκι, να ντυθώ και να ξαναφύγω.. Φιλιά συννεφιασμένα αλλά αισιόδοξα.