Solving the packing riddle...

Κυριακή πρωί (ξανά)  και η ροζ βαλίτσα μου έχει ήδη κατέβει από το πατάρι και έχει πάρει θέση στο πάτωμα του σαλονιού. Και εγώ την κοιτάζω εδώ και ώρα και προσπαθώ να αποφασίσω τι πράγματα θα πάρω μαζί μου, και πως θα καταφέρω και να είμαι ντυμένη και χτενσιμένη όπως πρέπει - όπως θέλω μάλλον- και να μην πληρώσω υπέρβαρο όπως συνήθως. Αυτό το θέμα με το υπέρβαρο πραγματικά με έχει κουράσει, έχω πληρώσει πρόστιμο σε όλα τα αεροδρόμια από τα οποία επέστρεψα όσα  χρόνια ταξιδεύω και την τελευταία φορά, δυο μήνες πριν, πλήρωσα και φεύγοντας από το Ελ. Βενίζελος, δηλαδή αν είναι ποτέ δυνατόν!! Από την άλλη όμως, πείτε μου τι να αφήσω πίσω? Που μόνο τα των μαλλιών μου, πιστολάκι, βούρτσες, ειδικά σαμπουάν και μαλακτικές, μετάξια, λάδια, ξύδια καιι όλα τα σχετικά θέλουν μισή βαλίτσα από μόνα τους. Μετά είναι το laptop- που ναι, το ξέρω πως κανονικά δεν πρέπει να το βάζουμε στην βαλίτσα αλλά εγώ βαριέμαι να το κουβαλάω στο χέρι- τα καλώδια, οι φορτιστές, οι μετασχηματιστές, you name it. Και τα βιβλία, να μην πάρω και δυο βιβλιαράκια να έχω κάτι να διαβάσω η χριστιανή? Και μετά πρέπει να πάρω και κανένα ρούχο, πως θα πάω δηλαδή, με το βρακί? Ε, βάλτε μαζί και μια ομπρέλα, μια νιτσεράδα, καμιά ζακετούλα παραπάνω γιατί είμαι και μεγάλη γυναίκα και κρυώνω, κάτι ελάχιστα βαφτικά μήπως χρειαστεί ω μη γένοιτο να κάνω καλή εντύπωση σε κανένα αγόρι αλλοδαπό, βάλτε και δυο ζευγάρια παπούτσια, να πως ξεπερνάμε τα 20 + 3 κιλά του ορίου... Βέβαια, θα μπορούσα να πάρω μια ακόμα μικρότερη βαλίτσα μαζί μου και να τα μοιράσω, αλλά είπαμε.. Είμαι γριά και τεμπέλα και δεν μπορώ να σέρνω πίσω μου ένα κομβόϊ αποσκευών. Θέλω μια και καλή, και μάλιστα σε χρώμα που να μου επιτρέπει να την διακρίνω από μακριά όταν εμφανίζεται στον ιμάντα... 

Οπότε επιστρέφουμε στο main πρόβλημα. Τι να πάρω μαζί μου από ρούχα? Ο καιρός λέει πως θα είναι σχετικός με εδώ αλλά με την μόνιμη πιθανότητα βροχής και πιο προς το κρύο, άρα χρειάζομαι διάφορα πράγματα που να μπορούν να φορεθούν σε layers έτσι ώστε βάλε κάτι βγάλε κάτι να είμαι ντυμένη όσο ζεστά ή δροσερά χρειάζεται σε κάθε περίπτωση. Όλα αυτά πρέπει να ταιριάζουν χρωματικά  για να μπορώ να τα μπερδεύω και να τα συνδυάζω μεταξύ τους. Χρειάζομαι και κάτι πιο "καλό" για δυο βράδια που θα βγούμε πιο grand, μια δεύτερη πιο βραδυνή τσάντα, και βέβαια, εσάρπες και φουλάρια που είναι τα main accessories μου μαζί με τα σκουλαρίκια της Μαρίας για το perfect δικό μου look.. 

Και όταν καταφέρω επιτέλους λοιπόν να τα μαζέψω όλα αυτά και να τα πακετάρω, πρέπει να ασχοληθώ και με την τσάντα που θα κρατάω μαζί μου στο ταξίδι, γιατί και για εκεί έχω άλλη λίστα με απαραίτητα.. Βιβλίο, γυαλιά ηλίου, βούτυρο κακαό απαραίτητα, γυαλιά κανονικά, υγρά για τους φακούς μου, depon, μια εσάρπα για μέσα στο αεροπλάνο που συνήθως κρυώνω αλλά που την χρησιμοποιώ και για να σκεπαστώ όταν κοιμάμαι, δηλαδή στο μεγαλύτερο μέρος της πτήσης, φωτογραφική μηχανή, ακουστικά, spray Caudalie για το πρόσωπο, ένα παιδικό παιχνίδι του Ιάσονα που το κουβαλάω μαζί μου πάντα όταν ταξιδεύω και φυσικά πορτοφόλι, διαβατήριο, δεύτερο πορτοφόλι για τα ευρώ, ατζέντα, και το νεσεσέρ με τα διάφορα χάπια, tampon, προφυλακτικά, και άλλα εμπριμέ για παν ενδεχόμενο... Κουράστηκα μόνο που τα έγραψα, και τώρα πρέπει όχι μόνο να πάω και να υλοποιήσω αυτό το φιλόδοξο project αλλά να ρίξω και ένα σιδέρωμα πιο πριν... Οπότε σας φιλώ και το επόμενο ποστ θα ανέβει από διαφορετικό time zone.. 

Υ.Γ. Χαζεύοντας λίγο τις ειδήσεις και το timeline μου, και διαβάζοντας όλα αυτά που γράφονται στα πλαίσια του παιχνιδιού των πιέσεων και των εντυπώσεων για την πιθανή έξοδο μας από το ευρώ, δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ έστω και για κλάσματα δευτερολέπτου αν την επόμενη φορά που θα ταξιδέψω για Λονδίνο θα έχει χρειαστεί πριν να πάω από την Πρεσβεία για βίζα.. Προφανώς όχι, αλλά δεν είναι κρίμα που μπαίνουμε στο τριπάκι έστω και έτσι? 


Υ.Γ.2 Μην αρχίσετε πάλι οι γνωστοί - άγνωστοι τα σχόλια για τον κόσμο που χάνεται και το.. αυτό που χτενίζεται παρακαλώ.. Όπως έλεγε πριν λίγο καιρό και ένας αγαπημένος άνθρωπος, ήρθαμε εδώ μια χαρά κανονικοί άνθρωποι και φεύγουμε σχεδόν οικονομικοί μετανάστες... Απλά κάθε ταξίδι, για όποιον λόγο και αν γίνεται, είναι ταυτόχρονα και μια διαφυγή από την πραγματικότητα, έστω και για λίγο...

Back on track...

Πρωί Κυριακής με λιακάδα... Ξανά.. Πίνω τον καφέ μου χαζολογώντας στο Internet και γύρω μου, στο πάτωμα του γραφείου μου βρίσκονται διάσπαρτες κούτες και σακούλες με καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα ανακατεμένα... Η ξαφνική αλλαγή του καιρού με ανάγκασε να αναβάλω την αλλαγή γκαρνταρόμπας, αφήστε που, με το Λονδινάκι στο πρόγραμμα next week μπορεί να τα χρησιμποιήσω λίγο ακόμα τα μπουφάν και τις μπότες.. 

Το περιμένω πως και πως αυτό το ταξίδι, όπως κάθε φορά άλλωστε.. Πέρα από το ότι πάντα έχω ενδιαφέροντα επαγγελματικά ραντεβού και ένα σωρό λεπτομέρειες να ρυθμίσω με την μετακόμιση του Σεπτεμβρίου να είναι πια κανονικά προ των πυλών, έχει γίνει η αγαπημένη μου διαφυγή αυτό το- σχετικά συχνό- ταξίδι.. Λατρεύω αυτή την αίσθηση της πόλης στην οποία η ζωή συνεχίζεται.. Και μπορεί να μην πηγαίνουμε πια όπως κάποτε - με άνετο budget και κέφι για spending- αλλά έτσι κι αλλιώς, και μόνο που είμαι εκεί, εμένα μου φτάνει.. Μπορώ να περιφέρομαι για ώρες σε περιοχές, εξοχές, και μαγαζιά και ας μην ψωνίζω, και μια που δεν είμαι φαν των grand εστιατορίων, ουδόλως με απασχολεί αν θα φάμε σε τριάστερο ή σε μια απλή pub.. Αφήστε που, στο συγκεκριμένο ταξίδι το highlight μου είναι που θα πάμε επιτέλους στο The Meat Liquor που όπως λένε, σερβίρει το καλύτερο burger του Λονδίνου.. Αυτό και η μέρα που θα περάσω στο Richmond, που είναι μια υπέροχη εξοχή από αυτές που αγαπάω με πάθος, είναι ότι περιμένω με μεγαλύτερη ανυπομονησία τον τελευταίο καιρό.. 

Και έπειτα, έχω μπροστά μου και το καλοκαίρι.. Στην ωραιότερη χώρα που μπορείς να το ζήσεις, άσχετα από την κρίση, με την πιο υπέροχη λιακάδα και με παραλίες που δεν συγκρίνονται με κανέναν "εξωτικό παράδεισο", πουθενά... Ναι, μετά από μια βουτιά στο μαύρο και στην θλίψη, νοιώθω πως οι καλύτερες μέρες είναι αυτές που θα έρθουν πια.. Προφανώς δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα για κανέναν μας, σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, ακόμα και με το καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά από την άλλη εξακολουθώ να πιστεύω με πάθος πως τελικά, όλα θα πάνε καλά.. Και θα κολυμπήσουμε απέναντι, ομαδικώς..

Την Παρασκευή το πρωί έπινα καφέ με την Μαρία.. ( Ο σκύλος της ο Barney by the way, είναι ο μεγαλύτερος και πιο επίμονος θαυμαστής μου τον τελευταίο χρόνο.. Με κοιτάζει για ώρα μαγεμένος και μετά σκαρφαλώνει στον καναπέ δίπλα μου, μου δίνει γλυκά φιλιά και όταν θεωρήσει πως έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή... προσπαθεί να με πηδήξει..) Η κουμπάρα μου που παράλληλα με το κόσμημα ασχολείται τελευταία και με την κηπουρική, έχει φτιάξει στην βεράντα της παρτέρια με λαχανικά που αν τα δείτε θα πάθετε πλάκα.. Καλλιεργεί μαρούλια, ρόκα, φρέσκα κρεμμύδια, άνιθο, ντοματάκια, και ένα σωρό άλλα που το καλοκαίρι θα τα μεταφέρει μέσα σε ειδικά σακουλάκια στο Κυπαρίσσι για μεταφύτευση. Έτσι, αν κούφια η ώρα συμβεί καμιά στραβή θα έχουμε τουλάχιστον τα λαχανικά, τις κότες και τα ψάρια μας.. Και τα δωμάτια μας να μας περιμένουν για να ζήσουμε όλοι μαζί, happily ever after..  Μέχρι τότε βέβαια, και ανάμεσα σε καφέδες, οργανικά λιπάσματα και γέλια τρελά, η φιλενάδα μου θα παραμένει ο άνθρωπος που με δυο κουβέντες θα με βάζει back on track όταν με βλέπει να ξεφεύγω επικίνδυνα.. Και φεύγοντας προχτές το μεσημέρι, οδηγώντας μέσα στον κατακλυσμό για να πάω στο Hilton να βρω μια άλλη αγαπημένη κολλητή που είχε έρθει για δυο μέρες από την Θεσσαλονίκη, τα λόγια της αντηχούσαν στ΄αυτιά μου σαν μουσική.. Δεν θα σας πω τι είπαμε ακριβώς, υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι εντελώς δικά μας, όμως τα αποτελέσματα της κουβέντας μας είναι εμφανή, believe me.. Και εγώ είμαι πάλι happy, happy, happy... :) Και ευγνωμωνώ το σύμπαν που μου την έφερε στην ζωή μου, τριάντα χρόνια πριν... 

Υ.Γ. Είναι ημέρες αποχαιρετισμών αυτές που έρχονται.. Ένας άνθρωπος με τον οποίο ήρθα πολύ κοντά τον χρόνο που πέρασε, φεύγει για να κυνηγήσει κι αυτός αλλού την τύχη του και θα μου λείψει γιατί με έκανε να χαμογελάω πολύ.. Και από την άλλη, νομίζω πως όσο κι αν το παλεύω, θα έρθει σύντομα η ώρα και για ένα ακόμα αντίο.. Πολύ πιο επίπονο.. Παρόλα αυτά, πιστεύω  πως όλα θα γίνουν για καλό... Η τουλάχιστον το ελπίζω με όλη μου την καρδιά...

Feeling blue..

Χαίρομαι που χαρήκατε με την επιστροφή του ροζ. Η αλήθεια είναι πως και εγώ αυτή την περίοδο το έχω ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Δόξα τον Θεό το μαύρο δεν έλειψε ποτέ από την ζωή μου ως απόχρωση, αλλά το ροζ που το είχα δεδομένο- που πίστευα πως ήταν βαθιά ριζωμένο στο DNA μου- εδώ και μήνες λιγοστεύει ανησυχητικά. Φταίει φαντάζομαι που διάφορα πράγματα δεν είναι όπως τα θέλω. Που μου λείπουν απίστευτα πολύ και μέρη, και άνθρωποι, και το κυριότερο μια προοπτική που να μην αλλάζει κάθε τόσο σαν υδράργυρος... Σαν το σύμπαν που τόσο συχνά μελετάω και που τόσο πιστεύω τα μηνύματα του, να θέλει να μου πει κάτι που προς το παρόν αδυνατώ να κατανοήσω.. 

Ενας αγαπημένος μου άνθρωπος μου είπε χτες πως δεν έχω αυτοπειθαρχία. Και αυτό προφανώς φταίει για πολλά από αυτά που με ταλαιπωρούν... Μπορεί. Ή μάλλον όχι μπορεί, σίγουρα δεν έχω αλλά απ΄την άλλη αυτό που μου λείπει σε υπομονή και σε αυτοσυγκράτηση μου περισσεύει σε επιμονή και σε αισιοδοξία. Και έτσι, ακόμα και σε άλλες, λιγότερο φωτεινές και εύθυμες αποχρώσεις, εγώ συνεχίζω να παλεύω να φέρω τα σημαντικά πράγματα στην ζωή μου εκεί που τα θέλω.. Όχι εγωιστικά, αλλά με την απόλυτη βεβαιότητα πως η πυξίδα της ψυχής μου δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει τόσο λάθος σε θέματα που με έχει οδηγήσει να τα προσπαθήσω τόσο πολύ.. 

Είμαι σίγουρη πως κάποια πράγματα στην ζωή μας είναι καρμικά.. Συναντήσεις με ανθρώπους, συμπτώσεις, γεγονότα που ίσως όταν συμβαίνουν να μην μπορούμε - ή να μην θέλουμε- να καταλάβουμε τους λόγους που εξυπηρετούν αλλά έρχεται κάποια στιγμή που όλα γίνονται διάφανα και οι γρίφοι λύνονται.. Και ότι αξίζει στην καρδιά και στην ψυχή μας, ότι αντέχει στον χρόνο και τις δυσκολίες και ότι μας κάνει να συγχωρούμε, να συνεχίζουμε να ελπίζουμε, να επιμένουμε, να υπομένουμε και να εκπονούμε ατελείωτα plans B  και να ανακαλύπτουμε δεκάδες εναλακτικές για να μην το αφήσουμε να χαθεί, σίγουρα έχει και λόγο ύπαρξης και ουσία. Είτε είναι άνθρωποι είτε σχέδια και στόχοι για το μέλλον.

Και τελικά ίσως η δική μου έλειψη αυτοσυγκράτησης να είναι και για καλό, κυρίως γιατί δεν με αφήνει να συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο από αυτό που ξέρω πως θα με κάνει ευτυχισμένη. Και η ευτυχία ξέρετε, είναι μεταδοτική. Όταν την κερδίζει ένας, την μοιράζονται και όλοι οι γύρω του.. Βέβαια με όσα μας συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, και σε μας και σε όλους μας, καταλαβαίνω πως το να αφήσεις την προσπάθεια και να βολευτείς με κάτι απλούστερο, μοιάζει απολύτως tempting. Και σχεδόν λογικό. Όμως εγώ δεν μπορώ να βολευτώ, δεν το αντέχω. Θέλω την ζωή που ονειρεύομαι και τους ανθρώπους με τους οποίους ξέρω πως αξίζει να την μοιραστώ. Που είναι πολύ λίγοι στην ουσία αλλά ο καθένας έχει τον ρόλο και τον χώρο του που είναι εξ΄ίσου σπουδαίος και σημαντικός. Και όλοι μαζί αποτελούν ένα σύνολο μαγικό. Δικό μου...

Οπότε σαν το αρκουδάκι της Duracell, συνεχίζω.. Μπορεί να ακούγεται σαν όνειρο. Ή ακόμα, σαν ουτοπία. Όμως ποιος είναι εκείνος που μπορεί πραγματικά να μου πει πως δεν έχω ελπίδα και προοπτική έστω και στο όνειρο και να καταφέρει να με πείσει? Believe me, κανείς.. Γιατί αν σταματήσω να ελπίζω, θα σταματήσω να επιμένω. Και αν σταματήσω να επιμένω, αν τα παρατήσω στην μέση της διαδρομής γιατί κουράστηκα ή βαρέθηκα, ή γιατί δεν ήταν όλα έτσι όπως τα είχα υπολογίσει, δεν θα είμαι εγώ θα είναι μια άλλη. Αυτή με την αυτοπειθαρχία.. :) Κάτω από το ροζ και το fluffy περιτύλιγμα άλλωστε κρύβεται ένα πολύ σληρό μπισκότο, σας το έχω ξαναπεί νομίζω.. Σκληρό όχι με την έννοια του cruel αλλά του ανθεκτικού.. Εκεί που άλλοι καίγονται, εγώ ξεσκονίζω τα ρούχα μου από τις στάχτες και συνεχίζω.. Δεν είναι μαγκιά, ούτε κανένα ιδιαίτερο ταλέντο.. Είναι μάλλον που είμαι ρυθμισμένη από τον κατασκευαστή με προσανατολισμό στην λιακάδα... Παρόλο που τελευταία ζω μέσα σε μουσώνες και βροχές.. Όμως στο τέλος της καταιγίδας, υπάρχει πάντα το ουράνιο τόξο, αυτό το μπορώ να σας το ορκιστώ.. Απλώς μερικές φορές οι κακοκαιρίες κρατάνε χρόνια.. Και μας βρέχουν μέχρι το κόκκαλο, και μας σημαδεύουν κεραυνοί και αστραπές σαν να είμαστε cartoons σε ταινία του Disney,  και μας κάνουν να κρυώνουμε μέχρι τα βάθη της ψυχής μας, και να φοβόμαστε πως μπορεί τελικά το καύσιμο μας - το ροζ - να μην μας φτάσει μέχρι το τέλος..

Όμως να σας πω κάτι? Εκεί είναι όλη η ιστορία. Όταν νομίζεις πως έχεις φτάσει στα όρια σου, όταν ξυπνάς τα πρωινά και δεν θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι, όταν όλα σου φαίνονται μαύρα και βουνό και έχεις την διάθεση να φύγεις τρέχοντας προς άγνωστη κατεύθυνση, να τα κάνεις όλα μπουρδέλο ή να ξεκινήσεις να κλαις σήμερα και να τελειώσεις του χρόνου τέτοια εποχή, τότε είναι που πρέπει να ψάξεις βαθιά μέσα σου, εκεί που δεν ήξερες πως μπορείς να φτάσεις, και να βρεις αυτή την μικρούλα αχτίδα από φως που θα τρυπώσει μέσα στο σκοτάδι, που θα σε βοηθήσει να αρχίσεις να διακρίνεις έστω σκιές και που eventually,  και θα σε βγάλει έξω, στην λιακάδα και την ζωή που περιμένει να την ζήσεις... Και να την παλέψεις, και να την κερδίσεις...  

Pink again...

Ένα μήνα κράτησε η όρεξη μου για το μαύρο blog - τελειώνουν και οι φωτογραφίες- αλλά η αλήθεια είναι πως όπως όλα τα παιχνίδια στην ζωή μου το βαρέθηκα κι αυτό, αφήστε που, όλα αυτά τα μηνυματάκια και τα υπονούμενα έχουν περισσότερο φαν όταν συμβαίνουν πιο ιδιωτικώς. Το άλλο πρόβλημα ήταν τα δεκάδες μέηλ που έπαιρνα καθημερινά με προτάσεις, ότι του φανεί το λωλο-Στεφανή, μερικές από τις οποίες πραγματικά με έκαναν να γουρλώσω τα μάτια και trust me, δεν είμαι και κανένα κοριτσάκι χτεσινό, τα έχω κάνει τα χιλιόμετρα μου παλιότερα.. Τέλος πάντων, η ουσία είναι πως κάτι οι πολιτικές εξελίξεις που μας έχουν γίνει κόμπος στον λαιμό, κάτι το Λονδινάκι που πλησιάζει και έχω δεκάδες σχέδια να κάνω, κάτι οι ανώνυμοι θαυμαστές μου που μου έπεσαν λιγουλάκι πιο βαρείς από ότι φανταζόμουν, είπα να το ξαναγυρίσω στο ροζ που ως χρώμα, ως διάθεση αλλά και ως lifestyle το χειρίζομαι καλύτερα... Φιλιά πολλά και τα λέμε σύντομα...