Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2012

No more tears....



Το συνειδητοποίησα χτες, εδώ και καιρό δεν περνάει μέρα που να μην κλάψω... Για μικροπράγματα συνήθως, αιτίες που μερικά χρόνια πριν δεν υπήρχαν καν στο σύμπαν μου και που τώρα πια λειτουργούν αθροιστικά, σαν την σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι... Εγώ που πάντα εύρισκα την χαρά και το δώρο μέσα στα πάντα, ξαφνικά ανακαλύπτω την απόρριψη και την απογοήτευση πίσω από κάθε λέξη, πίσω από κάθε πράξη, πίσω από κάθε γεγονός. Και ναι, έχω άγχος. Ναι, η ζωή μου αλλάζει και εγώ χαίρομαι αλλά μαζί φοβάμαι κιόλας. Και ναι, άλλαξα και εγώ και αυτό που έγινα δεν έχω μάθει ακόμα να το διαχειρίζομαι όπως πρέπει. Κυρίως δεν έχω μάθει να το προστατεύω όπως πρέπει. Τι σημασία έχει όμως η αιτία τελικά? Το αποτέλεσμα μετράει και το γεγονός πως δεν θέλω άλλα δάκρυα.. Σαν το σαμπουάν των παιδικών μου χρόνων -no more tears- θέλω να ξυπνήσω μια μέρα με λιακάδα, μέσα και έξω, και να είναι καλοκαίρι και να κρατήσει για πολύ... Και θέλω, και πρέπει να βάλω όρια και να κρατήσω αποστάσεις. Από όσα και όσους με κάνουν να δακρύζω αντί να γελάω. Μαζί και από ένα κομμάτι του εαυτού μου...

υ.γ. Σε μια πολύ δύσκολη εποχή της ζωής μου, αρκετά χρόνια πριν, είχα μια φίλη την Φανή που έκλαιγε κάθε φορά που άκουγε ένα τραγούδι. Γελούσα τότε γιατί ήταν το "Όπου και να πάω χάνομαι" της Στέλλας Κονιτοπούλου. Σήμερα ξέρω πως δεν ήταν το τραγούδι αλλά αυτό που έκρυβε μέσα του. Και θυμάμαι πιο ξεκάθαρα από ποτέ πως αν δεν ήταν η Φανή, εκείνη η εποχή θα ήταν κόλαση. Που ήταν κόλαση, έτσι κι αλλιώς, αλλά είχε μέσα και λίγο παράδεισο. Έχω να την δω σχεδόν από τότε την Φανή. Από τα τέλη του 1996. Την σκέφτομαι συχνά όμως. Και αναρωτιέμαι αν μακριά από όλα και από όλους, κατάφερε να βρει τελικά την ευτυχία. Ή έστω, την ηρεμία.. 

8 σχόλια:

  1. Καλημέρα....Αυτή η μέχρι διαστροφής ταύτηση θα με ανησυχούσε πραγματικά αν δεν ήμουν σίγουρη οτι πρέπει να συμβαίνει και σε άλλους...xxx.Λίλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημερες με βροχη και τσαλαβουτημα στο κεντρο της Αθηνας!!Εγω παλι φιλεναδιτσα μου κλαιω χρονια τωρα οταν ακουω το τραγουδι..:

    "Φταίω που ενώ μεγάλωσα
    τα ίδια λάθη κάνω
    και τα χαμένα από καιρό
    πάλι τα ξαναχάνω. "

    Λες να υπονοει κατι?? Μπα..ιδεα μου ειναι χαχαχα.

    Φιλακια (τα υπολοιπα στον καφε).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Giati dn psaxneis na tin vreis auti tin Fani? Google her. lol
    Z

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Eυακι εχεις ξαναμιλησει για την Φανη και αυτο το τραγουδι η εγω τωρα εγω ακουω φωνες;;;τεσπα ..η ζωη μας κυκλους κανει,
    μη κλαις μωρο μου σκεψου το ματι της χηνας..και οτι κανεις που αξιζει τον κοπο , δεν σε κανει να κλαις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εχεις τον τρόπο να μας κάνεις να γελάμε αλλά και να προβληματιζόμαστε. Τα δάκρυα καθαρίζουν τα μάτια και τα κάνουν πιο λαμπερα αυτό να θυμάσαι.
    Μαργαρίτα Π

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ο σχολιαστής Θοδωρής πού εξαφανίστηκε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ε, join the club λέμε... Το θέμα είναι ότι κάθε μέρα έχει και γέλια, έχει και κλάματα - κι αυτό το κάνει ακόμα πιο δύσκολο... Ισορροπούμε σε τεντωμένα σχοινιά, πια :(

    Φιλιά αγαπημένη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Λίλα@ Όλοι ταυτιζόμαστε με διάφορα πράγματα που διαβάζουμε ή ακούμε. Εδώ σου λέω η άλλη έκλαιγε με τραγούδι της Κονιτοπούλου..:)))

    orfia@ Τα λάθη μας, τα πάθη μας φίλη.. Και τι θα κάναμε άλλωστε χωρίς αυτά? Θα ήμασταν βαρετά τέλειες, ενώ τώρα είμαστε... απλώς τέλειες..:))

    Ζ@ Το έχω κάνει. Αλλά δεν κατάφερα κάτι..:(

    Talisker@ Έχω ξαναμιλήσει για την Φανή φίλη.. Όσο για το μάτι της χήνας, όταν θα χρειαστεί έχω τον τρομερό γιατρό που θα εξαφανίσει τα πάντα..:))

    Μαργαρίτα Π.@ Δεν είναι θέμα τρόπου, είναι θέμα διάθεσης.. Όσο για τα μάτια μου, μάλλον πρέπει να είναι πολύ λαμπερά τελευταία..:)))

    Ανώνυμος@ Δεν έχω ιδέα.. Δεν είναι όμως καταπληκτικό που εσείς είστε πάντα εδώ και κρατάτε λογαριασμό ακόμα και για τους σχολιαστές? Πραγματικά με κάνετε να νοιώθω πως είμαι το κέντρο του σύμπαντος σας. Μερσί. :))))

    wintersea@ Μεγάλο club όμως φίλη... Crowded που λένε και οι αγγλοσάξονες φίλοι μας..:)))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή