Αυτές τις μέρες νοιώθω και δείχνω πιο κουρασμένη από ποτέ.. Ο Γενάρης μπήκε υπέροχα και μετά το σύμπαν αποφάσισε να με ταρακουνήσει λίγο και να μου θυμήσει πως κάθε φορά που επαναπαύομαι, χαλαρώνω και ρίχνω τις άμυνες μου, το παρελθόν επιστρέφει για να με σύρει πίσω στην αφετηρία. Και χωρίς "get out of jail card" ει δυνατόν...
Υπήρξε μια εποχή που η ζωή και η καθημερινότητα μου ήταν μια διαρκής μάχη για δύναμη. Που ήμουν μόνη μου και που όταν ήθελα ή όταν έπρεπε να γίνει κάτι δεν υπολόγιζα κανένα κόστος, σε αισθήματα, σε ηρεμία, ακόμα και σε προσωπικές απώλειες. Που πίστευα πραγματικά πως η καλύτερη άμυνα ήταν η επίθεση και το είχα πιο εύκολο να τα κάνω όλα μπουρδέλο παρά να κάνω μισό βήμα πίσω από εκεί που έπρεπε ή ήθελα να πάω. Ήμουν επικεντρωμένη στον στόχο μου και μπροστά σ΄αυτό τίποτα άλλο δεν ήταν αρκετά σημαντικό, τίποτα δεν ήταν ικανό να με σταματήσει. Και μου φαινόταν απλό όλο αυτό... Μια συνήθεια που δεν ήταν ευχάριστη μεν, ήταν όμως ο τρόπος με τον οποίο είχα μάθει να ζω...
Και μετά.. Μετά γεννήθηκε ο Ιάσονας και οι προτεραιότητες μου άλλαξαν μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Συνειδητοποίησα πως έπρεπε να θάψω το τσεκούρι του πολέμου γιατί όλα είχαν πια συνέπειες. Όλα έπρεπε να γίνουν αλλιώς.. Δεν ήταν εύκολο, ούτε για το κορίτσι που ήμουν τότε, ούτε για την γυναίκα που έγινα αργότερα. Όταν έχεις μάθει να ζεις στο σκοτάδι, όσο ροζ και αν βάψεις το καινούριο σύμπαν σου πάντα θα ξεγλυστράει κατά καιρούς μέσα από το φως λίγη μαυρίλα και πάντα θα βρυχάται μέσα σου το θηρίο έτοιμο να ξεπηδήσει με την πρώτη ευκαιρία και να φάει ψυχές. Ακόμα και την δική σου..
Με τον καιρό έμαθα απλά να ισορροπώ ανάμεσα στα δυο μισά μου και να ελέγχω όσο καλύτερα γίνεται τις δυσλειτουργίες μου. Και έμαθαν μάλλον και οι γύρω μου- αυτοί που είναι εδώ χρόνια that is- να μου συγχωρούν τα ξεσπάσματα ή τα πισωγυρίσματα μου.. Ίσως γιατί για εκείνους είναι πιο εύκολη η σύγκριση ανάμεσα σε αυτό που ήμουν και σε αυτό που έγινα..
Εδώ και μερικές μέρες πήρα μια μεγάλη δόση παρελθόντος... Μου έπεσε βαρύ... Ασήκωτο για την ακρίβεια.. Βέβαια, ως functioning adult, έκανα αυτό που έπρεπε και στις δυο περιπτώσεις. Στην μια με πολλή αγάπη και πολλές τύψεις μια που το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης είναι δικό μου και το ξέρω, και στην δεύτερη με πολύ λιγότερο θυμό απ΄ότι περίμενα και με πολύ μεγαλύτερη ψυχραιμία. Ίσως γιατί αυτή την πόρτα μέσα μου την έχω κλείσει οριστικά και δεν περιμένω τίποτα πια.. Ούτε το δίκιο μου, ούτε καμιά απολύτως νίκη. Μόνο ένα τέλος όταν έρθει η ώρα... Και μέχρι τότε, λίγη ηρεμία...
Και μετά γύρισα σπίτι μου, κουκουλώθηκα με την κουβερτούλα μου, ακύρωσα όλα τα προγράμματα των ημερών και αφέθηκα... Σε αυτή την αίσθηση της απώλειας που με κυριεύει κάθε φορά που χρειάζεται να μπω σε τέτοιου είδους διαδικασίες πια.. Σ' αυτή την βουτιά στο πουθενά και στο τίποτα, που είναι ακριβώς ότι μένει μέσα μου κάθε φορά που επιστρέφω πίσω, εκεί που δεν θέλω.. Όμως η ζωή είναι μια σειρά από επιλογές και από συνέπειες. Το ώριμο κομμάτι του εαυτού μου το έχει μάθει καλά πια αυτό.. Όπως έχει μάθει να ζητάει και τις συγγνώμες πια, όταν και εκεί που πρέπει...
Όσο για το μετά μου, είναι μια διαδικασία που ξέρω πια πως δεν πρέπει να την ζορίσω.. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η ανάγκη μου για χαρά και για φως πάντα επικρατούν.. Μαζί με την αγάπη μου για αυτό το κέντρο του σύμπαντος κόσμου μου που πρέπει να με βλέπει μόνο χαρούμενη και καλά...
