Ήρθε λοιπόν ο καιρός να πάμε παρακάτω.. Δεν ξέρω για σας δηλαδή, για μένα όμως σίγουρα. Χτες το βράδυ, σε ένα φιλικό σπίτι, με αφορμή μια άσχετη συζήτηση, είπα για πρώτη φορά δυνατά αυτό που σκέφτομαι πάνω από έναν χρόνο τώρα από μέσα μου. And I loved the sound of it... Τρεις μέρες πριν από τα γενέθλια μου λοιπόν, με έναν ήλιο - έστω και με δόντια - να μου χαμογελάει έξω από το παράθυρο μου και με όλες τις αποφάσεις μου παρμένες πια και τα σχέδια μου σε σειρά, ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω το χτες και να καλωσορίσω το αύριο... Παίρνοντας μαζί μου όλα τα κομμάτια του παρελθόντος που αποτελούν το κάδρο και την βάση της ζωής μου φυσικά - δεν θέλω να πατήσω το delete αλλά το forward- και αφήνοντας πίσω όλα εκείνα που μου πρόσφεραν τα πιο πολύτιμα μαθήματα αλλά ταυτόχρονα με κούρασαν πολύ...
Οι απολογισμοί είναι απαραίτητοι στην ζωή. Και κάποιοι χρειάζονται περισσότερο χρόνο από κάποιους άλλους για να γίνουν. Και πιο επίπονη διαδικασία. Στο τέλος όμως, με τον εύκολο ή με τον δύσκολο τρόπο, έρχεται η ώρα που καταφέρνεις να κλείσεις τους ανοιχτούς λογαριασμούς σου και να πάρεις τις αποφάσεις εκείνες που θα σε οδηγήσουν στην επόμενη πίστα, στην εναλλακτική διαδρομή ή στο καινούριο ταξίδι...
