Changes...

Αλλάζω... Κάνω δίαιτα, σαράντα λεπτά διάδρομο την ημέρα, βάζω κρέμες, μακραίνω τα μαλλιά μου... Και ταυτόχρονα κλείνω εκρεμμότητες χρόνων, οργανώνω το παρόν μου με τρόπο εξαιρετικά απλούστερο, κάνω οικονομία δυνάμεων σε ότι έχει σχέση με την ψυχή μου και το απόθεμα της και στήνω γέφυρες με το μέλλον... Γι' αυτά που θέλω να κάνω, για εκεί που θέλω να πάω, μου χρειάζεται σχέδιο με υποδομή, θάρρος, και μια καινούρια εικόνα. Μισή για εκείνους που θα με μάθουν από την αρχή και μισή για μένα που η παλιά δεν μου χρησιμεύει πια... Εξυπηρέτησε τον σκοπό της και τώρα είναι ώρα να την αποχωριστώ...

Ο καιρός που περνάει είναι μια (αργή) διαδρομή που με φέρνει ολοένα και πιο κοντά στην καινούρια μου ζωή. Που είναι αυτή που διάλεξα μετά από πολλή σκέψη και μετά από πολλά - πολλά όμως- προηγούμενα λάθη.. Και πάθη.. Που βέβαια, όπως πάντα, μου έδωσαν μαθήματα πολύτιμα. 

Δεν θέλω να γράφω ψέμματα εδώ μέσα. Ο καιρός αυτός, ο μεταβατικός, περνάει δύσκολα. Όμως, όσο παρορμητική και ενθουσιώδης είμαι σαν χαρακτήρας γενικά, τόσο υπομονετική και επίμονη γίνομαι όταν βάλω έναν στόχο. Όταν αποφασίσω πως κάτι πρέπει ή θέλω να συμβεί πάση θυσία, γίνομαι τέρας υπομονής. Και μπορώ να καθίσω για αιώνες στην όχθη του ποταμού περιμένοντας... Και έτσι, προς το παρόν επιμένω και περιμένω.. Και όταν απογοητεύομαι, όταν έρθει εκείνη η ώρα που με πιάνει η διάθεση να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω πίσω, εκεί που τουλάχιστον είναι όλα σίγουρα και απλά, φροντίζω να θυμίζω στον εαυτό μου πως μου πήρε πολλά χρόνια για να πάρω την αποφαση μου και δεν μπορώ να περιμένω πως θα αλλάξουν όλα μέσα σε στιγμές... 

Και τελικά, όλες οι διαδρομές, ακόμα και αυτές που επιφανειακά δεν κρύβουν ούτε μεγάλη χαρά ούτε τεράστια περιπέτεια, είναι κουκίδες στον χάρτη μας που πρέπει να τις έχουμε δουλέψει. Να τις έχουμε απολαύσει... Και εγώ εδώ και καιρό χαράζω μια διαδρομή που με κάνει να νοιώθω ξανά ενθουσιασμό και ελπίδα.. Σαν το αεράκι του νησιού να ανακατεύει τα μαλλιά μου ξανά, και να μου ψιθυρίζει στ' αυτί πως το ταξίδι, τώρα ξεκινάει...

Υ.Γ. Μέσα σ΄αυτά που αλλάζουν καιρό τώρα είναι και το blogging. Που για μένα τουλάχιστον, δεν είναι πια αυτό που ήταν κάποτε. Οι παλιοί φίλοι μπαίνουν από ελάχιστα μέχρι καθόλου, το παρεάκι σκόρπισε, εκείνοι που ήταν για να μείνουν στην ζωή μου έμειναν και αυτοί που ήταν για να φύγουν έφυγαν, κάποια από τα blogs που αγάπησα πολύ έχουν κλείσει και το γράψιμο που για μένα ήταν πάντα καταφύγιο και ευκολία μαζί, έχει αρχίσει να γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Δεν έχω πολλά πράγματα να πω ακόμα, αυτή είναι η αλήθεια. Όσο αυξάνονται αυτά που έχω να κάνω, οι λέξεις λιγοστεύουν. Και η χαρά είναι πια αλλού...