Mad times...

Είναι από τις σπάνιες φορές από τότε που αχολούμαι με το blogging - έξι ή επτά χρόνια τώρα, ή μήπως είναι παραπάνω από εκείνο το πρώτο blog στην Athens Voice? - που δεν γράφω όχι γιατί βαριέμαι αλλά γιατί δεν έχω χρόνο. Τους τελευταίους μήνες η ζωή μου έχει αλλάξει τρομερά. Ανάμεσα στην Αθήνα και το Λονδίνο, με στάσεις μια φορά την εβδομάδα στο κέντρο αποκατάστασης Φιλοκτήτης στο Κορωπί στο οποίο νοσηλεύεται εδώ και δυο μήνες ο πατέρας μου μετά από μια περιπέτεια υγείας που μας έφερε κάπως πιο κοντά έπειτα από πάρα πολλά χρόνια, και με τα αγόρια της ζωής μου να έχουν τις δικές τους ανάγκες και τα δικά τους θέματα, προσπαθώ σκληρά να αντεπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου που διαρκώς αυξάνονται και ταυτόχρονα, να ισορροπήσω τα εντελώς διαφορετικά κομμάτια της ζωής μου που μερικές φορές, αγγίζουν την παράνοια.

Και οκ, πάντα βρισκόμουν κάπου ανάμεσα σε δυο άκρα, από επιλογή κυρίως και από αυτή την διάθεση του να συνταιριάξω μέσα μου αλλά και έξω μου τα εντελώς άσχετα μεταξύ τους  πράγματα που αγαπώ, αλλά αυτή την εποχή το έχω παρακάνει.. Ειδικά από τότε που έμεινα χωρίς άνθρωπο στο σπίτι, και μέχρι να δω τι θα κάνω μια που το project του να βρω μια κυρία που να είναι εμπιστοσύνης, να μην φοβάται τα σκυλιά και να την εγκρίνει και ο κύριος Droopy που έχει την τάση να τραγανίζει όσους δεν πολυ- συμπαθεί δεν είναι και το απλούστερο του κόσμου, μέσα σε όλα τα υπόλοιπα έχω να κάνω και δουλειές. Έτσι, πέρα από τα κλασσικά super markets, καθαριστήρια και τα σχετικά, σιδερώνω λόφους από ρούχα, βάζω πλυντήρια, σκουπίζω, σφουγγαρίζω, μόνο πατζούρια δεν έχω κάνει ακόμα μια που η Μαρία με προειδοποίησε πως από αυτό το task μπορεί και να μην βγω in one piece. Και ταυτοχρόνως γράφω τα κείμενα μου, ανεβάζω κάθε Τρίτη τα κομμάτια του site, πίνω καφέδες με την μαμά μου και τις κολλητές μου, βγαίνω τα βράδια, πάω γυμναστήριο όποτε προλάβω, μαγειρεύω of course, και προσπαθώ να βρίσκω και λίγο me time που μου είναι όσο απαραίτητος και ο αέρας που αναπνέω. 

Και κάνω και τραπέζια στο σπίτι για φίλους, όπως αυτό του προηγούμενου Σαββάτου που τελείωσε στις 3.30 τα ξημερώματα, πράγμα που είναι πολύ καλό γιατί περάσαμε υπέροχα, αλλά και πολύ κακό γιατί την επόμενη μέρα δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου για να σηκωθώ από το κρεββάτι και κατέληξα να κάνω την διαδρομή Ψυχικό Κορωπί ένα τέταρτο (για τον Φιλοκτήτη που λέγαμε) τρέχοντας σαν δαιμονισμένη για να προλάβω να είμαι στις 2.30 το μεσημέρι πίσω στην Κηφισιά όπου είχαμε κανονίσει να φάμε με τον Κώστα και την Λιάνα... 

Αυτή την εβδομάδα δε, ως άλλη Μαίρη Παναγιωταρά, μέσα στην ίδια μέρα σιδέρωσα αυτά τα ρούχα, συμμάζεψα το σπίτι,

μετά πήγα να ψωνίσω, μετά μαγείρεψα αυτό το σουφλέ 

και την επόμενη ακριβώς αφού πήγα και έκανα ένα γερό ρεκτιφιέ στην Τέτα γιατί τα χέρια μου είχαν γίνει πια σαν του κηπουρού, χτύπησα και ένα κοσμικό- φιλανθρωπικό event για να μην ξεχνιέμαι.

Και σήμερα, μετά από ένα πρωί με super market και έναν γρήγορο καφέ με την μαμά μου, βρέθηκα το απόγευμα να κάνω μάθημα μαγειρικής με τον τριάστερο και απίστευτα συμπαθητικό και χαρισματικό κύριο Michel Roux στο Metropolitan Hotel,

επέστρεψα σπίτι και σε λίγο θα ξαναφύγω για dinner με αγαπημένους φίλους κάπου στου Μακρυγιάννη.

Και αύριο έχω την καθιερωμένη επίσκεψη στον πατέρα μου το πρωί, μεσημεριανό lunch με τις κολλητές μου στην Παλιά Αγορά, και το βράδυ κάποιο κάλεσμα που δεν έχω ιδέα τι είναι, ξέρω μόνο πως θα πρέπει να σκαρφαλώσω πάλι σε τακούνια και να κάνω την χαριτωμένη στο πλευρό του αγαπημένου μου... 

Οπότε περιμένω να έρθει η Κυριακή και να βιδωθώ στον καναπέ για μια ολόκληρη μέρα μην κάνοντας τίποτα απολύτως.. Εκτός ίσως από το να μαγειρέψω κάτι για να φάμε για βράδυ βλέποντας Upstairs-Downstairs στην τηλεόραση, αλλά η μαγειρική όπως έχω ξαναγράψει πολλές φορές είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας για μένα, που νομίζω πως την έχω τρελή ανάγκη αυτή την εποχή... Οπότε μην με παρεξηγείτε που χάνομαι.. Η σκέψη μου είναι εδώ, το σώμα μου έχει μια δυσκολία να ανταποκριθεί... Φιλιά και καλό σαββατοκύριακο... :) 

My life in quotes...

Spring in Athens....

Η άνοιξη είναι εδώ, έξω από το παράθυρο μου και μου χαμογελάει. Και δεν είναι απίστευτο πόσο πολύ φτιάχνουν τα κέφια όλων μας με τις πρώτες λιακάδες και πόσο ο καιρός βοηθάει να τα βλέπουμε και να τα αντιμετωπίζουμε όλα πιο αισιόδοξα και πιο χαλαρά? Λίγο νωρίτερα, την ώρα που έτρεχα πανικόβλητη να προλάβω να τελειώσω τις πρώτες δουλειές της μέρας μια που η εβδομάδα που μόλις ξεκίνησε είναι της τρέλας, χάζευα τον κόσμο που έχει ήδη αρχίσει να γεμίζει τα ξύλινα decks των καφέ του Νέου Ψυχικού... Τραπεζάκια έξω που έλεγε και ο Σαββόπουλος και του έλληνα ο τράχηλος κρίση δεν υποφέρει, πάει και τελείωσε...

Για μένα πάλι, άνοιξη σημαίνει αλλαγές. Πέρα από το mood μου που χυπάει τρελές ροζ αποχρώσεις, φέτος αποφάσισα να ακολουθήσω τις προτροπές των φιλενάδων μου και να αρχίσω να φοράω αντηλιακή κρέμα προσώπου. Ανακάλυψα πρόσφατα την σειρά Symmetria και έχω ενθουσιαστεί. Όχι μόνο από την αντηλιακή αλλά και από τις κρέμες ημέρας και νύχτας - τις δοκίμασα όταν μου έφερε ο Μάνος ένα σετ- δείγμα που του έδωσαν σε κάποια εκδήλωση και μου άρεσε πάρα πολύ η διαφορά που είδα στο πρόσωπο μου- και μόλις τελειώσω αυτές που χρησιμοποιώ τώρα - που είναι η επίσης εξαιρετική σειρά LX της Shiseido- θα πάω για e-shopping.

Η δεύτερη αλλαγή της σεζόν είναι η τσάντα. Τον χειμώνα, ειδικά τα πρωινά, δεν κρατάω καθόλου. Παρόλο που μπαίνω στον πειρασμό, επειδή κυκλοφορώ μονίμως με βελουτέ φόρμες προσπαθώ να αποφύγω τον συνδυασμό Juicy-Louis Vuitton ή κάτι σχετικό, για τον οποίο κάναμε μεγάλη κουβέντα διανθισμένη με πολύ γέλιο χτες το απόγευμα με τον αγαπημένο μου Μιχάλη Μιχαήλ, μια που φοριέται πολύ στα νότια προάστια. Οπότε συνήθως ρίχνω τα απαραίτητα - λεφτά, zirtec, γυαλιά, χαρτομάντηλα- χύμα στις τσέπες των μπουφάν και των παλτών μου και έχω και τα χέρια μου ελεύθερα για να κουβαλάω τις σακούλες των super markets ή την ομπρέλα μου αν χρειαστεί. Για την άνοιξη όμως - και για το καλοκαίρι άλλωστε- έχω την τέλεια τσάντα. Που είναι πλαστική με χερούλια από bamboo της Peggy V. Milan, την έχω αγοράσει χρόνια τώρα από το Soho-Soho και δεν χωράει μόνο όλα μου τα υπάρχοντα, αλλά ταιριάζει και με όλα μου τα ρούχα. Και είναι και αθάνατη μια που με ένα απλό πέρασμα με ένα Vetex γίνεται σαν καινούρια. Έψαξα στο Internet να βρω το site της εταιρίας αλλά δεν τα κατάφερα, το μόνο σχετικό που βρήκα ήταν αυτό.. Δεν ξέρω αν έχουν σταματήσει να βγαίνουν, θα ήταν κρίμα. Ήταν πολύ ακριβές τσάντες βέβαια τότε, νομίζω πως την είχα πληρώσει γύρω στα 300 ευρώ πριν από τουλάχιστον οκτώ χρόνια που ήταν πολλά λεφτά για μια πλαστική τσάντα, αλλά τα σχέδια ήταν μοναδικά και αριθμημένα και είχες την δυνατότητα επειδή τα χερούλια μπαινο-βγαίνουν να αλλάζεις σχήματα και ποιότητες... Όπως και να έχει όμως, μιλάμε για τεράστια απόσβεση μια που την χρησιμοποιώ από τότε κάθε χρόνο και εξακολουθεί να κάνει την ίδια εντύπωση...:)

Μετά είναι τα μαλλιά.. Που όταν πιάσουν οι λιακάδες τα θέλω ανέμελα. Που σημαίνει πως σταματάω τα κομμωτήρια και τα ισιώματα, τα λούζω μέρα παρά μέρα - αυτή την εποχή με την καταπληκτική σειρά Sheer Blonde του John Frieda που έφερα από το Λονδίνο- τα σκουπίζω καλά με μια πετσέτα , μετά βάζω στις άκρες πότε το μετάξι της Biosilk και πότε την κερατίνη της σειράς Coppola και τα αφήνω να στεγνώσουν μόνα τους και να σχηματίσουν τις φυσικές τους μπούκλες. Το αποτέλεσμα είναι υπέροχο, ειδικά τώρα που τα μαλλιά μου είναι πιο υγιή από ποτέ μετά την θεραπεία με αμπούλες κερατίνης που έκανα  στον λατρεμένο Βαγγέλη Χατζή.

Τέλος, την άνοιξη αλλάζω γυαλιά ηλίου. Μέχρι να βρω το καινούριο ζευγάρι που θα μου κλέψει την καρδιά, θα φοράω αυτά τα υπέροχα ροζ που μου φτιάχνουν το κέφι μόνο που τα βλέπω. Είναι επίσης παλιά, πρέπει να τα έχω τέσσερα χρόνια ήδη αν όχι παραπάνω, αλλά παρόλο που αγοράζω τουλάχιστον ένα ζευγάρι την σαιζόν, δεν έχω κανένα πρόβλημα να φοράω παλιά μοντέλα. Αρκεί να μου πάνε, να ταιριάζουν με τα ρούχα μου και κυρίως, να ταιριάζουν με το happy mood μου... 

Αυτά για αρχή.. Τις επόμενες μέρες θα ανασύρω από τα πατάρια τα άλλα μου φετίχ - τα μαντήλια που φοράω στα μαλλιά μου, τα starάκια, τα σανδάλια και τα καπέλα- και θα επανέλθω με περισσότερες φωτογραφίες και ιδέες. Προς το παρόν καλημέρα, φιλιά,  και να έχουμε μια υπέροχη εβδομάδα...

Υ.Γ. Και μια που έγραψα για τα γυαλιά ηλίου μου, ας ανεβάσω και μια φωτογραφία που τα φοράω. Είναι από πέρσι βέβαια αλλά δεν πειράζει. Μάλιστα, επειδή με έβαλε για τα καλά στο mood της άνοιξης, θα την περάσω στα profiles μου σε όλα τα social media. :)

@ The Burger Joint....

Το The Burger Joint στην Γλυφάδα είναι από τα αγαπημένα μου μαγαζιά. Για πολλούς λόγους - είναι όσο απλό χρειάζεται για να μπορείς να πεταχτείς φορώντας φόρμα μια Κυριακή μεσημέρι, έχει υπέροχο και φτηνό φαγητό και ο ιδιοκτήτης - chef είναι ταλαντούχος, κούκλος και  αγαπημένος φίλος - αλλά ο κυριότερος είναι ο ιδανικός για μένα συνδυασμός λιχουδιών. Pizza και burger και για το τέλος λουκουμάδες. Την πρώτη φορά που πήγα και διάβασα τον κατάλογο υποψιάστηκα πως κάποιος έβλεπε τα ίδια, λαίμαργα όνειρα με μένα. Στην συνέχεια γνώρισα τον Γιώργο και συνειδητοποίησα πως τα χρόνια παραμονής του στην Νέα Υόρκη σε συνδυασμό με τις εκπληκτικές σπουδές του στο French Culinary Institute, την εμπειρία του σε δίπλα σε διάσημους chefs και το μεσογειακό του ταμπεραμέντο έφταναν και περίσσευαν για να δημιουργήσει ένα μαγαζί με ανατρεπτικά απλή και ταυτόχρονα τέλεια εκτελεσμένη "αμερικάνικη" κουζίνα από αυτά που γίνονται εύκολα στέκια και σε εθίζουν στο comfort food. Με ένα twist gourmet.  Και από τότε κάθε φορά με περιμένει μια καινούρια ιδέα ακριβώς όπως την θέλω για να με κάνει να χαμογελάσω. Crispy chicken με spicy sauce, sweet corn με παρμεζάνα και chilli, hangover burger με τηγανητό αυγό και spicy mayo και για το τέλος, λουκουμάδες γεμιστοί με μήλο ή μερέντα... Πόλεμος θερμίδων- μια επίσκεψη τον μήνα είναι αρκετή για να έχω το κουράγιο να τρέφομαι τις υπόλοιπες 29 μέρες με φρυγανιές, Milner, μπιφέκια στην σχάρα και βραστά κολοκύθια- αλλά ποτέ δεν ήμουν καλή σε αυτού του είδους τους λογαριασμούς..

Hangover burger με αυγό...

Chicken burger και ο Γιώργος στο background...

Λουκουμάδες γεμιστοί με μερέντα...

Έτσι σήμερα νωρίς το απόγευμα μαζευτήκαμε μια παρέα οκτώ ατόμων και ....καταφέραμε να σηκωθούμε από το τραπέζι πριν από καμιά ώρα. Έχοντας φάει τα πάντα όλα, έχοντας γελάσει πολύ και έχοντας περάσει υπέροχα. Με την λιακάδα να μας φτιάχνει το κέφι, με την βόλτα του πήγαινε έλα στην παραλιακή να μας βάζει σε mood καλοκαιρινό, με σχέδια επί χάρτου για πασχαλιάτικες διακοπές, για τραπέζια, εκδρομές, δίαιτες και δουλειές και με την βεβαιότητα πως όσο έχουμε τους φίλους μας και τους ανθρώπους που αγαπάμε γύρω μας η κρίση θα παλεύεται και οι δυσκολίες θα μοιάζουν μικρότερες, γύρισα σπίτι με την καρδιά μου να χαμογελάει. 

Και τράβηξα και φωτογραφίες φυσικά -ανεβάζω μόνο τα φαγητά για να μην εκθέσω ανεπανόρθωτα τους φίλους μου μπουκωμένους και με εκφράσεις απίστευτης ευδαιμονίας- και τώρα είναι η ώρα να κουκουλωθώ με την κουβερτούλα μου στον καναπέ και να δω ξένες σειρές στο DVD. Upstairs-Downstairs, Harry's Law και The Good Wife για να περάσει το βράδυ χαλαρά και ήρεμα και να πάρουμε δυνάμεις για μια εβδομάδα γεμάτη τρέξιμο και δουλειές που ακολουθεί.. 

Υ.Γ. Και βέβαια, θέλω να δω και ειδήσεις γιατί είμαι περίεργη να μάθω πόσοι πήγαν να ψηφίσουν τον καινούριο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ πληρώνοντας ταυτόχρονα 2 ευρώ ο καθένας για να συμετάσχουν στην διαδικασία. Σε εποχή κρίσης, και με όλα όσα συνέβησαν με τα κόμματα, είμαστε πραγματικά αδιόρθωτοι. Που αντί να απαιτήσουμε να μας πληρώσουν και μάλιστα αδρά, έστω και για την ψυχική οδύνη των όσων ζούμε, (τους) πληρώνουμε κι από πάνω... Έλεος δηλαδή!!!!

It's all about the blowjob baby...

Χτες το βράδυ μια αγαπημένη φίλη μου διηγήθηκε μια πολύ αστεία ιστορία για πίπες. Δεν θα την μεταφέρω φυσικά αλλά σε συνδυασμό με την γιορτή της πίπας- και της μπριζόλας- μερικές μέρες πριν, σκεφτόμουν πόσο υπερεκτιμημένο είναι το συγκεκριμένο "service" στο μυαλό των αντρών... Από όλους εκείνους που κατά καιρούς μας έχουν σπρώξει το κεφάλι.. με νόημα προς τα κάτω την ώρα του δια ταύτα μέχρι τον φίλο μου τον Άλκη που το έχει πάει πολλά βήματα παρά κάτω το θέμα και έχει σκεφτεί να ανοίξουμε μέχρι και σχολή, αντιλαμβάνεσαι εύκολα πως μια πίπα μπορεί να κάνει θαύματα τελικά μια που υπό συνθήκες οι άντρες λατρεύουν να... κρέμονται από τα χείλη μας... 'Αλλωστε  η ιστορία - η αρχαία αλλά και η πρόσφατη- είναι γεμάτη παραδείγματα γυναικών που χρησιμοποίησαν το ταλέντο τους στο συγκεκριμένο σπορ για να προωθήσουν την όποια ατζέντα τους και τα κατάφεραν περίφημα.  Αν λοιπόν όπως έλεγε η μαμά Βαρντάλος στον "Γάμο αλά ελληνικά" η γυναίκα είναι ο λαιμός που γυρίζει το κεφάλι του άντρα προς όποια κατεύθυνση θέλει, τότε οι πίπες μάλλον πρέπει να είναι το καύσιμο που makes the world go round, και όχι το χρήμα. 

Βέβαια, αν σκεφτείτε πως όπως όλοι θεωρούμε πως είμαστε πιο έξυπνοι από τον μέσο όρο, έτσι και όλες οι γυναίκες πιστεύουμε πως κάνουμε εξαιρετικές πίπες, φαντάζομαι πως η ζωή κανονικά θα έπρεπε να είναι απλούστερη ή έστω να είναι πολύ ευκολότερες οι ανθρώπινες σχέσεις. Και μάλιστα όχι μόνο αυτές που βασίζονται στο σεξ αλλά όλες, γενικότερα.. Μια που οι καλογαμημένοι άνθρωποι είναι συνήθως πιο χαλαροί, πιο χαρούμενοι και πιο συνεννοήσιμοι από τους άλλους που... δεν όσο συχνά θα ήθελαν, θα πίστευε κανείς πως με την (καλή) πίπα να πηγαίνει σύννεφο, θα κυκλοφορούσαμε σε έναν κόσμο γεμάτο θετική ενέργεια... Μόνο που κυκλοφορούμε στον κόσμο που ξέρουμε όλοι, που είναι γεμάτος από θυμωμένους ανθρώπους έτοιμους να σε σκίσουν με την παραμικρή αφορμή (και όχι με την καλή έννοια).  Άρα η θεωρία κάπου μπάζει.. Ή ακόμα χειρότερα, μπάζει η ίδια η πράξη οπότε η σχολή του Άλκη έχει πραγματική ανάγκη ύπαρξης και μπορεί να πρέπει να επιχορηγηθεί από το κράτος μια που θα προσφέρει λειτούργημα στο κοινό.. 

Όπως και να 'χει πάντως, η διαφήμιση το έλεγε ξεκάθαρα όταν ήμουν πιτσιρίκα. "Πάρτε του μια πίπα δώρο για την γιορτή του" και μπορεί εκείνοι να εννοούσαν την Magic Life - είδατε τι θαύματα κάνει το brainwashing στις μικρές ηλικίες? Μπορεί να δυσκολεύομαι να θυμηθώ τι έκανα προχτές αλλά η μάρκα εκείνη έχει χαραχτεί με πύρινα γράμματα στο μυαλό μου- αλλά στην τελική νομίζω πως το νόημα της προχτεσινής γιορτής ήταν σαφές. Βάλτε λίγη χαρά στην ζωή σας, την δική σας και την δική του, είτε σκύβοντας την κατάλληλη στιγμή είτε ψήνοντας μια καλή μπριζόλα βρε αδερφέ. Είναι λίγο αλόκοτο βέβαια που απ΄ότι φαίνεται στο μυαλό των αγοριών μας είναι ισοδύναμα αυτά τα δύο, αλλά μεγαλώνοντας αντιλαμβάνεσαι πως καμιά φορά μπορεί και εσύ να επιλέξεις την κουρτίνα νούμερο δύο και μάλιστα εύκολα γιατί τα ρημάδια τα χρόνια περνάνε και... που να σκύβεις τώρα...:))))

Υ.Γ. Μην πέσετε να με φάτε οι ανώνυμοι σαββατιάτικα παρακαλώ.. Πλάκα κάνουμε, εννοείται αυτό.. Άλλωστε, αν χρησιμοποιούσα στα σοβαρά τις πίπες για να κάνω πράγματα στην ζωή μου, θα ήμουν τουλάχιστον πρωθυπουργός αυτή την στιγμή και εσείς θα ζούσατε στο καλύτερο κράτος του κόσμου. Χωρίς κρίση, με λιακάδες και χαμόγελα all around και με τις πίπες να διδάσκονται υποχρεωτικά στα σχολεία, στην τρίτη λυκείου... Μαζί με  τα αντίστοιχα courses για τα αγόρια, για να μην ξεχνόμαστε κιόλας. Αλήθεια, πότε γιορτάζουμε την μέρα των cupcakes και του .......?   :)))))))))))

We 're all pieces of a puzzle...

Οι μέρες περνάνε χαλαρά και ήρεμα - παρόλο που τα προβλήματα εξακολουθούν να συσσωρεύονται και τίποτα δεν πάει ή δεν είναι όπως "πρέπει"- και σιγά σιγά όλα μπαίνουν στην θέση τους ακριβώς όπως τα κομμάτια ενός περίπλοκου πάζλ. Μάλλον είναι κάτι στ’ αστέρια που επηρεάζει τους Αιγόκερους γιατί τα ίδια "συμπτώματα" αντιμετωπίζει και η Μαρία - εκτός και αν αποσαλέψαμε πια- αλλά όπως και να έχει, η άνοιξη μοιάζει να έχει μπει για τα καλά, μέσα και έξω. Και ας κάνει ο καιρός ακόμα τις κορδέλες του με κάτι καταιγίδες αδυσώπητες, μεταφορικά και κυριολεκτικά. 

Το θέμα είναι πως - για να μιλήσω για τον εαυτό μου- για πρώτη φορά εδώ και δυο σχεδόν χρόνια βλέπω τελικά το φως στην άκρη του τούνελ. Ξέρω πως τώρα πια τα πράγματα είναι στο χέρι μας, και το κυριότερο, πως είναι από αυτά που ξέρουμε να διαχειριζόμαστε σαν βιρτουόζοι. Το Λονδίνο επέδρασε πάνω μου μαγικά με τον ίδιο τρόπο που μερικά χρόνια πριν επιδρούσε το νησάκι. Πέρασα όμορφα, διασκέδασα, είδα ανθρώπους που τους είχα επιθυμήσει, άλλαξα παραστάσεις, έμαθα πράγματα - ευχάριστα και δυσάρεστα αλλά έτσι δεν είναι η ζωή?-  και το κυριότερο, ξαναβρήκα την σωστή μου προοπτική. Την απόσταση από την οποία πρέπει να παρατηρώ τους ανθρώπους και τις καταστάσεις για να τους βλέπω αντικειμενικά. Και όποιος με συνάντησε τις τελευταίες μέρες μου είπε το ίδιο πράγμα. Πως δείχνω ήρεμη και ευτυχισμένη, και η αλήθεια είναι πως νοιώθω έτσι ακριβώς. 

Και μέσα σ΄όλα, συμβαίνουν και τα πιο απίθανα ξεκαθαρίσματα.. Σχέσεις που αλλάζουν, που μπαίνουν σε άλλες βάσεις ή που φεύγουν από το προσκήνιο, κύκλοι που κλείνουν και άλλοι που ανοίγουν, και μια μεγάλη προσωπική μου εκκρεμότητα - η μεγαλύτερη της ζωής μου ίσως-  βρίσκεται πάλι μπροστά μου, σε μια καινούρια καμπή, για την οποία δεν αφήνομαι ακόμα να χαρώ όσο θα ήθελα, από φόβο μήπως για μια ακόμα φορά, στο άμεσο μέλλον η πόρτα κλείσει στα μούτρα μου, όπως συμβαίνει πάντα από τότε που ήμουν δεκάξι. Παρόλα αυτά, το γεγονός παραμένει. Αυτόν τον Μάρτη θα τον θυμάμαι για πάντα. Και αυτή την άνοιξη, δεν 'πα να γίνεται χαμός γύρω μου, θα την χαρώ με όλη μου την καρδιά. Γιατί την περίμενα δυο χρόνια... :)

Υ.Γ. Διάλεξα να "ντύσω" το ποστ με την φωτογραφία ενός μαγαζιού που το λάτρεψα στην κυριολεξία. Λέγεται Cocomaya και δεν ήταν μόνο ο υπέροχος, χαλαρός χώρος και οι απίστευτες λιχουδιές που με μάγεψαν, αλλά κυρίως η αύρα των ανθρώπων που το έχουν και που με έκαναν να αισθανθώ σαν στο σπίτι μου -σαν να με ήξεραν από καιρό- και ας με είχαν γνωρίσει μόλις. Είναι αυτή η ίδια αίσθηση που μου δίνει το Λονδίνο σαν πόλη. Αν βρεθείς στα κατάλληλα μέρη με τους κατάλληλους ανθρώπους, μπορεί να γίνει μια αγκαλιά που θα σε τυλίξει και θα σε κάνει να νοιώσεις τόσο οικεία, σαν να είσαι αναπόσπαστο κομμάτι της. Και τελικά, ίσως επειδή θα έχω πάντα πίσω μου - και μέσα μου- το νησάκι, αυτόν τον ευλογημένο τόπο που σου ανοίγει πόρτες και δρόμους σε όποιο μέρος του πλανήτη και αν βρεθείς, οι κατάλληλοι άνθρωποι έρχονται μόνοι τους να με βρουν, στο σωστό timing. Και μου τα κάνουν όλα ευκολότερα, και γι΄αυτό, θα ευχαριστώ πάντα το σύμπαν. Και τον μπαμπά μου που με πήγε στην Μύκονο όταν ήμουν πέντε χρονών και με έμαθε να την αγαπάω με πάθος, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που μ΄αγαπάει από τότε και εκείνη. Και μου το αποδεικνύει, με κάθε ευκαιρία.... 

Back home...

Επιτέλους σπίτι και χρειάζομαι λίγο χρόνο για να ανασυνταχτώ και να επανέρθω στους ρυθμούς μου. Και βέβαια πρέπει να αρχίσω να συνηθίζω και στην ιδέα πως από τον Σεπτέμβρη και μετά η ζωή μου θα μοιράζεται ανάμεσα σε δυο πόλεις - και ένα νησί το καλοκαίρι- αλλά πιστεύω πως το να έχεις το σπίτι σου ταχτοποιημένο να σε περιμένει και εδώ και εκεί βοηθάει πολύ να καταπολεμάς αυτή την αίσθηση του.. ξεβολέματος που τόσο με ταλαιπώρησε το τελευταίο δεκαπενθήμερο. Anyway, έχω άφθονο χρόνο μπροστά μου για να ταχτοποιήσω τα διαδικαστικά οπότε προς το παρόν αφήνομαι να χαλαρώσω και να απολαύσω την ρουτίνα και την καθημερινότητα που μου έλειψαν. Τους πρωινούς καφέδες με την μαμά μου και τις κολλητές μου, τα ψώνια στο super market και την μαγειρική - εχτές έφτιαξα με τεράστια χαρά τα γνωστά κεφτεδάκια φρικασέ με σέλερυ και πράσσο- τα βράδια με τους φίλους μου, την τεράστια οθόνη του PC μου και την σούπερ γρήγορη σύνδεση μου στο Internet που κάνει την πόλη μου στο CastelVille να πετάει, το κρεβάτι μου, και φυσικά τα αγόρια της ζωής μου. Από τα οποία εκείνος που με υποδέχτηκε με τον μεγαλύτερο ενθουσιασμό ήταν φυσικά ο Droopy. Που από προχτές με ακολουθεί κατά πόδας, με γεμίζει ζουμερά φιλιά και κοντεύει να ξεριζώσει την ουρά του από το κούνημα.

Σήμερα το πρωί, με τον πρώτο καφέ της μέρας, εγκαινιάσαμε και την Jubilee Majestic Marmalade που έφερα από το Fortnum and Mason. Πορτοκάλι με κομμάτια κομμένα σε σχήμα διαμαντιού προς τιμή των πενήντα χρόνων της Ελισσάβετ στον θρόνο, αλλά μεταξύ μας, η αντίστοιχη μαρμελάδα της Μαρίας με πορτοκάλια από το Κυπαρίσσι είναι πολύ καλύτερη. Oh well, που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι, τουλάχιστον είχαμε ένα βασιλικό touch στο ξεκίνημα της μέρας μας. Και μια που λέμε για το Fortnum and Mason, όλοι το έχουμε στο μυαλό μας συνδυασμένο με τα τσάγια, τις μαρμελάδες και τα περίφημα hampers του γεμάτα με λιχουδιές αλλά στους επάνω ορόφους του κρύβει κι άλλους θησαυρούς. Καταπληκτικά είδη σπιτιού και βιβλία μαγειρικής στον πρώτο, tres chic ανδρικά αξεσουάρ και είδη γραφείου στον τρίτο και γυνακεία είδη στον δεύτερο. Εκεί, μαζί με την Λένα, δοκιμάσαμε όλα τα καπέλα του μαγαζιού και γελάσαμε απίστευτα.. Και φωτογραφηθήκαμε κιόλας υπό τα όλο απορία βλέμματα των πωλητών που δεν ήξεραν αν έπρεπε να γελάσουν μαζί μας ή να πετάξουν έξω. Ευτυχώς προτίμησαν να κάνουν πως δεν έβλεπαν και το αποτέλεσμα ήταν το εξής....

Θα σας αποχαιρετήσω μια μια ελληνική επιτυχία που με έκανε πολύ χαρούμενη όχι μόνο γιατί είναι μεγάλη ιστορία ελληνικά προϊόντα να μπαίνουν στα ράφια μαγαζιών όπως το F&M αλλά και γιατί η επιτυχία ανήκει σε φίλο μας οπότε η χαρά είναι διπλή. Το μέλι Μελίγυρις από την Κρήτη φιγουράρει σε περίοπτη θέση ανάμεσα σε μέλια απ΄όλον τον κόσμο, proud, proud, proud of you guys!!!

Να έχουμε ένα όμορφο, χαλαρό και αγαπησιάρικο σαββατοκύριακο.. Φιλιά!!!


Υ.Γ. Τώρα που το ξαναβλέπω αυτό το ποστ έπρεπε να έχει τίτλο "Αχτένιστη στο Λονδίνο"  κανονικά, αλλά δεν πειράζει.. :))

London calling, Part 2

Πλησιάζει η μέρα που θα φύγω και η αλήθεια είναι πως έχω αρχίσει να κουράζομαι πια. Και να βαριέμαι. Ατελείωτα επαγγελματικά ραντεβού, και στα ενδιάμεσα τρελό περπάτημα και απίστευτο φαγητό. Περνάω πάρα πολύ όμορφα - δεν παραπονιέμαι μ΄αυτήν την έννοια- με την Λένα έχουμε γελάσει και γυρίσει απίστευτα αυτές τις μέρες και τις περιπέτειες μας θα σας τις διηγηθώ με ησυχία όταν επιστρέψω, αλλά τώρα που τα έβαλα όλα σε μια σειρά και ξέρω τι θέλω να κάνω, πως και πότε, μου λείπει πια το σπίτι μου. Και η καθημερινότητα μου, και τα αγόρια μου, και οι φίλοι μου. Και λίγος χρόνος για μένα.

(My British look..)

Μεγαλώνουμε και παραξενεύουμε και εγώ ανακαλύπτω άναυδη σχεδόν πως ενώ όλοι με θεωρούν a people's person τελικά δεν είμαι καθόλου. Πέρα από το ότι βαριέμαι πάρα πολύ εύκολα τους πάντες και τα πάντα - με την εξαίρεση των ανθρώπων εκείνων που είναι τόσα χρόνια στην ζωή μου πια που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της- με κουράζει η καθημερινή επαφή με κόσμο. Και έχω τεράστια ανάγκη από χρόνο και χώρο για μένα και μόνο.Να μπορώ να "κατεβάσω τα ρολλά" και να ηρεμίσω χωρίς να χρειάζεται να μιλάω, να ακούω ή να έχω παρέα τον οποιονδήποτε....

Στο μεταξύ σήμερα αυπομονώ να δω μια φίλη που έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε στην Αθήνα, και αύριο among others έχουμε ραντεβου για καφέ με την Doris και μετά εισητήρια για θέατρο. Θα δούμε Les Miserables, μια παράσταση για την οποία έχω ακούσει τα καλύτερα και την περιμένω πως και πως. Αύριο έχω και το τελευταίο μου ραντεβού για δουλειά, στην Conde Nast. Την πρώτη φορά που πέρασα την είσοδο του Vogue House στην Hanover Square απογοητεύτηκα κάπως, το φανταζόμουν πιο επιβλητικό και σίγουρα όχι χωμένο ανάμεσα σε ένα ταχυφαγείο και μια τράπεζα, αλλά ίσως αυτό να εξηγεί και γιατί οι αντίστοιχες εκδόσεις στην Ελλάδα πάνε άπατες και ας έχουν δέκα φορές καλύτερο κτήριο. 

(Παπούτσι δε βιτρίνα του Notting Hill. Αν μπορείς να κυκλοφορήσεις με αυτό μπορείς να κυκλοφορήσεις με τα πάντα...)

Κάπως έτσι άλλωστε είναι και ολόκληρη η Αγγλία σαν χώρα. Και οι Άγγλοι σαν λαός. Δεν είναι της επίδειξης καθόλου, και μπορεί να έχουν απίστευτα κτήρια και πάρα πολλά λεφτά, δεν θα στα κουνήσουν ποτέ στα μούτρα όμως. Μπορεί να σε σνομπάρουν λίγο με το βρετανικό τους χιούμορ αν θεωρήσουν πως τους παίρνει, αυτό που συχνά αγγίζει τα όρια της αγένειας χωρίς όμως να τα ξεπερνά τελικά, αλλά δεν θα σε κρίνουν από την εμφάνιση σου με τίποτα και δεν θα σε σχολιάσουν κακοπροαίρετα πίσω από την πλάτη σου. Η χώρα δίνει equal opportunities όπως πολύ σωστά μου είπε κάποτε ένας παλιός φίλος, και οι μόνοι που κρίνουν και σοχλιάζουν τους άλλους για την εμφάνιση, τα χρήματα ή το στυλ τους είναι εκείνοι που δεν έχουν καταφερει να νοιώσουν ακομα fit in. Πράγμα που όπως ανακάλυψα αυτή την φορά που έμεινα εδώ δεν έχει να κάνει με τα ποσα χρόνια είσαι εδώ ούτε με το πόσο επιτυχημένος είσαι ή πόσα χρήματα βγάζεις. Αλλά με το πόσο έχεις αποδεχτεί εσύ τον εαυτό σου και πόση ανάγκη έχεις να νοιώθεις καλύτερος ή περισσότερος από τους άλλους.

Αυτά για σήμερα, πρέπει να πάω να κάνω ένα ντουσάκι, να ντυθώ και να ξαναφύγω.. Φιλιά συννεφιασμένα αλλά αισιόδοξα.

London calling...

Επιστροφή μετά από καιρό. Το Λονδίνο με έχει επηρεάσει με παραπάνω από έναν τρόπους και σήμερα το πρωί, διαβάζοντας το ποστ της LibertyLondonGirl ένοιωσα να αναπολώ το blog μου. Προφανώς γιατί δυο σχεδόν μήνες μετά έχω πολλά να μοιραστώ μαζί σας, και γιατί όπως πάντα, μετά από λίγο καιρό "συγγραφικής" απραξίας αρχίζει να μου λείπει το γράψιμο, έστω και όχι το καθημερινό.

Η αγαπημένη πόλη αυτή την φορά με υποδέχτηκε με λιακάδες την ώρα που στην Αθήνα χιόνιζε, και η εμπειρία του να μένω σε "δικό" μου σπίτι εδώ αντί σε ξενοδοχείο ή στο σπίτι της D. βοήθησε στο να εξοικιωθώ ακόμα περισσότερο, τόσο με τις αστικές συγκοινωνίες στις οποίες έχω γίνει πια εξπέρ, όσο και με την ιδέα του να μετακομίσω εδώ μόνιμα. 

Όχι στην γειτονιά στην οποία μένω τώρα, παρόλο που το Limehouse με τα κανάλια ολόγυρα και την υπέροχη Narrow Pub σε απόσταση αναπνοής είναι κούκλα, αλλά στο Notting Hill το οποίο λάτρεψα πραγματικά γιατί μου θυμίζει το νησάκι και ένα σπίτι στο οποίο έγινε ο καινούριος μου στόχος. 

 Limehouse, βόλτα στην γειτονιά...

Notting Hill....

Μερικά επαγγελματικά ραντεβού μετά και με τα δυο βασικότερα να έπονται την Τρίτη και την Τετάρτη, μπορώ να πω ότι τα πράγματα είναι πιο αισιόδοξα από ότι τα φανταζόμουν αλλά και πιο περίπλοκα ταυτόχρονα. Γιατί το πιο βασικό μάθημα που είχε να μου δώσει η παραμονή μου εδώ για δέκα σχεδόν μέρες ήδη ήταν πως μπορώ να κάνω τα πάντα όταν έχω γύρω μου την οικογένεια και τους φίλους μου, και τίποτα όταν είμαι μόνη μου. Μάλλον είμαι πολύ μεγάλη πια για να αλλάξω τρόπο ζωής και συνήθειες. Ή πολύ καλομαθημένη στην αγάπη των δικών μου ανθρώπων, και στην υποστήριξη τους που μου προσφέρεται απλόχερα χρόνια τώρα, με αποτέλεσμα καμιά φορά να την θεωρώ τόσο δεδομένη που να νομίζω πως αντέχω και χωρίς. Λάθος μου. Οπότε νομίζω πως τελικά οι προσπάθειες μου θα επικεντρωθούν στο να βρω έναν τρόπο να κάνω πράγματα και εδώ και στην Αθήνα και να μοιράζω κατ' αρχάς τον χρόνο μου ανάμεσα στις δυο πόλεις με τέτοιον τρόπο που να μην μου λείπουν όσοι και όσα αγαπώ πολύ. Μέχρι τον Σεπτέμβριο που θα μπορούμε να μετακομίσουμε πιο εύκολα, όλοι μαζί, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως ο Μάνος θα χρειαστεί να πηγαινοέρχεται λίγο περισσότερο από μένα.

Έχουμε καιρό όμως να τα πούμε αυτά. Προς το παρόν σας αφήνω με μερικές φωτογραφίες και με την ευχή η άνοιξη που μοιάζει να μπήκε ήδη, μέσα και έξω, να είναι γεμάτη καινούρια, αισιόδοξα ξεκινήματα για όλους μας...