Αυτό το blog λειτουργούσε πάντα κάπως ψυχαναλυτικά. Και γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο έχω σταματήσει να πολύ γράφω πια, πρώτον γιατί υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις που είναι πολύ προσωπικά για να τα μοιραστώ εδώ - ειδικά όταν αφορούν κι άλλους- και δεύτερον γιατί πέρασα και εγώ η ίδια ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μπερδεμένη ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει μου... Το φετινό καλοκαίρι είναι δύσκολο. Για τους περισσότερους από μας, για διάφορους λόγους, κι αυτό όσο κι αν δεν θα έπρεπε, είναι κάπως ανακουφιστικό. Είναι μια παρηγοριά να ξέρεις πως δεν είσαι μόνος σου σ΄αυτό που ζεις, πως δεν συμβαίνει μόνο σε σένα, έστω κι αν η κάθε ιστορία είναι διαφορετική...
Κι αν σήμερα αποφάσισα να γράψω μερικές λέξεις μετά από καιρό, μερικές λέξεις πιο προσωπικές και πιο κοντά σ΄αυτό το ημερολόγιο που κρατούσα κάποτε εδώ μέσα, είναι γιατί νοιώθω επιτέλους πιο κατασταλαγμένη και πιο ήρεμη. Δεν είμαι χαρούμενη, έχω καιρό να νοιώσω πραγματικά χαρούμενη, και σίγουρα δεν είμαι ευτυχισμένη πια. Όμως είμαι σίγουρη για το τι πρέπει να γίνει και για το τι θέλω, και έχω κάνει ειρήνη με τον εαυτό μου και για τους λογαριασμούς που πρέπει να κλείσω και για τις αποφάσεις που δεν είναι εύκολες, είναι όμως αυτό που απαιτεί η περίσταση όπως θα έλεγε ο Χοϊμές... Νομίζω πως αν έμαθα κάτι από αυτή την δύσκολη, μεταβατική περίοδο της ζωής μου, είναι πως αυτό που μας κρατά πίσω συχνά δεν είναι μόνο ο φόβος της αποτυχίας - όχι γι΄αυτά που θα έρθουν αλλά γι΄αυτά που δεν καταφέραμε να κάνουμε να δουλέψουν- αλλά και οι τύψεις. Η ανάγκη μας να είμαστε "καλά παιδιά" , να ανταποδίδουμε ες αεί το καλό που μας έγινε, και να στηρίζουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε έστω κι αν αυτό αφήνει εμάς τους ίδιους ακάλυπτους και ευάλωτους. Όμως τελικά, όσο θα αγαπήσουμε εμείς τον εαυτό μας, δεν θα τον αγαπήσει άλλος κανείς.. Μεγάλη αλήθεια, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται.. Και κάποια στιγμή έρχεται μια ώρα που συνειδητοποιείς πως δεν έχεις άλλη ενέργεια, και άλλο κουράγιο, και άλλη δύναμη να δώσεις σε κανέναν.. Πως έχεις στεγνώσει μέσα σου και πως τα ελάχιστα αποθέματα που σου έχουν απομείνει πρέπει να τα μαζέψεις και να τα χρησιμοποιήσεις για να ανοίξεις τα παράθυρα να μπει φως μεσ΄την ψυχή σου και για να σταθείς στα πόδια σου γερά και να πας παρακάτω..
Τον τελευταίο καιρό μετράω παρουσίες και απουσίες στην ζωή μου. Κέρδη και απώλειες. Έχοντας πάντα στο μυαλό μου πως οι πιο σημαντικοί άνθρωποι μου περνάνε κι εκείνοι όσο δύσκολα περνάω και εγώ ο καθένας για τους δικούς του λόγους, ανακαλύπτω ξανά απ΄ την αρχή ποιοι είναι εκείνοι που θα μείνουν μαζί μου και στο παρακάτω... Ποιοι άντεξαν τους κραδασμούς, ποιοι κατάφεραν να κάνουν την υπέρβαση και να με στηρίξουν την ώρα που και εκείνοι παραπατούσαν, ποιοι βγήκαν από τον δρόμο τους έστω και για λίγο για να με συναντήσουν στην δική μου διαδρομή, ποιοι νοιάστηκαν για μένα ουσιαστικά, ποιοι ήταν εκεί για μένα και στο γέλιο αλλά και στο κλάμα μου... Δεν είναι πολλοί, δεν θα μπορούσαν να ήταν, αλλά είναι εκείνοι που ήθελα - ή που ήλπιζα- να είναι κι αυτό μου φτάνει..
Ξέρω πως ο τρόπος που ζω και εκφράζομαι μπερδεύει τους γύρω μου.. Γιατί είμαι κοινωνική και ροζ, γιατί γελάω πολύ και ξέρω καλά να κρύβω και τα προβλήματα και τα σημάδια μου, γιατί ανοίγω πόρτες στην ζωή μου διάπλατες σε ανθρώπους και σε καταστάσεις και αυτό με κάνει να μοιάζω πολύ πιο επιφανειακή ή απλή απ΄ότι είμαι πραγματικά. Η αλήθεια είναι πως είμαι ένας πολύ κλειστός άνθρωπος κατά βάθος. Κρατάω τα βασικά κομμάτια της ψυχής μου προσβάσιμα για εκείνους τους ελάχιστους που η παρουσία τους, η γνώμη τους και η αγάπη τους μου είναι σημαντικές και απαραίτητες και όλοι οι υπόλοιποι μπορούν να μείνουν ή να φύγουν ανά πάσα ώρα και στιγμή χωρίς να σηκώσω καν το φρύδι μου. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς άλλωστε, για φανταστείτε να μπορούσε να με επηρεάσει με τον οποιονδήποτε τρόπο όλος αυτός ο κόσμος που υπάρχει γύρω μου...
Μέσα στα πολλά που συνέβησαν τα τελευταία δυο χρόνια, τα κεφάλαια που έκλεισαν, τους λογαριασμούς που πληρώθηκαν, τα ξεσκαρταρίσματα, τις απογοητεύσεις, τα σχέδια που άλλαξαν ξανά και ξανά και τις αποφάσεις που πάρθηκαν με τόσο κόπο, ένα συμπέρασμα βγήκε αβίαστα και με την πιο απόλυτη σιγουριά. Η αληθινή αγάπη έχει τον τρόπο να επιβιώνει όλων των καταστροφών. Και μπορεί να αλλάζει, και να μεταμορφώνεται, και να πρσαρμόζεται σε συνθήκες και ανάγκες, μένοντας όμως πάντα εκεί για να φωτίζει τα σκοτάδια μας και για να μας δίνει κουράγιο. Σαν τα ψιχουλάκια που άφηνε πίσω του ο Κοντορεβυθούλης στο παραμύθι, η αγάπη πάντα αφήνει πίσω της ίχνη για να την ξαναβρείς ακόμα και όταν νομίζεις πως την έχασες για πάντα.. Κι αυτά τα ψυχουλάκια που μοιάζουν τόσο ανάλαφρα και μικροσκοπικά καμιά φορά, έχουν την ιδιότητα να γίνονται ασήκωτα όταν χρειάζεται έτσι που δεν μπορεί να τα σκορπίσει καμιά καταιγίδα και κανένας τυφώνας. In love we trust λοιπόν, και πάμε παρακάτω.. Γιατί την προοπτική στην χαρά και στην ευτυχία, δεν έχουμε το δικαίωμα να την απαρνηθούμε ποτέ. Θα είναι σαν να παραδινόμαστε και όταν παραδίνεσαι αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος...
Κάποια στιγμή έπεσα τυχαία στο blog σου αναζητώντας μια συνταγή και από τότε το αποθήκευσα στα αγαπημένα μου και το διαβάζω όποτε έχω χρόνο. Μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις, γιατί μου αρέσει κι εμένα να γράφω. Δεν έστειλα ποτέ πριν μήνυμα, αλλά αυτό το ¨καλά παιδιά¨χτύπησε φλέβα. Καλό κουράγιο σου εύχομαι. Εγώ δεν το έχω βρει ακόμη. Συνεχίζω να είμαι ¨καλό παιδι¨.
ΑπάντησηΔιαγραφή