The end...

Αυτό το blog θα τελειώσει έτσι όπως ξεκίνησε. Με μια αλλαγή. Ή και περισσότερες. Αλλάζω πόλη, αλλάζω χώρα για την ακρίβεια, και το σύμπαν απ’ ότι φαίνεται θα μου επιφυλάσσει μέχρι την τελευταία στιγμή εκπλήξεις… Δεν με πειράζει, πάντα αφηνόμουν στην ζωή να με πάει παρακάτω, και η αλήθεια είναι πως τα τελευταία τρία χρόνια που αποφάσισα να δοκιμάσω να επηρεάσω τις εξελίξεις όπως ήθελα – ή όπως νόμιζα- εγώ, κατέληξα απλά να ταλαιπωρηθώ περισσότερο από ποτέ. Με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και για πολλούς διαφορετικούς λόγους.

Όμως ίσως τα όσα έγιναν να ήταν ένα απαραίτητο διάλειμμα, ή ένα ακόμα μάθημα από αυτά που παίρνονται με τον δύσκολο τρόπο, για να ξαναθυμηθώ πως η πραγματική μου δύναμη – πέρα από τους ελάχιστους ανθρώπους που είναι δίπλα μου πάντα και για τα πάντα- είναι η αυτή ακριβώς η ευελιξία μου μαζί με την αποφασιστικότητα με την οποία πηγαίνω παρακάτω όταν η διαδρομή παύει να είναι ενδιαφέρουσα και το ταξίδι μαγικό, και με την τεράστια ανάγκη μου για ελευθερία και χαρά που δεν μ΄αφήνουν να βαλτώσω για πολύ, ποτέ.

Και τελικά, όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο Θεός χαμογελάει - έτσι λένε και μάλλον δίκιο έχουν- και οι τελευταίες δέκα μέρες μου το απέδειξαν αυτό περίτρανα και πέρα από κάθε αμφιβολία. Έφυγα για το Λονδίνο πριν μια βδομάδα για να βρω σπίτι και ταυτόχρονα να ξαναβρώ τον προσανατολισμό μου. Δεν ήταν εύκολο, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Όμως τελικά γύρισα στην Αθήνα με ένα συμβόλαιο στην τσάντα μου και με την καρδιά μου ήρεμη μετά από καιρό. Και όλα είναι πάλι διάφανα, και αισιόδοξα, και το κυριότερο, αληθινά. Και εγώ πατάω πάλι στα πόδια μου γερά και τίποτα δεν είναι όπως ήταν.

Τις μέρες που πέρασαν είδα πολλά πράγματα από απόσταση. Και έτσι μπόρεσα να τα ξαναβάλω στην αληθινή τους διάσταση και να τα ελαφρύνω από το βάρος με το οποίο εγώ η ίδια τα είχα φορτώσει. Η μοναξιά, ειδικά αυτή που δεν έχουμε επιλέξει αλλά που αναγκαζόμαστε να την διαχειριστούμε, έχει την ιδιότητα να μας δίνει χρόνο να σκεφτούμε και τρόπο να παρατηρήσουμε την ζωή μας αλλά και τους άλλους, από διαφορετικές γωνίες. Και το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό. Και ένα δροσερό βράδυ, περπατώντας για ώρα στους δρόμους του East End, συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά πόσο δίκιο έχει Χοϊμές όταν μας λέει πως εμείς οι ίδιοι γράφουμε το έργο, φωτίζουμε τις σκηνές και μοιράζουμε τους ρόλους του έργου της ζωής μας. Άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι.

Και έτσι, σε μερικές μέρες ξεκινάω για ένα καινούριο ταξίδι. Μαζί μου παίρνω πάρα πολλά όνειρα, το παιδί μου, και όλους όσους αγαπάω άσχετα αν μένουν πίσω ή αν έρχονται μαζί. Άλλωστε μια φωνή από το παρελθόν μου θύμισε σήμερα πως οι άνθρωποι που μας αγαπάνε αληθινά βρίσκουν πάντα τρόπους να είναι κοντά μας στις σημαντικές στιγμές μας,  και πως η οριστική τελεία μπαίνει πάντα, σε όλα τα πράγματα στην ζωή, όταν θελήσει εκείνη και όχι όταν νομίζουμε πως θελήσαμε εμείς.

Δεν ξέρω τι θα γίνει παρακάτω, πόσα από αυτά που ελπίζω θα πραγματοποιηθούν και πόσα θα μείνουν σχέδια σε έναν χάρτη που ακόμα δεν έχει τελειώσει, όμως είναι μεγάλη απόλαυση να μηδενίζεις το κοντέρ για μια ακόμα φορά και να αφήνεις όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά στο τραπέζι. Σαν να σου χαρίζουν τα χρόνια που πέρασαν, σαν να σου δίνεται μια ακόμα ευκαιρία που στο χέρι σου είναι να την αντιμετωπίσεις κρατώντας από όσα έζησες μόνο τα καλά, μαζί με την εμπειρία που θα σε βοηθήσει να ανταποκριθείς στις καινούριες προκλήσεις και να χαρείς την νέα διαδρομή με όλη σου την ψυχή. Και τελικά, αυτή είναι η ομορφιά της ζωής. Πως δεν μας αφήνει ποτέ να βαρεθούμε, αρκεί να την ζούμε με πάθος, με θάρρος και με ευγνωμοσύνη.

Ραντεβού σύντομα, με ένα καινούριο ημερολόγιο, από ένα άλλο time zone…