Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Summer nights...


Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα εδώ. Με την καρδιά μου. Καλοκαίρι, μέσα και έξω πια, και το ροζ έχει αντικατασταθεί από το τυρκουάζ της θάλασσας και το κόκκινο των γερανιών και του πάθους. Καλοκαίρι, ζέστη, και εγώ βαρέθηκα να ακούω και να μιλάω για πολιτικά, και πάω γι΄άλλα. Τρώω λίγο, πίνω πολύ, μακραίνω τα μαλλιά μου και τα αφήνω σγουρά και ανέμελα, βάφω τα νύχια μου γαλάζια, καπνίζω ξανά, ακούω μουσικές, ξενυχτάω, χορεύω, τραβάω φωτογραφίες και γυρίζω βιντεάκια, φυτεύω λουλούδια στις γλάστρες μου και μετά τις ποτίζω με το λάστιχο τσαλαβουτώντας ξυπόλητη στα νερά, ανασύρω από τα συρτάρια τα σέξυ σουτιέν που ταιριάζουν με τα ντεκολτέ στις μπλούζες μου, κρύβω τα μάτια μου πίσω από μεγάλα γυαλιά ηλίου, βγαίνω με τις φίλες μου για ποτά και χάζι, χουζουρεύω σε δροσερά σεντόνια, μυρίζω αντηλιακό St. Barth ή Angel ανάλογα τις ώρες της μέρας, φοράω κρέμα προσώπου και ματιών κάθε μέρα, κάνω λίστες και σβύνω μέρες στο ημερολόγιο μου. Θέλω να αρχίσω να πηγαίνω για μπάνια με τις κολλητές μου, το νησάκι δεν μου λείπει πια, αναζητώ καινούριους προορισμούς, ένας κύκλος έκλεισε και ένας καινούριος ανοίγει. Τα ήσυχα βράδια μ΄αρέσει να κάθομαι για λίγο στην βεράντα με τα φώτα σβυστά και να απολαμβάνω την δροσιά και την απόλυτη ησυχία που αφήνει τις σκέψεις μου να ξεδιπλώνονται ελεύθερα, χωρίς παρεμβολές. Έχω δυο καινούρια βιβλία που θέλω να διαβάσω, μια εκδρομή στα σχέδια ακόμα, και ένα τραγούδι που παίζει σαν μόνιμο soundtrack στο βάθος του μυαλού μου αλλά δεν θα το ανεβάσω γιατί θα θυμώσει εκείνος που είναι "δικό" του.. 

Ναι. Το καλοκαίρι είναι εδώ.. Θερινά σινεμά με παγωμένες μαργαρίτες φράουλα, γέλια αγαπημένων φίλων, τα αγόρια της ζωής μου, αγκαλιές που μέσα τους λιώνω, ηλιοβασιλέματα που βάφουν τα πάντα πορτοκαλί και κόκκινα, φιλιά αλμυρά, παγάκια που κουδουνίζουν σε ποτήρια, μαγιώ που στεγνώνουν πεταμένα στις πολυθρόνες της βεράντας, παιχνίδια ενηλίκων, και αγάπες που αντέχουν όλες τις εποχές του χρόνου και όλους τους καιρούς. Ακόμα και τους πιο δύσκολους. 

Γράφω και από το ανοιχτό παράθυρο μπαίνει ένα απαλό αεράκι που κάνει το δέρμα μου να ανατριχιάζει γλυκά. "Χάδια μακρινά" έλεγε κάποτε γελώντας η Μαρία. Ήμασταν καθισμένες σε μια βεράντα στο νησάκι, και χαζεύαμε την θάλασσα και την φωτισμένη Χώρα που απλωνόταν κάτω από τα πόδια μας. Καθόμασταν ώρα χωρίς να μιλάμε χαμένες στις σκέψεις μας - η ευλογημένη οικιότητα του να μοιράζεσαι με κάποιον ακόμα και τις σιωπές- και ξαφνικά, ένα αεράκι απρόσμενα δροσερό - σαν και τώρα- μας έκανε να ανατριχιάσουμε. "Χάδια μακρινά.." Λες? 

7 σχόλια:

  1. mas katestrepses vradiatika. de mas lypasai tous xenitemenous????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Omorfo, glyko kai kalokairino! Kati apo tin palaia Evi mou thymise, tin aisiodoksi, tin xaroumeni, tin anemeli kai tin roz!....Kalo Kalokairi agapimeno kai sou eyxome ena akoma kalytero xeimona!...kisses xxxxx

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "... "Χάδια μακρινά.." Λες? "
    Γιατί όχι;

    Άσε που αυτό το "Λες" είχε δική του ερμηνεία στον κώδικα εκείνης -των δικών μου αναμνήσεων - παρέας..


    Πολύ πολύ όμορφο
    Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μου λειψες αγαπημένη ηλιόλουστη Ευουλα...φιλιά.Λίλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ω, ναι...Κύκλοι κλείνουν. Ας ευχόμαστε από καρδιάς για τους κύκλους που ανοίγουν. Right on the spot, as always. Glad to hear from you, again <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. evh pou tha vrw antiliaka saint barth;efxaristw.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Στην Αθήνα, στο spa του Caravel πίσω απο το Χίλτον και στο Καβούρι. Στην Μύκονο στο Luisa Beach στην Ψαρού. Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή