London diaries...

Είμαι στην Αθήνα δυο μέρες ήδη και μοιάζει αδύνατον να οργανώσω την καθημερινότητα μου.. Μπορεί να φταίει πως το ταξίδι μου αυτή την φορά παρόλο που το περίμενα πως και πως και παρόλο που σε γενικές γραμμές ήταν υπέροχο, μου άφησε μια πικρή γεύση και έναν κόμπο στον λαιμό που δεν λένε να φύγουν και που θαμπώνουν τις εικόνες και τις στιγμές, που λόγω και το Diamond Jubilee ήταν πιο λαμπερές από ποτέ.

Παρόλα αυτά, είχα την τύχη να πετύχω την αγγλική εξοχή λουσμένη σε σπάνια λιακάδα και να περιπλανηθώ για ώρες σε υπέροχους κήπους με καταπράσινο γρασίδι, λουλούδια, λίμνες, πάπιες και όλα τα σχετικά.

Ο μαγικός κήπος του Syon Park στο Richmond...

Και το Petersham Nursuries, ένας αληθινός παράδεισος...

Και μερικές μέρες αργότερα το Λονδίνο μας υποδέχτηκε στολισμένο, έτοιμο να γιορτάσει τα 60 χρόνια της βασίλισσας Ελισάβετ στον θρόνο με ενθουσιασμό τρελό. Σε δρόμους, πλατείες, μπαλκόνια, βιτρίνες, ο Union Jack ήταν ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής, μαζί με κάθε είδους κορώνα, κάνοντας μας να νοιώθουμε πως συμμετείχαμε σε ένα μεγάλο πάρτι. 

Φυσικά δεν άντεξα να μην αγοράσω αυτά τα γυαλιά από το Accesorize.. Μαζί με μια στέκα με σημαίες με την οποία κυκλοφόρησα για ένα ολόκληρο τρίωρο, κάνοντας τον αγαπημένο μου να θέλει να ανοίξει η γη να τον καταπιεί.. :)

Δυστυχώς ο βρετανικός καιρός δεν φάνηκε να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό του πλήθους και την ημέρα της flotilla έβρεχε, φυσούσε και έκανε κρύο κανονικό. Πράγμα που βέβαια δεν εμπόδισε εκατοντάδες ανθρώπους να κοιμηθούν στα πεζοδρόμια την νύχτα για να εξασφαλίσουν μια καλή θέση δίπλα στον Τάμεση το επόμενο πρωί… Και τελικά το χρυσοποίκιλτο σκάφος που μετάφερε την βασίλισσα κατά μήκος του Τάμεση μας αποζημίωσε όλους για την ταλαιπωρία, και εκείνους που ξεπάγιασαν στους δρόμους και εμάς που παρακολουθήσαμε τα δρώμενα από την ζεστασιά του δωματίου μας σε οθόνη 60’’.

Τις γαστρονομικές περιπέτειες μας θα σας τις διηγηθεί ως ειδήμων ο Πάνος στο FnL. Φάγαμε σαν γουρουνάκια και συνδυάσαμε αρμονικά τα γκουρμέ που ήθελε εκείνος με τα junk που ήθελα εγώ.. Και αν το τελευταίο βράδυ δεν είχε αλλάξει με απίστευτο τρόπο την διάθεση αλλά και την ψυχολογία μου γενικότερα, θα σας έγραφα σήμερα για ένα από τα ωραιότερα ταξίδια μου ever.

Όμως η ζωή τελικά έχει παράξενο χιούμορ. Και timing. Και υπάρχουν φορές που αναγκάζεσαι να ακολουθήσεις εξελίξεις που δεν ελέγχεις, να μπεις σε διαδικασίες που δεν επιθυμείς και μέσα από αυτές, αλλάζοντας για πολλοστή φορά την ρότα σου, να καταλήξεις ξανά στην αφετηρία με όλους τους μπαλαντέρ σου καμένους, σαν πιόνι παγιδευμένο σε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που κρύβει μόνο παγίδες και καθόλου χαρά. Παρόλα αυτά, πιστεύω με πάθος στην δύναμη της αγάπης. Και παλεύω με νύχια και με δόντια γι΄αυτούς που αγαπάω, όταν χρειαστεί. Οπότε η τελευταία φωτογραφία νομίζω πως λέει όσες λέξεις δεν μπορώ ή δεν θέλω να γράψω εγώ...

Πίσω στην Αθήνα, στο σπίτι μου, δίπλα στο παιδί μου, τον αγαπημένο μου και τους φίλους της καρδιάς μου, ξέρω πως όλα θα μπουν στις πραγματικές τους διαστάσεις, όποιες και αν είναι αυτές. Όμως ακόμα είμαι μπερδεμένη. Και λυπημένη. Και κουρασμένη. Και αισιόδοξη ταυτόχρονα μια που αρνούμαι να πιστέψω πως δεν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ.  Ξέρω πως ακούγομαι σαν την Πυθία, και είναι κάτι που το σιχαίνομαι αυτό, όμως δεν μπορώ και δεν θέλω να γίνω πιο σαφής. Οπότε αφήνω τις υπέροχες εικόνες να μιλήσουν για μένα και σας φιλώ γλυκά. 

Υ.Γ. Η πιο ευχάριστη και αναπάντεχη έκπληξη του ταξιδιού μου στο Λονδίνο ήταν η συνάντηση μου με το αγαπημένο Δεσποινάριο και τον Ερρίκο. Χάρηκα τόσο που τους είδα, ήταν τόσο τέλεια που συμπέσαμε!!!  


Υ.Γ.2 Θέλω να ευχαριστήσω και από εδώ τον αγαπημένο μου Peter Stat που φροντίζει πάντα με τις οδηγίες, τις γνωριμίες και τις ιδέες του να κάνει κάθε ταξίδι μου στο Λονδίνο μοναδικό..