Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Oh well...



Ξαπλωμένη στο κρεβάτι ενός υπέροχου ξενοδοχείου κάπου στην ορεινή Αρκαδία, γράφω με το laptop μου στερεωμένο στα γόνατα μου και θέα τις φλόγες που χορεύουν στο τζάκι που είναι αναμμένο περισσότερο για ντεκόρ παρά για το κρύο... Μερικές φορές πρέπει να ακολουθείς την ζωή εκεί που σε πάει.. Να αφήνεσαι στις προτάσεις και τις εκπλήξεις της και να ζεις τις στιγμές όπως σου προσφέρονται αντί να τις χάνεις περιμένοντας εκείνες που πιστεύεις, υπολογίζεις ή ελπίζεις πως θα έπρεπε να έρθουν. Όταν κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει λέει μια παροιμία, και νομίζω πως τα τελευταία χρόνια - με τα σχέδια μου να αναβάλλονται ξανά και ξανά και τα δεδομένα της ζωής μου να αλλάζουν διαρκώς σαν να είναι φτιαγμένα από υδράργυρο- πήρα ένα πολύτιμο μάθημα και για τον εαυτό μου αλλά και για τις ανθρώπινες σχέσεις.
Και σήμερα, εδώ, σ΄αυτό το πανέμορφο χωριό, μετά από βόλτες, και γέλια, και φαγητό υπέροχο, και με το κεφάλι πουπουλένιο από το χουζούρι και τις βότκες, αναρωτιέμαι γιατί μονίμως επιλέγω να διανύσω την πιο περίπλοκη, δύσβατη και απίθανη διαδρομή για να φτάσω στον όποιο προορισμό μου. Oh well, που λέει και μια φίλη.. Σημασία έχει πως για μια ακόμα φορά, έστω και από τον - πιο γαμημένα-  δύσκολο δρόμο, είμαι πάλι εκεί που θέλω..

Υ.Γ. Την φωτογραφία αυτή την τράβηξα το μεσημέρι την ώρα που κάναμε μια βόλτα στο χωριό μαζί με άλλες που θα ανεβάσω αργότερα στο Facebook. Σαν σκηνικό έτσι? Πως να είναι άραγε να περνάς την ζωή σου σε ένα τέτοιο μέρος? Αντισταθμίζει η απίστευτη ομορφιά που έχεις γύρω σου τις όποιες ελλείψεις?

9 σχόλια:

  1. Να πηγαίνουμε εκεί που μας πάει η καρδιά μας, η διάθεσή μας και όχι τα πρέπει. Άρα σε καλό δρόμο είσαι φίλη, κι ας είναι δύσκολος.

    Δεν μπόρεσες να αφήσεις την τεχνολογία πίσω όμως :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αντιπαρέρχομαι το oh well, (πού ειλικρινά σιχαίνομαι τρελά σαν έκφραση)
    και θα σου ευχηθώ να περάσεις υπέροχα!!!

    Oh welll@@@...!!!
    Κι αρχίδια καλαβρέζικα....
    Τι φρίκη Θεέ μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρες!

    τις ελλείψεις σε υλικά, ανέσεις και επιλογές που έχει η πανέμορφη ελληνική ύπαιθρος ένα πράγμα τις αντισταθμίζει μόνο... αυτοί που αγαπάς κοντά σου!

    (είμαι παθούσα, αποφάσισα να ζήσω στο νησί από όπου κατάγομαι και λατρεύω, αλλά πήγα χωρίς τον αγαπημένο μου και δεν άντεξα όλες τις ελλείψεις μαζί!!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Oraia. Tin piges tin ekdromi sou. Mazepsou tora. Ante!
    Z

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γιατι οι πιό εξωφρενικά δύσκολες διαδρομές,ειναι αυτές που στο τέλος οδηγούν εκεί που πάντα θέλαμε?
    Θέλουμε τόσο που δεν μας νοιάζουν τα δύσκολα,η μήπως επειδή μας φτιάχνουν(μέχρι διαστροφής) τα δύσκολα,στο τέλος ψηνόμαστε οτι θέλουμε κιόλας???
    Αθωοι προβληματισμοί ενός υπεραναλυτικού ιχθυ.xxx.Λίλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Να ζουμε τις στιγμες φιλη!!! Να τις γευομαστε, το μελλον ετσι και αλλιως θα ερθει και δεν ειμαστε εμεις που το καθοριζουμε δυστυχως!! Φιλακια πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. πω πω λατρευω αυτη την αισθηση ...αυτου του τυπου τις μικρες διαφυγες!!! να περνας καλα μωρο μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Hope you won't play so hard to get next time darling.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. wintersea@ πάντα φίλη, πάντα.. Άλλωστε νομίζω πως ξέρεις καλά ότι εγώ και τα πρέπει δεν κάνουμε καλό συνδυασμό, γενικά..:)))

    elekat@ Χαχαχαχα.. μου αρέσουν τα .. γαλλικά σου φιλενάδα..:)))

    fourka@ άρα γυρίσες πίσω? Πάντως η ομορφιά είναι απίστευτη μερικές φορές, ειδικά σε σχέση με αυτό που βλέπουμε στις πολεις.. Φυσικά όμως, χωρίς αυτούς που αγαπάμε δεν είναι καλά ούτε στον παράδεισο..:))

    Ζ@ Γύρισα καλέ, δεν θα έμενα και για πάντα στην Στεμνίτσα.. Μπαααααα...:)))

    Λίλα@ Έλα μου ντε? Είναι μάλλον το ύφασμα τέτοιο που λέει και ένας γνωστός μου..:)) Φιλιά!!

    orfia@ Ούτε το μέλλον, ούτε το παρόν καμιά φορά φίλη.. Οπότε, κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, ναι? Φιλάκια..:)))

    tali@Και εγώ.. Και πέρασα σούπερ, και πρόλαβα και να στολίσω..:))) ΧΧΧΧ

    Ανώνυμος@ ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή