Take a step forward..

Αν τα πρώτα βήματα προς μια καινούρια κατεύθυνση είναι τα πιο καθοριστικά - μια που η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, έτσι δεν λένε?- τότε ας τα κάνουμε φορώντας τα πιο κατάλληλα παπούτσια...

Τον τελευταίο καιρό τα όνειρα μου είναι μπερδεμένα και σχεδόν ακατάληπτα. Αν μπορούσα να τα συνδυάσω με παραμύθια, θα σας έλεγα πως νοιώθω κάτι ανάμεσα στον παπουτσωμένο γάτο και τον Κοντορεβυθούλη, με λίγο από Χάνσελ και Γκρέτελ και γενικότερη συμβολή από όλα τα cartoons που αγαπάω. Κάτι σαν να προσπαθώ να σκαρφαλώσω σε μια γιγάντια φασολιά φορώντας δωδεκάποντες γόβες τέσσερα νούμερα μεγαλύτερες, και όταν τελικά τα καταφέρνω φτάνω κατάκοπη σε ένα σπίτι από ζαχαρωτά που το καταβροχθίζω πριν το κατοικίσω, σε ένα background με το τέρας να με περιμένει με ένα τριαντάφυλλο στο χέρι για να με κλείσει στο χρυσό κλουβί και όλους τους πρίγκηπες που έχω φιλήσει μέχρι σήμερα να μεταμορφώνονται σε καταπράσινα, φασαριόζικα βατράχια... Όμως το πρωί ξυπνάω με μια γλυκιά αίσθηση κι αυτό λέει πολλά. Άλλωστε και μέσα από τα παραμύθια μπορείς να μεγαλώσεις, ειδικά αυτά που τα εζησες μόνη σου τελικά- αυτό και αν είναι κάτι που το εμπέδωσα απολύτως τον τελευταίο καιρό- αλλά θα το αφήσω αυτό για ένα άλλο ποστ, με εντελώς διαφορετικό θέμα.

Και σήμερα, λίγο πριν ξεκινήσω για ένα ραντεβού σημαντικό, αναρωτιέμαι αν το να πουλάς τον εαυτό σου σωστά - με την καλή έννοια- είναι ένα ταλέντο που σκουριάζει ή χάνεται όταν έχεις να το χρησιμοποιήσεις καιρό. Θα δείξει. Στο μεταξύ, εδώ και παντού, όσοι με αγαπάτε ή έστω με συμπαθείτε, wish me luck. Και οι υπόλοιποι, μέρες γιορτινές που έρχονται, μην με σκατοψυχίσετε πολύ πληζ..:)