Pink and Black...

Η άνοιξη είναι έτσι κι αλλιώς εποχή για αταξίες, και εγώ είπα να παίξω λιγάκι.. Εδώ...;)


http://blackfevis.blogspot.com/

Happy Easter!!! (Updated)

Μετά από ένα σερί πλάνων και προετοιμασιών έτσι ώστε η μαγειρίτσα να γίνει στην ώρα της και όσο νόστιμη επιβάλει η Λαγκαδινή συνταγή της, αλλά να είμαι και εγώ ξεκούραστη ώστε να χαρώ την βραδιά με τους φίλους μου, η Ανάσταση πέρασε ακριβώς όπως την είχα ονειρευτεί. Περνάει ο καιρός και μεγαλώνουμε, και κατασταλάζουμε, και μαθαίνουμε, και για μένα πια αυτό που έχει σημασία είναι να μαζεύω αναμνήσεις και να δημιουργώ όμορφες στιγμές για τους ανθρώπους που αγαπάω.. Το έγραψε υπέροχα η φίλη μου η Δέσποινα σε ένα από τα προηγούμενα ποστ της, το επαναλαμβάνω και εγώ. Καμιά γιορτή, καμιά χαρά δεν είναι ολοκληρωμένη αν δεν έχεις γύρω σου τους ανθρώπους που αποτελούν το κέντρο της ζωής σου. Και μετά από χρόνια αναστάσεων στο νησάκι, σκαρφαλωμένοι σε τραπέζια και μπάρες - που ήταν υπέροχα, μην με παρεξηγήσετε, και τα χάρηκα απίστευτα όταν συνέβαιναν- απολαμβάνω όσο τίποτα αυτές τις χαλαρές, γελαστές βραδιές στο σπίτι μου παρέα με το παιδί μου (που εξακολουθεί να θέλει να μας κάνει παρέα πριν βγει με τους φίλους του για ξενύχτια τρελά που είναι της ηλικίας του), τον αγαπημένο μου, και τους φίλους της καρδιάς μου. 
Έτσι, εχτές έλειπε η μαμά μου μια που διάλεξε να κάνει Ανάσταση με τον πατέρα μου στον Φιλοκτήτη, και ο Στέλιος που πήγε να περάσει το Πάσχα με τον άλλο κολλητό του, τον Κώστα, στην Καστοριά, αλλά κατά τα άλλα η γνωστή παρέα ήταν όλη εκεί... Η Μάρθα και ο Άλκης,

η Λένα,

και η Βίβιαν φυσικά...

Οι φωτογραφίες είναι φρικτές, το ξέρω, αλλά τις τράβηξα τέσσερις βότκες και δυο ποτήρια κρασί μετά και όσο να 'ναι, το χέρι μου δεν ήταν το σταθερότερο ever.. (Του Ιάσονα ας πούμε που έχει βγει σαν βαρεμένο αλήθωρο δεν την ανεβάζω καν γιατί θα με αποκυρήξει...)

Η μαγειρίτσα μου πάντως είχε τεράστιο σουξέ, η Λένα έφερε μια τυρόπιτα από την οποία δεν έμεινε ούτε φύλλο, και η τάρτα με φράουλες της Νανάς Γιώτη ήταν το τέλειο dessert για το συγκεκριμένο μενού...

Και βέβαια, τσουγκρίσαμε και αυγά πολύχρωμα που ταίριαζαν απολύτως με το εορταστικό table setting που περιλάμβανε χαρτοπετσέτες με αστεία αρνιά, και η βραδιά κύλησε σαν γάργαρο νεράκι. Να σας πω εδώ πως ανάσταση δεν κάναμε ακριβώς, μια που, αφού κανείς δεν είχε πρόθεση να πάει στην εκκλησία - δεν είχαμε καν λαμπάδες, ούτε φαναράκι για το Άγιο Φως-  ξεκινήσαμε να τρώμε κατά τις 11. Έτσι, όταν άρχισαν τα βεγγαλικά εμείς ήμασταν ήδη στο δεύτερο πιάτο και ανταλλάξαμε ευχές και μπουκωμένα φιλιά της αγάπης γύρω από το τραπέζι... Ντροπή, το ξέρω, αλλά τι να κάνουμε που πεινάσαμε?

Και φυσικά στην παρέα μας ήταν και ο Droopy ο οποίος όμως όταν άρχισε το νταβαντούρι με τις κροτίδες χώθηκε κάτω από το τραπέζι και έμεινε εκεί μέχρι αργά, όπου και βγήκε για να ποζάρει για μια αναμηστική - σέξυ- και πολύ κουνημένη φωτογραφία με την φίλη του την Μάρθα...:)

Αργά το βράδυ - ή νωρίς τα ξημερώματα- όταν έφυγαν όλοι, στην κουζίνα με περίμεναν πιάτα, ποτήρια και μαχαιροπήρουνα για πλύσιμο μια που το πλυντήριο των πιάτων έχει χαλάσει... Οπότε έκανα και την απαραίτητη λάντζα μια που σιχαίνομαι να ξυπνάω το επόμενο πρωί σε ένα σπίτι χάος, θέλω να είναι όλα καθαρά και ταχτοποιημένα ώστε να μπορώ να απολαύσω με την ησυχία μου τον πρωινό καφέ μου....

Και τώρα, αφού μετέφερα το βάζο με τις βιολέτες που στόλισε χτες το εορταστικό τραπέζι στο καθιστικό για να πλημυρίζουν με το άρωμα τους το κομμάτι του σπιτιού που χαιρόμαστε περισσότερο, ντύνομαι και φεύγω..

Οι Κυριακές του Πάσχα όταν μένουμε Αθήνα ανήκουν πάντα στην Μάρθα που έχει βάλει ήδη το αρνί στον φούρνο να ψήνεται και μας περιμένει... Όταν φτάσαμε η ντοματόπιτα ήταν ήδη έτοιμη....

Και το αρνί φυσικά, που η φιλενάδα μου το πετυχαίνει μαγικά κάθε χρόνο...

Το τσιμπούσι τελείωσε με ένα προφιτερόλ to die for....

Η μέρα ήταν υπέροχη με λιακάδα κανονική, αλλά έκανε κρύο για να καθίσουμε στην βεράντα δυστυχώς... Οπότε βγήκαμε έξω μόνο για τσιγάρο και με την ευκαιρία φωτογραφηθήκαμε κι όλας... Τα κορίτσια δηλαδή, γιατί τα αγόρια προτίμησαν να καπνίσουν τα πούρα τους στο σαλόνι, αραχτά στους καναπέδες....

 Και έτσι, πέρασε και αυτό το Πάσχα...  Χρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη!

Busy days...

Η άνοιξη πάει και έρχεται αλλά όπως και να 'χει, εγώ δεν έχω το μυαλό μου εδώ. Καθόλου όμως.. Εξ΄ου και η αποχή από το blogging, παρόλο που συχνά σκέφτομαι να γράψω κάτι. Μέχρι να το αποφασίσω, μέχρι να μαζευτώ στο σπίτι μου δηλαδή, το έχω ξεχάσει ή έχει προκύψει κάτι άλλο.. Oh well.. Ευτυχώς που μπήκαμε στην Μεγάλη Εβδομάδα και θα οργανωθώ λιγάκι αναγκαστικά, το Μεγάλο Σάββατο θα ετοιμάσω την κλασσική Λαγκαδινή μαγειρίτσα μου και θα μαζευτούμε σπίτι οι εναπομείναντες στην Αθήνα κολλητοί να αναστήσουμε μαζί, και την Κυριακή θα μεταφερθούμε με την ίδια σύνθεση στην Μάρθα για το αρνάκι στην βεράντα, οπότε let's hope ο καιρός να είναι καλός.. 

Στο μεταξύ φέτος δεν έχω ξεκινήσει καν την αναζήτηση του τέλειου αυγού μου, παράγγειλα μόνο ένα που μου φάνηκε ενδιαφέρον από τον William Curley και το περιμένω όπου να 'ναι, αλλά είναι πολύ λιτό και γκουρμέ για τα γούστα μου και χωρίς ούτε ένα τόσο δα ζαχαρωτό επάνω, να μου κλείνει το μάτι πονηρά. Ελπίζω βέβαια πως μια από αυτές τις μέρες, έτσι όπως γυρίζω γύρω γύρω σαν την σβούρα θα πέσω πάνω σ΄αυτό που ψάχνω και δεν θα χρειαστεί να βολευτώ όπως όπως με αυγό από το Αθηναϊκό, όχι γιατί έχουν κάτι αυτά τα αυγά, μια χαρά είναι, απλά τα βαρέθηκα πια... Που πήγαν εκείνες οι παλιές καλές εποχές που ο αγαπημένος μου έψαχνε και έβρισκε το αυγό των ονείρων μου..... Τώρα ούτε που ασχολείται καν...:(

Τέλος πάντων, να μην γκρινιάζω, μπορεί να μην ασχολείται με το αυγό μου ασχολείται με όλα τα υπόλοιπα όμως οπότε τον συγχωρώ προσωρινά, άγιες μέρες που έρχονται.. Και συνεχίζω να αναζητώ ιδέες για να φτιάξω το ωραιότερο table setting για τους αγαπημένους μου, την εκλεκτική μου οικογένεια όπως μου αρέσει να τους λέω, και σας φιλώ γλυκά όλους, και σας εύχομαι να περάσετε όμορφα, να γελάσετε πολύ, να δώσετε φιλιά της αγάπης και η άνοιξη να είναι μέσα και γύρω σας ακόμα και αν έξω βρέχει.. A bientot! 

7 sins....

Η φωτογράφιση έγινε πολλά χρόνια πριν... Ο αγαπημένος μου φίλος Στέλιος Πενταρβάνης εμπνεύστηκε από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα και μου ζήτησε να γίνω - τι άλλο- η λαιμαργία... Η στυλίστρια με έντυσε με ένα "παιδικό" φόρεμα με φουσκωτά μανίκια, ο κομμωτής έφτιαξε τα μαλλιά μου κοτσιδάκια κεφτέδες, και σε απόλυτη αντίθεση με το baby look και με το τεράστιο χαμόγελο που έπρεπε να έχω, από τα χείλη μου έτρεχε artificial blood την ώρα που "έτρωγα" το χεράκι μιας κούκλας καθισμένη ανάμεσα σε δεκάδες μισοφαγωμένα φαγητά... :) Ελαφρώς creepy, αλλά αφού έτσι ήθελε ο καλλιτέχνης τι να πω εγώ η ταπεινή και άσχετη ξανθιά?

Όταν είδα το αποτέλεσμα η αλήθεια είναι ότι ψιλοφρίκαρα, ειδικά που όλα τα υπόλοιπα αμαρτήματα ήταν μοντέλα άψογα βαμμένα, χτενισμένα και ντυμένα.. Ή γδυτά.. :) Και μια που το project τελικά δεν έπαιξε στο περιοδικό που το είχε ζητήσει, όταν ερχόταν η κουβέντα στην συγκεκριμένη φωτογράφιση απειλούσα μεταξύ αστείου και σοβαρού τον Στέλιο πως αν τολμήσει και δημοσιεύσει ποτέ τις επίμαχες φωτό θα του έστελνα τον φίλο μου τον Κούγια να του κάνει ασφαλιστικά μέτρα και να του πάρει και το τελευταίο μεταξωτό του σώβρακο. Μέχρι που ήρθε στην ζωή μας το Mixologist, το tumblir στο οποίο ο κολλητούλης μου ανεβάζει τις καλύτερες δουλειές που έχει κάνει μέχρι σήμερα, και φυσικά, δεν μπορούσα να του αρνηθώ να δείξει και μένα... 

Οπότε, ξεφτιλιστήκαμε που ξεφτιλιστήκαμε, είπα να κάνω τουλάχιστον ένα ποστάκι να γελάσουμε  λίγο.. Voila λοιπόν οι  φωτογραφίες και για τα υπόλοιπα αμαρτήματα, να πάτε στο link και να τα δείτε εκεί, μαζί με τις υπόλοιπες απίστευτες εμπνεύσεις του Στέλιου που μπορεί να μου σπάει τα νεύρα καμιά φορά - όπως και εγώ τα δικά του άλλωστε- αλλά είναι σούπερ ταλαντούχος και πολυαγαπημένος... Φιλιά!

Υ.Γ. Το κλού της ιστορίας είναι πως το βράδυ της φωτογράφισης είχαμε κανονίσει να πάμε Σπονδή. Όπου, επειδή το shooting  άργησε να τελειώσει και δεν προλάβαινα καν να λουστώ, εμφανίστηκα με το μαλλί που βλέπετε, απλά κάτω, χωρίς τα κοτσιδάκια... Φαντάζεστε τι σοκ έπαθαν οι άνθρωποι όταν με είδαν...:)))