Είναι απίστευτα ενδιαφέρον το πόσο πολύ μια εικόνα, ένα χρώμα, και ένα concept χτισμένο με σχεδιασμό επαγγελματικό μπορεί να γίνει σχεδόν αληθινό. Σαν μια εικονική πραγματικότητα που με τον καιρό αποκτά ζωή δική της και μπερδεύεται ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα με ευκολία μαγική. Σαν τον λαγό που βγαίνει από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού και ενώ ξέρεις πως είναι οφθαλμαπάτη, μένεις για δευτερόλεπτα να αναρωτιέσαι μήπως αυτή την φορά το ζωάκι ήταν αληθινό. Δεν είναι όμως. Ποτέ. Πάντα είναι ένα κόλπο βασισμένο στους καπνούς και τους καθρέφτες, και στο ταλέντο που έχει εκείνος που το κάνει, να στρέψει την προσοχή του κοινού σε κάτι εντελώς άσχετο, στο πιο απόλυτα συντονισμένο timing. Και πάντα έρχεται η ώρα που τα φώτα ανάβουν, ο καλλιτέχνης υποκλίνεται και ο θιάσος τα μαζεύει για να πάει να δώσει μια άλλη παράσταση, σε μια άλλη πόλη.
Όπως και να το δεις, σαν διαφημιστικό project, σαν τεχνολογικό πείραμα ή σαν παράσταση από αυτές που κόβουν την ανάσα, ο κύκλος τελικά κλείνει. Το προϊον παλιώνει, το κοινό κουράζεται, τα καλώδια βραχυκυκλώνουν, τα κυκλώματα κόβονται. Ή ακόμα χειρότερα, απλά βαριέσαι. Όχι το ίδιο το concept ίσως, όσο αυτό στο οποίο σε μεταμόρφωσε.. Και τότε είναι η στιγμή να αποδείξεις πως η επιτυχία σου δεν οφειλόταν απλά στην τύχη, την συγκυρία ή έστω την προσεκτική δουλειά αλλά κυρίως στην ικανότητα σου να προσαρμόζεσαι στις αλλαγές και τις συνθήκες, και να εξακολουθείς να έχεις την άνεση να καβαλήσεις το σωστό κύμα στην σωστή στιγμή, και να ισορροπήσεις επάνω του μέχρι την επόμενη ακτή. Για να στήσεις ένα καινούριο project, για ένα καινούριο προϊόν, που θα το παρακολουθήσει ένα καινούριο κοινό, μέσα από ένα καινούριο, αλλά το ίδιο εντυπωσιακό κόλπο..
