Σήμερα γιορτάζουν οι Νίκοι και οι Νίκες αλλά η μέρα ανήκει στον Αλέξανδρο. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα προσπαθώ να γράψω κάτι που να μην είναι μελό και κλισέ γι΄αυτό το παιδάκι που έγινε σύμβολο μιας γενιάς χωρίς να το ζητήσει. Για αυτή την μητέρα που έζησε και ζει τον χειρότερο εφιάλτη - μια μέρα της Μαρμότας στην κόλαση που δεν θα τελειώσει ποτέ- και που θα ξυπνάει όλα τα πρωινά που της μένουν με την γνώση πως τίποτα δεν θα είναι ξανά το ίδιο. Προσπαθώ αλλά δεν τα καταφέρνω. Κυρίως γιατί νοιώθω απίστευτες τύψεις που μέσα μου, με κάθε γράμμα που πατάω στο πληκτρολόγιο, επαναλαμβάνω σαν mantra την ίδια φράση, ξανά και ξανά.. "Θεέ μου, αν είχα μια ευχή, μια μόνο, θα ήταν να είναι το παιδί μου καλά. Πάντα."
Σήμερα η μέρα ανήκει στον Αλέξανδρο λοιπόν. Η ζωή προχωράει, οι πληγές κλείνουν, τα σημάδια σβύνουν, αλλά ένας τέτοιος χαμός δεν ξεχνιέται, ούτε ξεπερνιέται. Γιατί ο Αλέξανδρος δεν ήταν ήρωας, δεν ήταν σύμβολο, δεν ήταν σημαία σε κανενός τον αγώνα. Ήταν ένα παιδάκι που είχε μπροστά του ζωή, και όνειρα και όλα εκείνα που δεν πρόλαβε να κάνει και να νοιώσει. Και γιατί είχε μια μαμά που έζησε και συνεχίζει να ζει αυτό που - κυρίως όσοι είμαστε γονείς- δεν τολμάμε να αντέξουμε ούτε σαν σκέψη, ούτε για κλάσματα του δευτερολέπτου. Να το θυμόμαστε αυτό όταν θα βλέπουμε σήμερα τα αφιερώματα στα μέσα και θα ακούμε τις διάφορες κορώνες. Την αληθινή διάσταση της ιστορίας. Που είναι αυτή ενός παιδιού που χάθηκε και μιας οικογένειας που έμεινε πίσω..
