Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Bite us!!





Το τελευταίο ποστ αυτού του μήνα, ας είναι γλυκό.. Του αξίζει μια που, αν το καλοσκεφτείτε, μέσα σε αυτές τις 30 μέρες συνέβησαν - ή κόντεψαν να συμβούν- τα πάντα.. Δημοψήφισμα, G20, κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, χαράτσια της ΔΕΗ, εφεδρεία για το δημόσιο, χρεοκοπία, PSI, έκτη δόση... Λέξεις που δεν τις ξέραμε καλά καλά μπήκαν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο και έγιναν τσίχλες που κόλλησαν στον εγκέφαλο μας και παραλίγο να μας τον κάψουν... Και όμως, παρόλα αυτά, τα καταφέραμε... Με εξωτερική βοήθεια, με κούρεμα, με ενδοφλέβιες ενέσεις ψυχραιμίας και ανασύροντας από τα βάθη του DNA μας και την τελευταία σταγόνα αισιοδοξίας και γραψαρχιδισμού, ο Δεκέμβρης θα μας βρει ακόμα στην σκηνή, έστω και ελαφρώς σουρομαδημένους, να τραγουδάμε με στεντόρεια φωνή και πάθος τα κάλαντα γιατί έτσι είμαστε εμείς.. Λαός ροκ συγκρότημα...

Οπότε η σημερινή μέρα, αλλά και ο επόμενος μήνας, ας είναι όπως αυτά τα λαχταριστά doughnuts της φωτογραφίας.. Πολύχρωμα, αφράτα, γλυκά και... φτηνά.. Φτιαγμένα από το τίποτα - λίγο αλεύρι, λίγο γάλα, λίγο βούτυρο και λίγη ζάχαρη- αλλά νόστιμα και απολαυστικά τόσο που ένα δεν είναι ποτέ αρκετό... Η ζωή είναι ακριβώς αυτό άλλωστε.. Ζουμερές δαγκωνιές που καμιά φορά μπορεί και να σε στείλουν στον οδοντίατρο επειδή έπεσες πάνω στο τσόφλι από το καρύδι, αλλά ποιος είναι αυτός που δεν συνεχίζει να δαγκώνει όσο αντέχει και όσο τον κρατάνε τα δόντια του? 

Υ.Γ. Αν σας άνοιξα την όρεξη, η συνταγή είναι εδώ..
Υ.Γ. 2 Δεν ξέρω αν η έκφραση "bite me" στον τίτλο χρησιμοποιείται στον πληθυντικό. Το πιθανότερο είναι πως όχι, αλλά δεν πειράζει. Εγώ θα την αφήσω.. προς χάριν του γενικότερου νοήματος.. :)

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Fairytale gone bad...


Το βασίλειο μου για λίγη περιπέτεια..;)

Υ.Γ. Είμαστε αυτό που μάθαμε και μαζί αυτό που γίναμε και αυτό που νοιώθουμε.. Και μπορείς να είσαι πριγκίπισσα ακόμα και όταν δεν σε περιτριγυρίζουν ζαχαρωτά και υπηρέτες, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μπορεί να νοιώθεις Σταχτοπούτα ενώ όλοι θεωρούν πως είσαι η Ωραία Κοιμωμένη.. (Ή μήπως η ωραία βαρεμένη?) :)))

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Before and after...


Έχετε παρατηρήσει πως ενώ τα δύσκολα πράγματα στην ζωή τα αντιμετωπίζουμε συνήθως μόνοι μας τελικά, τα όμορφα και τα ευχάριστα νοιώθουμε την ανάγκη να τα μοιραστούμε με εκείνους που αγαπάμε? Το δέντρο μας φέτος στήθηκε νωρίς και έμεινε όλη την προηγούμενη εβδομάδα να περιμένει να έρθει το κατάλληλο timing. Παρόλο που το στολίζω χρόνια τώρα μόνη μου, φέτος το κοίταζα αλλά δεν έπαιρνα την απόφαση.. Φταίει και το ότι μεγαλώνω και κουράζομαι φυσικά, όπως και το ότι πέρσι έπεσα από την σκάλα προσπαθώντας να κρεμάσω τα φωτάκια στην κορυφή, σίγουρα έφταιγε όμως και το ότι φέτος περισσότερο από ποτέ ήθελα αυτές τις στιγμές της προετοιμασίας να τις ζήσουμε όλοι μαζί.. Να τις προσθέσουμε στο άλμπουμ των χαρούμενων αναμνήσεων μας.. Έτσι, το project ολοκληρώθηκε τελικά εχτές το βράδυ, με full team work.. Με χριστουγεννιάτικη μουσική στο CD Player και τον Droopy να τριγυρίζει μέσα στα πόδια μας προσπαθώντας να κλέψει στολίδια - και φυσικά να πηδήξει τον λούτρινο Αη Βασίλη που αποτελεί το προσωπικό του φετίχ χρόνια τώρα - τα αγόρια ασχολήθηκαν με τα φώτα, βοήθησε και η Αγγελική - τι ωραία που είναι τελικά να έχουμε ένα κοριτσάκι στο σπίτι- δέσαμε δεκάδες πολύχρωμους φιόγκους και το αποτέλεσμα μας έκανε όλους να χαμογελάμε σαν χαζά.. Ακόμα και ο Πάνος έβαλε ένα χεράκι, αντί να κάθεται στον καναπέ καπνίζοντας το πούρο του και δίνοντας οδηγίες, όπως συνήθως.. :) Και αργότερα, ξαπλωμένη στον καναπέ, ξερή από την κούραση αλλά πανευτυχής, και χαζεύοντας τα φωτάκια να αναβοσβήνουν αποφάσισα πως για τον μήνα που έρχεται, τον τελευταίο μήνα μιας απίστευτα δύσκολης χρονιάς, θα κάνω focus μόνο στα ευχάριστα και τα όμορφα που είναι να έρθουν. Στην οικογένεια μου, στους φίλους μου, στα τραπέζια που ετοιμάζω, στα girl’s nights, στις στιγμές που θα περάσουν με γέλια και μουσικές και χορούς και αγκαλιές, και στην ελπίδα πως το 2012 θα είναι καλύτερο. Ή έστω πιο ήρεμο.. It's Christmas time guys. Let the fan - and the hope- begin!!


Υ.Γ. Και ναι, φυσικά θα ξεφύγω από το καινούριο, πιο λιτό concept του blog και θα ανεβάσω λεπτομερείς φωτογραφίες από τα στολίδια. Σιγά μην χαλάσουμε την παράδοση. Απλά φορτίζω την μπαταρία στην κανονική φωτογραφική μηχανή..:) 

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Oh well...



Ξαπλωμένη στο κρεβάτι ενός υπέροχου ξενοδοχείου κάπου στην ορεινή Αρκαδία, γράφω με το laptop μου στερεωμένο στα γόνατα μου και θέα τις φλόγες που χορεύουν στο τζάκι που είναι αναμμένο περισσότερο για ντεκόρ παρά για το κρύο... Μερικές φορές πρέπει να ακολουθείς την ζωή εκεί που σε πάει.. Να αφήνεσαι στις προτάσεις και τις εκπλήξεις της και να ζεις τις στιγμές όπως σου προσφέρονται αντί να τις χάνεις περιμένοντας εκείνες που πιστεύεις, υπολογίζεις ή ελπίζεις πως θα έπρεπε να έρθουν. Όταν κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει λέει μια παροιμία, και νομίζω πως τα τελευταία χρόνια - με τα σχέδια μου να αναβάλλονται ξανά και ξανά και τα δεδομένα της ζωής μου να αλλάζουν διαρκώς σαν να είναι φτιαγμένα από υδράργυρο- πήρα ένα πολύτιμο μάθημα και για τον εαυτό μου αλλά και για τις ανθρώπινες σχέσεις.
Και σήμερα, εδώ, σ΄αυτό το πανέμορφο χωριό, μετά από βόλτες, και γέλια, και φαγητό υπέροχο, και με το κεφάλι πουπουλένιο από το χουζούρι και τις βότκες, αναρωτιέμαι γιατί μονίμως επιλέγω να διανύσω την πιο περίπλοκη, δύσβατη και απίθανη διαδρομή για να φτάσω στον όποιο προορισμό μου. Oh well, που λέει και μια φίλη.. Σημασία έχει πως για μια ακόμα φορά, έστω και από τον - πιο γαμημένα-  δύσκολο δρόμο, είμαι πάλι εκεί που θέλω..

Υ.Γ. Την φωτογραφία αυτή την τράβηξα το μεσημέρι την ώρα που κάναμε μια βόλτα στο χωριό μαζί με άλλες που θα ανεβάσω αργότερα στο Facebook. Σαν σκηνικό έτσι? Πως να είναι άραγε να περνάς την ζωή σου σε ένα τέτοιο μέρος? Αντισταθμίζει η απίστευτη ομορφιά που έχεις γύρω σου τις όποιες ελλείψεις?

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Happy name day!



Σήμερα γιορτάζουν οι Κατερίνες και πριν απ΄όλες, η μαμά μου.. Αν μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις, αυτή η είναι από τις πιο αγαπημένες μου. Είναι τραβηγμένη πολλά χρόνια πριν στο νησάκι και μου αρέσει γιατί είναι ανέμελη και ελαφρώς χύμα, ακριβώς όπως είναι η μαμά μου κάτω από την extremely polished επιφάνεια... Και όπως βλέπετε υπήρξε κουκλάρα στα νιάτα της, και όσοι την έχουν γνωρίσει ξέρουν πως παραμένει ακόμα κουκλάρα στην ηλικία της και μάλιστα χωρίς την παραμικρή επέμβαση. Από την μαμά μου πήρα το χαμόγελο της, το χιούμορ της και την ελαφρώς γιούχου αντιμετώπιση της ζωής.. Και φυσικά την αγαπάω τελείως και ελπίζω να την έχω πολλά πολλά ακόμα χρόνια around γιατί πέρα απ΄όλα τα υπόλοιπα, είναι και μια από τις κολλητές μου... Happy name day mom!!! 

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Enough already!!!




Μια βραδινή έξοδος με φίλες για φαγητό και χαζολόγημα χτες το βράδυ, κατέληξε τελικά σε ένα αλλεργικό σοκ. Αυτό που βλέπετε στην φωτογραφία είναι το απ΄έξω.. Που μέσα στην ημέρα ελπίζω πως θα έχει περάσει.. Αυτό που έγινε μέσα, από τον πόνο και την δύσπνοια που με έκαναν να φύγω τρέχοντας από εκεί που ήμουν μέχρι την απίστευτη στεναχώρια που πέρασα, δεν φαίνεται αλλά είναι γεγονός επίσης. Και σήμερα, δύο Zirtec και μια ένεση κορτιζόνης μετά, εξακολουθώ να αναρωτιέμαι γιατί στην Ελλάδα δεν ισχύουν τα αυτονόητα σε κανένα επίπεδο της ζωής μας. Στο εξωτερικό, ακόμα και στα πιο απλά εστιατόρια σε ρωτάνε αν είσαι αλλεργικός ή δυσανεκτικός σε κάποιες τροφές. Στα αεροπλάνα υπάρχουν ειδικά μενού. Εδώ, τα μανιτάρια και το λάδι τρούφας θεωρούνται κάτι σαν το νερό. Οι chefs τα προσθέτουν σε διάφορα πιάτα και δεν θεωρούν σημαντικό να τα αναφέρουν παρόλο που είναι γνωστό ότι είναι από τα προϊόντα που προκαλούν αλλεργίες. Και εγώ που έχω το πρόβλημα, το έχω ζήσει δεκάδες φορές το εργάκι.. Και κάθε φορά μένω με την απορία. Μα καλά, δεν έχουν συναίσθηση αυτοί οι άνθρωποι του τι μπορούν να προκαλέσουν?
 Αν αυτό που συνέβη χτες μου είχε συμβεί σε οποιοδήποτε άλλο μαγαζί θα είχα κάνει χαμό. Έγινε στο εστιατόριο ενός πολύ αγαπημένου μου ανθρώπου όμως, που ξέρω και πως νοιάζεται για την δουλειά του πάρα πολύ, και πως αν ήταν εκεί τίποτα απ΄όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί. Δεν ήταν όμως και δεν το πρόλαβε.. Σήμερα το πρωί τον πήρα τηλέφωνο για να τον ενημερώσω, και για να του εξηγήσω πως η μαλακία των συνεργατών του, σε κάποια άλλη περίπτωση μπορεί να του στοιχίσει πολύ ακριβά. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό ο άνθρωπος, γιατί δεν είχαν κάνει καν τον κόπο να του πουν τι έγινε.. Καταλαβαίνετε λοιπόν πως τελικά, η δουλειά και η καλή φήμη ενός μαγαζιού, η υγεία κάποιων ανθρώπων, ακόμα και οι καλές σχέσεις μεταξύ φίλων, κρέμονται συχνά από την βλακεία και την τεράστια ανευθυνότητα κάποιων άλλων.. Και αυτό τα λέει όλα νομίζω... Πριν από χρόνια, σε πολύ γνωστό μαγαζί των βορείων προαστίων ένας άνθρωπος πέθανε από αλλεργικό σοκ όταν έφαγε καβούρι, που δεν αναφερόταν στα συστατικά του πιάτου στον κατάλογο. Βούιξε ο τόπος από την ιστορία τότε αλλά απ΄ότι φαίνεται το μάθημα δεν το πήραν εκείνοι που θα έπρεπε.. Δυστυχώς...

 Υ.Γ. Η Μάρθα, για να αποφορτίσει κυρίως την ατμόσφαιρα, μου είπε χτες βράδυ κάποια στιγμή πως μ΄αυτό το στόμα είμαι κελεπούρι για ...πίπες.. Λέτε να το εκμεταλλευτώ όσο κρατήσει? :)))

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Splash!!!




Αν η ζωή είναι μια απαλή, αφράτη και βελούδινη κρέμα, μπορώ να είμαι η άτακτη φράουλα που πέφτει μέσα με τα μούτρα και κάνει το splash? Εκείνο το πονηρό φρούτο που ανακατεύει την επιφάνεια, που δημιουργεί κυματισμούς και αναταραχές, που βουτάει με φόρα μέχρι τον πάτο, και στο τέλος αναδύεται στην επιφάνεια πασαλειμμένο με το καλύτερο κομμάτι...Τον αφρό... Και μετά, αφού μοιράσει πιτσιλιές - αλλά και λεκέδες καμιά φορά- στους γύρω περιμένει να έρθει το κατάλληλο στόμα που θα είναι αρκετά λαίμαργο για να την φάει αλλά όχι προτού την ....γλύψει απολαυστικά..;)

Υ.Γ. Να δείτε την αλληγορία μέσα στην εικόνα ναι? Μην γεμίσει πάλι το Twitter μου με μηνύματα για πίπες....:)))

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Do you wanna fuck (with) me?




...Και αν θέλεις, μπορείς?


Βαριέμαι αφόρητα τα παιχνίδια εξουσίας. Τα παίζω σπάνια και μόνο με εκείνους τους απειροελάχιστους που αναγνωρίζω ενστικτωδώς σαν ικανούς συμπαίκτες. Εκείνους που διαισθάνομαι με την πρώτη ματιά πως δεν θα χρειαστεί να μου αποδείξουν τίποτα περισσότερο στην διαδρομή, πέρα από το πόσο δίκιο είχα που τους ακολούθησα στην επόμενη πίστα. Στα τυφλά και χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Γιατί μόνο έτσι αξίζει αυτή η περιπέτεια.. Να απλώσεις τα χέρια και να βουτήξεις στο κενό. Και όσο κρατήσει η πτώση, να νοιώθεις το μυαλό σου να μουδιάζει, την αδρεναλίνη να σε πλημυρίζει, την καρδιά σου να χτυπάει σαν τρελή, κάθε νεύρο σου να τεντώνει σαν χορδή, το κορμί σου να τρέμει από προσμονή, και την κάθε στιγμή να μοιάζει με απολαυστικός αιώνας..


Αντέχεις? Αν ναι, πες μου τι ψέμα θέλεις ν΄ακούσεις και θα στο πω τόσο αληθινά που θα το πιστέψεις. Ακόμα και εσύ...


Υ.Γ. And if you're gonna lie to get into my pants, at least try to make it a good one. The sex, not the lie.

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Season's opening...



Η κουζίνα μου μυρίζει μανταρίνι... Το home made σιρόπι που θα αποτελέσει την βάση για τα welcome cocktails - από συνταγή του Delicious φυσικά- αναπαύεται στο γυάλινο βαζάκι του, ενώ στα ντουλάπια και στο ψυγείο βρίσκονται προσεκτικά τοποθετημένα τα υλικά για το πρώτο τραπέζι της σεζόν... Το μενού θα είναι απλό. Μια σαλάτα με ροκφόρ, καρύδια και βινεγκρέτ από φραμπουάζ, μια τάρτα με Camembert και ντοματίνια, και το ιταλικό μου παστίτσιο που πάντα με βγάζει ασπροπρόσωπη. Ο Μάνος έχει φροντίσει τα κρασιά, η Κατερίνα θα φέρει το διάσημο προφιτερόλ, και η παρέα έχει μεγάλα κέφια απ΄ότι μαθαίνω.. Το ίδιο και εγώ που περιμένω την Κυριακή πως και πως γιατί έχω επιθυμήσει μια γιορτή, μια μάζωξη αγαπημένων ανθρώπων έστω και με άλλη αφορμή από αυτή για την οποία ξεκινήσαμε.. Έχω επιθυμήσει τα γέλια, και τις μουσικές, και το τσούγκρισμα των ποτηριών, και τον ήχο των μαχαιροπήρουνων πάνω στα πιάτα,  και τις κουβέντες επί παντός επιστητού.. Όπως και το μετά, όταν χορτασμένοι και χαλαροί, αραχτοί πια στους καναπέδες με ποτά και αχνιστούς καφέδες, αφηνόμαστε να χαρούμε  την ενέργεια που μας ενώνει και την μαγεία των στιγμών.. Ναι, η ευτυχία είναι μικρά πράγματα στην ζωή τελικά.. Κυρίως.. Που τα μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους που αγαπάμε και έτσι, γίνονται μεγάλα και σημαντικά..

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Nesting dolls....



Αυτό που βλέπεις δεν είναι πάντα τόσο απλό όσο φαίνεται. Πίσω από τα χρώματα και την επιφάνεια, που συνήθως είναι επιλεγμένη με προσοχή έτσι ώστε να ταιράζει με το φόντο και να "χωράει" μέσα στην σύνθεση, καμιά φορά υπάρχει και κάτι άλλο.. Και κάτι άλλο, και κάτι άλλο, και κάτι άλλο... Σαν τις ρώσικες κούκλες που μπαίνουν η μία μέσα στην άλλη... Οι γοητεία της απλότητας είναι για συμπεριφορές, δεν είναι για ζωές και χαρακτήρες.. Και φυσικά, δεν είναι όλα για όλους. Χρειάζεται εξυπνάδα, παρατηρητικότητα, διορατικότητα και μάτι έμπειρο για να διακρίνεις τις μικρές εκείνες διαφορές που κάνουν μια μεγάλη.. Χρειάζεται να έχεις και εσύ τις δικές σου, κρυφές αλήθειες, και τα δικά σου σκοτάδια κρυμμένα κάτω από το φως για να μπορέσεις να αναγνωρίσεις τον όμοιο σου... Και για να σε αναγνωρίσει και εκείνος, και να σε αφήσει να τον πλησιάσεις σε απόσταση αναπνοής και να δεις κάτω από την μάσκα του.
Και τελικά, ελάχιστοι μπορούν, αντέχουν και τολμούν  να βουτήξουν μέχρι το τέρμα του άλλου, βαθιά μέσα σε αυτά που κρύβονται πίσω από τα απλά, τα εύκολα και τα ανώδυνα... Δεν ξέρω γιατί.. Πολλές φορές αναρωτήθηκα, και για τους άλλους αλλά και για τον εαυτό μου.. Πάντως έτσι είναι.  Ευτυχώς για τα μυστικά και την αλήθεια μας που τελικά δεν πέφτουν σε λάθος χέρια, και δυστυχώς για τις απογοητεύεις που κρύβουν όλοι όσοι έδειχναν διαφορετικοί από τους πολλούς αλλά στην διαδρομή έγιναν ένα μαζί τους..

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

My fairytale...





Μερικές φορές αισθάνομαι σαν την πριγκίπισσα σε εκείνο το παραμύθι με το στρώμα . Μόνο που στην δική μου περίπτωση, το μπιζέλι δεν το κρύβει η μέλουσα πεθερά μου για να τσεκάρει την καταγωγή μου, αν έχω συνηθίσει να κοιμάμαι σε κρεβάτια τόσο αφράτα που ένα μπιζέλι χωμένο ανάμεσα σε δέκα στρώματα θα μπορούσε να κάνει την διαφορά. Όχι, στο δικό μου παραμύθι εγώ η ίδια φροντίζω το μπιζέλι να παραμένει χωμένο κάτω από τα πουπουλένια στρώματα, και μάλιστα το υπερασπίζομαι με πάθος απέναντι σε οποιονδήποτε τολμήσει να υπαινιχθεί πως μπορεί και να μου δυσκολεύει τον ύπνο... Το υπερασπίζομαι με πάθος ακόμα και απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό κάτι νύχτες που ξυπνάω και με πεθαίνει η μέση μου, γιατί στην πραγματικότητα ακριβώς επειδή έχω μάθει μια ζωή να κοιμάμαι στα πιο απαλά και τα πιο αφράτα στρωσίδια, έχω μάθει και να εκτιμώ την αξία ενός δύστροπου μπιζελιού. Με την ίδια λογική που όταν έρχεται η ώρα να διαλέξω αφήνω στην άκρη τους ξενέρωτους πρίγκιπες και χώνομαι τρέχοντας στην αγκαλιά του πιο σκληρού και δύσκολου ιππότη, και με την ίδια ακριβώς ευκολία που αν χρειαστεί, μπορώ να ρίξω και ένα καθάρισμα στο τζάκι στην θέση της Σταχτοπούτας για να προλάβει να πάει στον χορό.. 

Όταν έχεις μάθει να ζεις μέσα στο παραμύθι, έχεις μάθει και να το φέρνεις στα μέτρα σου. Και να αναγνωρίζεις πως καμιά φορά ένα μπιζέλι, ένα δύστροπο, στριμμένο, σκληρό αλλά ταυτόχρονα μοναδικής τελειότητας πράσινο αγκάθι μέσα στο μεταξένιο ροζ σου είναι εκείνο που κάνει την ιστορία πιο ενδιαφέρουσα, τις στροφές πιο ζαλιστικές και το τέλος πιο αναπάντεχο. Αφήστε που καμιά φορά, τα μπιζέλια αν τα αγαπήσεις πολύ και αν τα αγκαλιάσεις με όλη σου την φροντίδα και την έγνοια, μπορεί να μεταμορφωθούν όχι σε πρίγκιπες αλλά σε μάγους.. Από εκείνους που τα μάγια τους σε κυνηγάνε μετά δέκα παραμύθια πιο κάτω, όλα με happy end... ;)

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Love games and love crimes ....



"Σε έναν ιδανικό κόσμο, Θα εμφανίζονταν αυτό το notification στα βραδινά sms!" έγραφε η λεζάντα αυτής της φωτογραφίας και η αλήθεια να λέγεται, όποιος δεν έχει μπερδευτεί κάποιο βράδυ με ποτά, τσιγάρα και καψούρα με αποτέλεσμα να κάνει όλες τις λάθος κινήσεις να σηκώσει το χέρι, και να αφήσει σχόλιο με φωτογραφία για να τον δείχνουμε στις επερχόμενες γενεές.
Βέβαια, αν το καλοσκεφτείτε η χαρά της καψούρας είναι τα λάθη και τα πάθη της. Είναι τα τραγούδια που αφιερώσαμε, τα ντροπιαστικά μηνύματα που στείλαμε, τα μεθύσια που κάναμε, τα ξενύχτια που ρίξαμε, τα δάκρυα που χύσαμε και τα πατώματα που σκουπίσαμε πέφτοντας να πεθάνουμε από την απογοήτευση, που κατά βάθος ξέραμε πως θα έρθει. Μετά από χρόνια εκεί έξω και έχοντας παίξει το παιχνιδάκι αρκετά, έχω αποφασίσει πια πως το καλύτερο κομμάτι μιας σχέσης είναι αυτή η καψούρα της αρχής. Η χαρά και η αγωνία της ανακάλυψης, η αναμονή για όλα αυτά που (φανταζόμαστε πως) θα έρθουν, οι πεταλούδες στο στομάχι και το πινγκ πονγκ που παίζουμε για να αποδείξουμε ο ένας στον άλλο πόσο έξυπνοι, χαριτωμένοι, σέξι, ξεσηκωτικοί και μοναδικοί (μπορούμε να) ήμαστε. Μόλις περάσουμε από τα foreplay στο κυρίως θέμα, μόλις πέσουμε στο κρεβάτι δηλαδή, αρχίζει αναγκαστικά η αντίστροφη μέτρηση. Που το πάθος αναγκαστικά θα τελειώσει- sooner or later- και μετά ή θα μεταλλαχτεί σε αγάπη και η σχέση θα πάει παρακάτω, ή ο πρώτος που θα προλάβει θα σηκωθεί ένα πρωί στα κλεφτά, θα ντυθεί και θα φύγει κλείνοντας απαλά αλλά οριστικά την πόρτα πίσω του. 
Και στην τελική, πείτε μου αλήθεια. Αν είχατε την δυνατότητα να κρατήσετε μια σχέση στα προκαταρκτικά, στο κομμάτι εκείνο που όλα είναι υπονοούμενο, και παιχνίδι, και νάζια και κορδέλες, και πόλεμος ανάμεσα σε δυο μυαλά που αστράφτουν, και πάθος ανεκπλήρωτο, και πεταλούδες στο στομάχι, και όλο αυτό το σκηνικό που περιμένεις τα μηνύματα, και τα τηλέφωνα και τις ματιές και τις αγκαλιές, και άντε και τα φιλιά σαν να εξαρτάται από αυτά όλη σου η υπόλοιπη ζωή, δεν θα το κρατούσατε όσο περισσότερο μπορούσατε? Ειδικά αν το κρεβάτι σας ήταν μια χαρά γεμάτο, κυριολεκτικά και μεταφορικά? 
Εγώ αλήθεια σας λέω, αν το έβρισκα, αν περνούσε από το χέρι μου και αν μου δινόταν η ευκαιρία, θα το κρατούσα για πάντα. Θα ζούσα την μέρα της καψούρικης μαρμότας, ξανά και ξανά και ξανά.. Γιατί κακά τα ψέματα. Όπως έλεγε και η αείμνηστη Μαλβίνα, το να βρω κάποιον να μου πηδήξει το @@@@@ μου είναι το ευκολότερο του κόσμου. Το να βρω κάποιον να μου πηδήξει το μυαλό μου όμως, είναι τόσο δύσκολο πια που αν το (ξανά) βρω σιγά μην το χαλάσω με τα ίδια μου τα χέρια...

 Υ.Γ. Και βέβαια, επειδή ποτέ δεν πρέπει να λες μεγάλο λόγο ή να τρως μεγάλη μπουκιά - και επειδή εγώ συνηθίζω να τα κάνω και τα δύο- διατηρώ το αναφαίρετο δικαίωμα μου αύριο να λέω ή να κάνω κάτι άλλο. Και να το χαίρομαι επίσης. Πολύ..:)

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Round the table...


Γύρω από ένα τραπέζι, με γέλια, με κουβέντες ατελείωτες, με μουσικές, με ποτήρια που τσουγκρίζουν μελωδικά και με την βεβαιότητα πως όσοι είναι γύρω σου σ΄αγαπάνε γι΄αυτό που είσαι και όχι γι΄αυτό που δείχνεις, ο χρόνος περνάει γλυκά και βελούδινα... Και εγώ που μαγειρεύω σαν να λέω "σ' αγαπώ" -  για να ευχαριστήσω με έναν τρόπο απτό και απόλυτα δικό μου εκείνους που βρίσκονται στην ζωή μου και την γεμίζουν με ενέργεια, με αισθήματα, με σιγουριά και με στιγμές πολύτιμες -  μέρες πριν κάνω λίστες, δοκιμές και διαλέγω υλικά και γεύσεις, και στήνω table settings, και χαίρομαι κάθε λεπτό της διαδικασίας και της διαδρομής. Και όταν έρθει η ώρα, είναι το πιο υπέροχο συναίσθημα να βλέπω τους ανθρώπους που αγαπάω να απολαμβάνουν τα φαγητά μου, και την ατμόσφαιρα, και την παρέα, και να "χωράνε" με τον πιο τέλειο τρόπο στο σπίτι μου, σ΄αυτόν τον πιο πολύτιμο προσωπικό μου χώρο, που οι πόρτες του ανοίγουν μόνο για όσους εμπιστεύομαι απόλυτα και θέλω στην ζωή μου πολύ.
(Γιατί όταν θα έχεις δει πια που περνάω την καθημερινότητα μου, τι βιβλία διαβάζω, τι μουσικές ακούω, όταν θα έχεις χαζέψει τις φωτογραφίες ολόγυρα και την συλλογή μου από αγελάδες και γουρούνια, όταν ο Droopy θα έχει μάθει πια την μυρωδιά σου και θα έχει κουρνιάσει στα πόδια σου σαν να σε ξέρει από καιρό και όταν θα έχεις καθίσει δίπλα στο παιδί μου, τότε θα τα έχεις μάθει όλα πια.. Ή σχεδόν όλα ...)

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Christmas countdown...


Κυριακή σήμερα και σε σαράντα δύο μέρες θα έχουμε Χριστούγεννα... Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει και όσο περισσότερο το σκέφτομαι, τόσο πιο πολύ πιστεύω πως φέτος, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, πρέπει και θέλω να τα γιορτάσω τελικά εδώ. Στην Αθήνα, με τους ανθρώπους που αγαπάω, με καλέσματα, με μαγειρικές, με το σπίτι στολισμένο υπέροχα και με την ελπίδα πως η χρονιά που θα έρθει θα είναι καλύτερη από αυτή που θα φύγει... Ας μπούμε στο πνεύμα των γιορτών από νωρίς λοιπόν. Let the fun begin!!!

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Footsteps...




Βήματα... Που το καθένα οδηγεί παρακάτω αφήνοντας πίσω του ίχνη. Πότε γλυκά, πότε πικρά, πότε αδιάφορα. Δεν έχει σημασία, αυτό που αξίζει πάντα είναι η διαδρομή. Όσο πιο δύσβατη και πιο κακοτράχαλη τόσο πιο ενδιαφέρουσα και πιο διαδακτική... Και η αποφασιστικότητα με την οποία στέκεσαι στα πόδια σου, ειδικά όταν έχεις μόλις σηκωθεί από - άλλη μια - θεαματική τούμπα, και ο τρόπος με τον οποίο περπατάς γιατί όλα στην ζωή θέλουν πάνω απ΄όλα στυλ και άποψη.
Κάποιοι χοροπηδάνε, κάποιοι τρέχουν, άλλοι σέρνονται, μερικοί κουτσαίνουν και υπάρχουν πάντα και εκείνοι που χρειάζονται να στηριχτούν σε κάποιον άλλον. Ή να κρεμαστούν απ' τον λαιμό του. Όπως υπάρχουν και εκείνοι που απλά προχωράνε ήρεμα, σταθερά και αποφασιστικά προς μια κατεύθυνση - μια κατεύθυνση που έχουν διαλέξει με πυξίδα την καρδιά, χωρίς τακτικές και κρυμένες ατζέντες-  και στην πορεία σταματάνε να βοηθήσουν, να στηρίξουν ή να περιθάλψουν εκείνους που δεν μπορούν να τα καταφέρουν μόνοι τους. Είναι εκείνοι που δεν βιάζονται γιατί δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν. Ξέρουν πως θα φτάσουν εκεί που θέλουν και θα φτάσουν καλά. Και πως δεν έχει σημασία ο χρόνος, οι καθυστερήσεις, οι  στάσεις ή οι παρακάμψεις. Αλλά μόνο η βόλτα, η περιπέτεια,  και ο τρόπος με τον οποίο έχουν επιλέξει να την χαρούν.

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Happy birthday Mr Miracle!



Σήμερα είναι μέρα γιορτής μεγάλης. Μέρα μαγική. Ο πιο σημαντικός άντρας της ζωής μου και του σύμπαντος κόσμου κλείνει τα 20 και εγώ νοιώθω σαν να ήταν μόλις χτες που τον πρωτοπήρα στην αγκαλιά μου τυλιγμένο σε μια λευκή πετσέτα. Στις 11-11 του 1991, στις 7.30 το απόγευμα, η ζωή μου άλλαξε τροχιά για πάντα. Και αν μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις, αυτή η συγκεκριμένη είναι ένα εκατομμύριο. Που πάλι δεν είναι αρκετές για να περιγράψω τα συναισθήματα μου γι΄αυτό το παιδί που δεν είναι πια παιδί αλλά όσα χρόνια και αν περάσουν για μένα θα είναι το μωρό μου. 
Εχτές το βράδυ σε μια ραδιοφωνική εκπομπή του αφιέρωσα το τραγούδι "Riders on the storm". Και σήμερα, μέσα από αυτή την διαδικτυακή σελίδα του εύχομαι να είναι πάντα γερός, τυχερός, ευτυχισμένος, να κυνηγάει τα όνειρα του με πάθος, να ζει την κάθε μέρα του στα κόκκινα και να μην συμβιβάζεται ποτέ με τίποτα λιγότερο από αυτό που θέλει πολύ. Και είμαι σίγουρη πως αν καταφέραμε κάτι ο Πάνος και εγώ αυτά τα είκοσι χρόνια, είναι να τον κάνουμε να νοιώθει απολύτως βέβαιος για την απέραντη αγάπη που του έχουμε και για το γεγονός πως οτιδήποτε συμβεί στην ζωή του, εμείς θα είμαστε εδώ να τον περιμένουμε με τις αγκαλιές μας ορθάνοιχτες , να του απαλύνουμε όσο μπορούμε κάθε πόνο και να του συγχωρήσουμε με την πιο μεγάλη ευκολία του κόσμου κάθε λάθος.
Ξέρω πως όλα αυτά είναι σχεδόν κλισέ, αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Γιατί από όλα όσα είμαι στην ζωή μου, το πιο σημαντικό, αυτό που μηδενίζει όλα τα υπόλοιπα, είναι το ότι είμαι μαμά αυτού του θαύματος. Και όσο αυτός ο τεράστιος, υπέρλαμπρος ήλιος φωτίζει την ζωή μου, όλα τα υπόλοιπα, όλα όμως, γίνονται τόσο μικρά και τόσο ανούσια που λύνονται, ξεπερνιούνται ή ξεχνιούνται με μίνιμουμ προσπάθεια και κόστος.
Happy, happy, happy birthday λοιπόν στο πιο λατρεμένο και πολύτιμο αγόρι της ζωής μου. Με όλη μου την αγάπη και με όλη μου την ευγνωμοσύνη για αυτά τα υπέροχα είκοσι χρόνια...

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Radio night....


Σήμερα το βράδυ από τις 9 μέχρι τις 11 θα είμαι φιλοξενούμενη του Παύλου στην εκπομπή του " Παρέα με τον Λουστράκο " στο PB Radio. Μου ζήτησε μάλιστα να διαλέξω και την μουσική και αυτό έκανε το concept ακόμα πιο ευχάριστο μια που έκανα μια αναδρομή σε τραγούδια που είναι συνειρμικά συνδεδεμένα με στιγμές και ανθρώπους ορόσημα της ζωής μου. Βέβαια η λίστα που του έστειλα βγήκε κάπως λωλή τελικά, αλλά δεν νομίζω να περίμενε κανείς κάτι άλλο από μένα.. Οπότε αν είστε σπίτι σήμερα το βράδυ και έχετε κέφι, ακούστε μας. Και φυσικά, περιμένω και τα μηνύματα και τις παρατηρήσεις σας στο Twitter μου, έτσι για να μεγαλώσει η παρέα και να κάνουμε και λίγο χαβαλέ. 
Καλημέρα και φιλιά!

Υ.Γ. Απ 'οτι φαίνεται μέχρι τότε θα έχουμε και πρωθυπουργό πια, οπότε η ατμόσφαιρα θα έχει κάθε λόγο να είναι διπλά εορταστική..:)

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Don't cry over spilled milk...


..It could have been beer... Λένε οι εγγλέζοι με το χαρακτηριστικό τους χιούμορ και η αλήθεια είναι πως για κάθε τι που μας συμβαίνει, με λίγη ψυχραιμία και με λίγη καλή διάθεση μπορούμε να ανακαλύψουμε άλλα πέντε χειρότερα. Βγάζοντας έξω από τον λογαριασμό σοβαρά θέματα υγείας και απώλειες ζωής, κάθε τι άλλο παλεύεται. Λύνεται, ξεπερνιέται ή βρίσκουμε τρόπο να το αντικαταστήσουμε. Και τελικά, ότι έγινε έγινε και δεν έχει αξία να μένουμε εκεί και να θρηνούμε, να ζητάμε τα ρέστα μας ή να ψάχνουμε το δίκιο μας. Η ζωή προχωράει και η μαγκιά είναι να σηκώνεσαι, να ανασυγκροτείσαι και να πηγαίνεις παρά κάτω. Σοφότερος, ωριμότερος και με μεγαλύτερη συναίσθηση. Πως η κάθε επιλογή μας έχει συνέπειες. Τις οποίες αντέχουμε και μαθαίνουμε να ζούμε μαζί τους, ή τις πληρώνουμε και προχωράμε. Πάντως το να μένουμε μετέωροι και ακίνητοι κρατώντας λογαριασμούς και τεφτέρια είναι σίγουρα η χειρότερη λύση. Εδώ που φτάσαμε, μικρή σημασία έχει ποιος έφταιξε πιο πολύ. Οπότε let's agree to disagree που λέει και μια ψυχή αγαπημένη, και πάμε να δούμε πως θα βγούμε μέσα από τον κουβά. Ναι?

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Shattered mirrors....





Παγιδευμένη ανάμεσα στους καπνούς και τους καθρέφτες, εκούσια αιχμάλωτη ενός παραμυθιού που το διάλεξα και θέλησα να το ζήσω, προσπαθώ απεγνωσμένα να διακρίνω την αλήθεια απο το ψέμα μέσα σε όλες αυτές τις στιγμές και τις εικόνες που εναλλάσσονται αδιάκοπα. Και κάθε τόσο, ένας καθρέφτης σπάει. Με ένα κρακ που ο ήχος του γδέρνει τα βάθη της ψυχής μου.
Αλλά ξέρεις κάτι? Δεν με νοιάζει, όχι πια. Κρατάω την δική μου αλήθεια και περιμένοντας - μην με ρωτήσεις τι, δεν έχω ιδέα- μετράω τα θρύψαλα που έχουν σκορπιστεί ολόγυρα, ένα ένα. Μερικές φορές τα δάχτυλα μου ματώνουν και το κόκκινο μπλέκεται στο ασημί σχηματίζοντας υπέροχα σχήματα αγάπης και υπομονής. Και πόνου. Άλλες, το φως που μπαίνει διαθλάται πάνω στα πρίσματα και φτιάχνει τα πιο λαμπερά και αισιόδοξα ουράνια τόξα. Βάφει τους τοίχους  με τα πιο μαγικά χρώματα... 
Και τόσα πολλά που είναι τα κομμάτια, περνάει ο καιρός. Και τόσοι καθρέφτες, και τόσοι καπνοί που έχουν μείνει, εδώ θα είμαι μέχρι το τέλος, να μετράω, να αναρωτιέμαι και να περιμένω.

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Share, publish, delete....



Αυτές τις μέρες το μεγαλύτερο ενδιαφέρον δεν το έχουν οι ίδιες οι πληροφορίες αλλά ο τρόπος (ανα)μετάδοσης τους. Τα social media κάνουν πάρτι με κάθε "και", με κάθε "τελεία", με κάθε λέξη, και τα παράθυρα στα κανάλια μένουν διάπλατα 24/7, με τον καθένα να λέει το δικό του τραγούδι και να απλώνει την δική του μπουγάδα λες και βρισκόμαστε σε σοκάκι της Νάπολης με τις νοικοκυρές πότε να βρίζονται, πότε να αγαπιούνται, και πότε να μοιράζονται μυστικά και συνταγές εξολόθρευσης των λεκέδων. Και μέσα σε όλα αυτά, κρυμμένη πίσω από τις λέξεις, καμουφλαρισμένη πίσω από εκφράσεις και βλέμματα, και μπερδεμένη ανάμεσα σε μυστικά, ατζέντες και παιχνίδια τακτικής, βρίσκεται η αλήθεια. Που την αναζητούμε απεγνωσμένα ως άλλοι Hercules Poirot, βάζοντας τα μικρά φαιά μας κύτταρα να δουλεύουν υπερωρίες και χρησιμοποιόντας την μέθοδο " δια της ατόπου απαγωγής" με βιρτουοζιτέ μαθηματικών φωστήρων πια. 
Πάντως ας το παραδεχτούμε... Με όλα αυτά, ή μάλλον μέσα απ΄όλα αυτά, νομίζω πως βγήκαμε από την νιρβάνα μας, ταρακουνηθήκαμε, και μάθαμε να σκεφτόμαστε και να αποφασίζουμε με άλλο τρόπο. Με άλλη λογική και με εντελώς άλλες διαδικασίες.  Και αυτό είναι ένα μεγάλο κέρδος μέσα στην γενική χασούρα μας...

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Fallen masks...



Τον τελευταίο καιρό οι μάσκες πέφτουν σαν τα φθινοπωρινά φύλλα. Δεν ξέρω αν φταίνε οι συγκυρίες ή τα φεγγάρια, πάντως ποτέ ξανά δεν θυμάμαι να έζησα στην ζωή μου τόσες ραγδαίες αποκαλύψεις σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Σε κάθε επίπεδο. Και τελικά, είναι σαφές νομίζω πως όσο πιο περίτεχνη είναι η μάσκα και όσο περισσότερο "δουλεμένη" η πλασματική εικόνα, τόσο μεγαλύτερη είναι η απογοήτευση και τόσο πιο απύθμενο το κενό όταν μείνεις να αντικρύζεις την αλήθεια... Κάτω από τα έντονα χρώματα, τις υψηλές κορώνες και τις μεγάλες δηλώσεις κρύβονται σχεδόν πάντα η απόγνωση και η αγωνία των ανθρώπων που δεν αντέχουν αυτό που είναι, αυτό που πιστεύουν ή αυτό που σκέφτονται και έτσι αποφασίζουν να υποκριθούν αυτό που θα ήθελαν αλλά δεν μπορούν. Και αν το καλοσκεφτείτε, αυτό που τους προδίδει αρχικά, αυτό που μας βάζει στην διαδικασία του να αρχίσουμε να υποψιαζόμαστε την αλήθεια, είναι αυτή η νότα της απόγνωσης που κρύβεται μέσα στον ήχο της φωνής τους. Είτε μιλάνε από μπαλκόνια, είτε από τηλεοπτικά παράθυρα, είτε βρίσκονται ανάμεσα μας, σε παρέες, δουλειές και σχέσεις...

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Keeping distances...


Οι αποστάσεις είναι μεγάλο πράγμα στην ζωή.. Και πρέπει να ξέρουμε να τις κρατάμε και από πρόσωπα, και από συναισθήματα και από καταστάσεις όταν χρειάζεται. Κατ' αρχάς γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι, τι να κάνουμε τώρα? Δεν εννοώ καλύτεροι ή χειρότεροι, πάντως ίδιοι δεν είμαστε με τίποτα. Και δεύτερον γιατί με την απόσταση αλλάζεις οπτική γωνία και κερδίζεις σε προοπτική. Μερικά βήματα πίσω και βγαίνεις από το κάδρο, και βλέπεις ολόκληρη την εικόνα αντί για ένα κομμάτι της.. 

Υ.Γ. Αυτές τις μέρες, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται ψυχραιμία, ηρεμία και απόσταση. Για να κρίνουμε και να αποφασίσουμε τις κινήσεις που απαιτούν οι  εξαιρετικά δυσάρεστες περιστάσεις πρέπει να μας δωθεί η δυνατότητα να αντιληφθούμε τα γεγονότα όσο πιο αντικειμενικά γίνεται. Ο καθένας για τον εαυτό του και σύμφωνα με την παιδεία, τον πολιτισμό και τις προσλαμβάνουσες του. Η απάντηση τα περισσότερα κρίσιμα ερωτήματα είναι μέσα μας. Να το θυμόμαστε αυτό και να αναζητήσουμε ο καθένας την δική του αλήθεια. Και by the way, κάποια στιγμή πρέπει να αναλάβει ο καθένας μας το κομμάτι της ευθύνης που του αναλογεί. Μόνο έτσι θα μπορούμε να έχουμε το δικαίωμα να απαιτήσουμε να αναλάβουν και οι άλλοι το κομμάτι που αναλογεί σε εκείνους. 

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Plan B.


Τις τελευταίες μέρες βλέπω ειδήσεις. Καινούρια συνήθεια, (ψυχ)αναγκαστική. Και σήμερα κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν θα έρθει μια μέρα που θα ταξιδεύω πάλι στο Λονδίνο όχι μόνο για να δω φίλους που αγαπάω και για να περάσω όμορφα αλλά και για να ψωνίσω είδη που δεν θα υπάρχουν πια εδώ. Όπως με πήγαινε κάποτε ο μπαμπάς μου, αιώνες πριν, για να αγοράζω από το Harrod's montgomery και αργότερα μπότες Tony Mora. 

Και το χειρότερο απ' όλα είναι πως εκεί που μερικά χρόνια πριν πίστευα ειλικρινά πως ζούσα στην ωραιότερη χώρα του κόσμου - πραγματικά το πίστευα- τώρα το να φύγω τρέχοντας μου φαίνεται το λογικότερο πράγμα της γης. Να φύγω τρέχοντας, νύχτα. Χτες. 

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

Photo shooting... Bang bang!!!


Μερικά πράγματα είναι σαν το ποδήλατο. Τα ξαναθυμάσαι όταν τα χρειαστείς, και έχει και πλάκα η βόλτα... Βέβαια, κάποτε χωρούσα με μεγαλύτερη ευκολία στα πλάνα, αλλά τουλάχιστον σήμερα δεν παίδεψα πολύ τον φωτογράφο στις πόζες...





Είπα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία γιατί την επόμενη φωτογράφιση, που έρχεται οσονούπω, δεν ξέρω αν θα μπορέσω να την ανεβάσω χωρίς να αλλάξω την σήμανση του blog.. :))))

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Sex ή μαλακία?


Και τώρα που ξημέρωσε καινούριος μήνας, και επειδή πολλά ακούω - και σκέφτομαι- για την λέξη της μέρας που είναι η "μαλακία" , ας θυμηθούμε πως όλα τα πράγματα έχουν να κάνουν με την οπτική γωνία από την οποία επιλέγεις να τα δεις. 

Οκ... Προφανώς ο πρωθυπουργός και οι πολιτικοί μας ανήκουν σε εντελώς άλλη -οπτική και αντικειμενική κατηγορία- αλλά εμείς ας μείνουμε focussed στο σωστό σημείο... Καλό το sex - για να το θέσω κομψά- αλλά με την μαλακία δεν έχεις υποχρέωση σε κανέναν. Άσε που αυτοσυγκεντρώνεσαι κι ολας. Και οξυγονώνεται και ο εγκέφαλος... :) Καλημέρα και καλό μας μήνα...