Enough already! (Part 2)

Αν τα social media είναι μια μικρογραφία του αληθινού κόσμου εκεί έξω, έχω βαρθεί να ακούω και να διαβάζω γκρίνιες και μουρμούρες, ειδικά όσο πλησιάζουν οι γιορτές. Λες και έχει ριζώσει ο καλικάτζαρος μέσα σε ορισμένους, πολλούς μάλλον, και παλεύουν για το ποιος θα αποδομήσει πρώτος την διάθεση των υπολοίπων για μια ανάσα. "Ο καταναγκασμός στην χαρά των γιορτών", " Η υποχρέωση να περάσουμε καλά", "τα κινέζικα λαμπιόνια και οι κιτς διακοσμήσεις" και πάει λέγοντας..  Και όλα ντυμένα με τον μανδύα της "εξυπνάδας" και του trendy, και με ώρες χαμένες στο να σκεφτούν την μαλακία αντί να κάνουν instead κάτι εποικοδομητικό. Ναι, εκνευρίζομαι αφάνταστα γιατί η χαρά και η αισιοδοξία δεν είναι ούτε εξαναγκασμός, ούτε υποχρέωση. Ή μάλλον, υποχρέωση μπορεί και να είναι, με την καλύτερη των εννοιών, απέναντι στους εαυτούς μας πρώτα και μετά απέναντι σε αυτούς που αγαπάμε. Ειδικά σε καιρούς δύσκολους και μίζερους όπως αυτοί που περνάμε.

Το πιο εύκολο πράγμα όταν έρθουν τα μεγάλα ζόρια, σε κάθε επίπεδο της ζωής, είναι να αρχίσουμε την μουρμούρα και να σπεύσουμε να νίψουμε τα χέρια μας και να ρίξουμε τις ευθύνες σε όλους τους άλλους εκτός από εμάς.. Και να πουλάμε εξυπνάδα κοροϊδεύοντας εκείνους που προσπαθούν να κρατήσουν μέσα τους την χαρά και την ελπίδα, και να έχουμε αρνητική άποψη για κάθε προσπάθεια και κάθε πιθανή λύση,  και να κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα λες και εμείς δεν υπήρξαμε ποτέ μέρος του σκηνικού. Σόρρυ guys, αλλά δεν είναι έτσι.. Και μπορεί να μην τα φάγαμε όλοι μαζί όπως ατυχώς δήλωσε ο κύριος Πάγκαλος, όλοι μαζί όμως συμμετείχαμε χρόνια τώρα στο σκηνικό της απάθειας, του γραψαρχιδισμού και της ρεμούλας, ο καθένας στο ποσοστό που του αναλογεί. Από τις αποδείξεις που δεν κόψαμε ή δεν ζητήσαμε, από το μέσον που βάλαμε ή που προσπαθήσαμε να βρούμε για θητείες, μεταθέσεις, δάνεια και όλα τα σχετικά, μέχρι τα φακελάκια που δώσαμε και τα στραβά μάτια που κάναμε σε πολλά. Και όλοι μαζί δίναμε το πράσινο φως να συνεχιστεί η ιστορία χρόνια τώρα, είτε με την ψήφο μας, είτε με την αποχή μας.. Ας αφήσουμε λοιπόν την χαρά, την γιορτή, τας φωτάκια και τον Αη Βασίλη στην ησυχία τους. Από όλα τα παραμύθια που ζήσαμε, αυτό είναι το πιο αθώο και το πιο ανεβαστικό. Και αντί να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα για όλα αυτά που χάσαμε, και ναι χάσαμε πολλά, ας επικεντρώσουμε σε αυτά που μας έμειναν, και το κυριότερο, στους τρόπους με τους οποίους θα (ξανά) κάνουμε την ζωή μας καλύτερη.. 

Η χαρά, η ευτυχία και οι προοπτικές είναι στα μικρά, όχι στα μεγάλα.. Και η ζωή χτίζεται πετραδάκι πετραδάκι, δεν την τσιμεντώνουμε μονομπλόκ, και όλα μπορεί και πρέπει να είναι όμορφα όταν υπάρχει υγεία, όταν έχουμε γύρω μας ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν, όταν πιστεύουμε στον εαυτό μας και τις δυνατότητες μας, και όταν έχουμε την διάθεση να παλέψουμε και να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ευκαιρίες. Αλλιώς είμαστε απλώς δειλά, τρομοκρατημένα και ανήμπορα ανθρωπάκια που προσπαθούν να κρύψουν την αγωνία τους και το έλλειμμα τους πίσω από την μάσκα της ειρωνείας και του πεσιμισμού. Χωρίς καμιά επιτυχία όμως..