Παγιδευμένη ανάμεσα στους καπνούς και τους καθρέφτες, εκούσια αιχμάλωτη ενός παραμυθιού που το διάλεξα και θέλησα να το ζήσω, προσπαθώ απεγνωσμένα να διακρίνω την αλήθεια απο το ψέμα μέσα σε όλες αυτές τις στιγμές και τις εικόνες που εναλλάσσονται αδιάκοπα. Και κάθε τόσο, ένας καθρέφτης σπάει. Με ένα κρακ που ο ήχος του γδέρνει τα βάθη της ψυχής μου.
Αλλά ξέρεις κάτι? Δεν με νοιάζει, όχι πια. Κρατάω την δική μου αλήθεια και περιμένοντας - μην με ρωτήσεις τι, δεν έχω ιδέα- μετράω τα θρύψαλα που έχουν σκορπιστεί ολόγυρα, ένα ένα. Μερικές φορές τα δάχτυλα μου ματώνουν και το κόκκινο μπλέκεται στο ασημί σχηματίζοντας υπέροχα σχήματα αγάπης και υπομονής. Και πόνου. Άλλες, το φως που μπαίνει διαθλάται πάνω στα πρίσματα και φτιάχνει τα πιο λαμπερά και αισιόδοξα ουράνια τόξα. Βάφει τους τοίχους με τα πιο μαγικά χρώματα...
