Μερικές φορές αισθάνομαι σαν την πριγκίπισσα σε εκείνο το παραμύθι με το στρώμα . Μόνο που στην δική μου περίπτωση, το μπιζέλι δεν το κρύβει η μέλουσα πεθερά μου για να τσεκάρει την καταγωγή μου, αν έχω συνηθίσει να κοιμάμαι σε κρεβάτια τόσο αφράτα που ένα μπιζέλι χωμένο ανάμεσα σε δέκα στρώματα θα μπορούσε να κάνει την διαφορά. Όχι, στο δικό μου παραμύθι εγώ η ίδια φροντίζω το μπιζέλι να παραμένει χωμένο κάτω από τα πουπουλένια στρώματα, και μάλιστα το υπερασπίζομαι με πάθος απέναντι σε οποιονδήποτε τολμήσει να υπαινιχθεί πως μπορεί και να μου δυσκολεύει τον ύπνο... Το υπερασπίζομαι με πάθος ακόμα και απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό κάτι νύχτες που ξυπνάω και με πεθαίνει η μέση μου, γιατί στην πραγματικότητα ακριβώς επειδή έχω μάθει μια ζωή να κοιμάμαι στα πιο απαλά και τα πιο αφράτα στρωσίδια, έχω μάθει και να εκτιμώ την αξία ενός δύστροπου μπιζελιού. Με την ίδια λογική που όταν έρχεται η ώρα να διαλέξω αφήνω στην άκρη τους ξενέρωτους πρίγκιπες και χώνομαι τρέχοντας στην αγκαλιά του πιο σκληρού και δύσκολου ιππότη, και με την ίδια ακριβώς ευκολία που αν χρειαστεί, μπορώ να ρίξω και ένα καθάρισμα στο τζάκι στην θέση της Σταχτοπούτας για να προλάβει να πάει στον χορό..
Όταν έχεις μάθει να ζεις μέσα στο παραμύθι, έχεις μάθει και να το φέρνεις στα μέτρα σου. Και να αναγνωρίζεις πως καμιά φορά ένα μπιζέλι, ένα δύστροπο, στριμμένο, σκληρό αλλά ταυτόχρονα μοναδικής τελειότητας πράσινο αγκάθι μέσα στο μεταξένιο ροζ σου είναι εκείνο που κάνει την ιστορία πιο ενδιαφέρουσα, τις στροφές πιο ζαλιστικές και το τέλος πιο αναπάντεχο. Αφήστε που καμιά φορά, τα μπιζέλια αν τα αγαπήσεις πολύ και αν τα αγκαλιάσεις με όλη σου την φροντίδα και την έγνοια, μπορεί να μεταμορφωθούν όχι σε πρίγκιπες αλλά σε μάγους.. Από εκείνους που τα μάγια τους σε κυνηγάνε μετά δέκα παραμύθια πιο κάτω, όλα με happy end... ;)
Auta ta paramythia tha se fane esena.lol Pantos auti i istoria me to stroma paizei na itan daktilos tis media strom tis epoxis.
ΑπάντησηΔιαγραφήZ.
Προσυπογρφω! Πρόσφατα καπου με φιλοξενησαν και δεν εκλεισα μάτι όλη νύχτα σ´ αυτο το ... πουμε έβαλαν να κοιμηθώ. Το κρεββατι μου με κάνει να θέλω να γυρίσω σπίτι. Κι εκτιμώ τα ξενοδοχεία που προσέχουν τα στρώματα και τα μαξιλάρια. Ο ύπνος τρέφει τα παιδια. Πολλα φιλακια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ! και παλι αχ!! Δυσκολο να βρεις στα μετρα σου, εναν πριγκηπα μωρο μου...γιαυτο οταν τον βρισκεις, τον κρατας με παθος και πολυ, πολυ αγαπη και φροντιδα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚορίτσια, σας κόβω να παίρνετε πρόσκληση χορού από κανένα ξεπεσμένο απόγονο Ντε λα Γκρέτσια και να λιποθυμάτε από τη χαρά σας. Τι πλάκα!
ΑπάντησηΔιαγραφή"ένα μπιζέλι, ένα δύστροπο, στριμμένο, σκληρό αλλά ταυτόχρονα μοναδικής τελειότητας πράσινο αγκάθι μέσα στο μεταξένιο ροζ σου" μα πόσο to the point είναι αυτή η μεταφορά όμως;;;; Και τι ωραία εικόνα :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πρίγκηπάς σου έχει ήδη έρθει στη ζωή σου, χρόνια τώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ διάδοχος πρίγκηπας, επίσης.
Τώρα μένει να μετράς τι μπιζέλια μπαίνουν κάτω από το στρώμα σου από δω και πέρα, ερήμην σου.
Αλλα είναι μπιζελάκια, άλλα είναι κοτρώνες φίλη!
Οι πρίγκηπες όμως (πατέρας και γιός!) και η πριγκίπισσα (εσύ!), θα δώσουν στα μπιζέλια ή κοτρώνες το .. μέγεθος ενόχλησης στον ύπνο σου.
(και πολλά άλλα βέβαια φίλη πέραν της οικογενείας, αλλά αυτά είναι θέματα προς συζήτησιν ... στο Hampton!)
Z@χαχαχαχα!! Μα τι χαζό που είσαι!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήδεσποινάριον@ Αχ ναι, σαν το κρεβάτι μου φίλη δεν είναι πουθενά. Παρόλο που σε κάτι ξενοδοχεία που έχουν pillow menu, κάπου, κάπως βολεύομαι τελικά...:)))
orfia@ Εννοείται φίλη.. Η πρόσφατη ιστορία άλλωστε μας δίνει πολλά παραδείγματα..:))
Ανώνυμος@ Άντε καλέ.. Σιγά μην σκίσουμε και κανένα καλσόν..:)))
wintersea@ Έτσι είναι φίλη.. Υπάρχουν όντως τέλεια μπιζέλια τα οποία εκτός των άλλων κάνουν και καλή γαρνιτούρα. Ποτέ όμως κυρίως πιάτο..;)
elekat@ Χαχα.. πριγκηπάτο κανονικό λέμε.. Ένα το Μονακό και ένα εμείς..:)))))