The end...

Αυτό το blog θα τελειώσει έτσι όπως ξεκίνησε. Με μια αλλαγή. Ή και περισσότερες. Αλλάζω πόλη, αλλάζω χώρα για την ακρίβεια, και το σύμπαν απ’ ότι φαίνεται θα μου επιφυλάσσει μέχρι την τελευταία στιγμή εκπλήξεις… Δεν με πειράζει, πάντα αφηνόμουν στην ζωή να με πάει παρακάτω, και η αλήθεια είναι πως τα τελευταία τρία χρόνια που αποφάσισα να δοκιμάσω να επηρεάσω τις εξελίξεις όπως ήθελα – ή όπως νόμιζα- εγώ, κατέληξα απλά να ταλαιπωρηθώ περισσότερο από ποτέ. Με πολλούς διαφορετικούς τρόπους και για πολλούς διαφορετικούς λόγους.

Όμως ίσως τα όσα έγιναν να ήταν ένα απαραίτητο διάλειμμα, ή ένα ακόμα μάθημα από αυτά που παίρνονται με τον δύσκολο τρόπο, για να ξαναθυμηθώ πως η πραγματική μου δύναμη – πέρα από τους ελάχιστους ανθρώπους που είναι δίπλα μου πάντα και για τα πάντα- είναι η αυτή ακριβώς η ευελιξία μου μαζί με την αποφασιστικότητα με την οποία πηγαίνω παρακάτω όταν η διαδρομή παύει να είναι ενδιαφέρουσα και το ταξίδι μαγικό, και με την τεράστια ανάγκη μου για ελευθερία και χαρά που δεν μ΄αφήνουν να βαλτώσω για πολύ, ποτέ.

Και τελικά, όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο Θεός χαμογελάει - έτσι λένε και μάλλον δίκιο έχουν- και οι τελευταίες δέκα μέρες μου το απέδειξαν αυτό περίτρανα και πέρα από κάθε αμφιβολία. Έφυγα για το Λονδίνο πριν μια βδομάδα για να βρω σπίτι και ταυτόχρονα να ξαναβρώ τον προσανατολισμό μου. Δεν ήταν εύκολο, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Όμως τελικά γύρισα στην Αθήνα με ένα συμβόλαιο στην τσάντα μου και με την καρδιά μου ήρεμη μετά από καιρό. Και όλα είναι πάλι διάφανα, και αισιόδοξα, και το κυριότερο, αληθινά. Και εγώ πατάω πάλι στα πόδια μου γερά και τίποτα δεν είναι όπως ήταν.

Τις μέρες που πέρασαν είδα πολλά πράγματα από απόσταση. Και έτσι μπόρεσα να τα ξαναβάλω στην αληθινή τους διάσταση και να τα ελαφρύνω από το βάρος με το οποίο εγώ η ίδια τα είχα φορτώσει. Η μοναξιά, ειδικά αυτή που δεν έχουμε επιλέξει αλλά που αναγκαζόμαστε να την διαχειριστούμε, έχει την ιδιότητα να μας δίνει χρόνο να σκεφτούμε και τρόπο να παρατηρήσουμε την ζωή μας αλλά και τους άλλους, από διαφορετικές γωνίες. Και το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό. Και ένα δροσερό βράδυ, περπατώντας για ώρα στους δρόμους του East End, συνειδητοποίησα για μια ακόμα φορά πόσο δίκιο έχει Χοϊμές όταν μας λέει πως εμείς οι ίδιοι γράφουμε το έργο, φωτίζουμε τις σκηνές και μοιράζουμε τους ρόλους του έργου της ζωής μας. Άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι.

Και έτσι, σε μερικές μέρες ξεκινάω για ένα καινούριο ταξίδι. Μαζί μου παίρνω πάρα πολλά όνειρα, το παιδί μου, και όλους όσους αγαπάω άσχετα αν μένουν πίσω ή αν έρχονται μαζί. Άλλωστε μια φωνή από το παρελθόν μου θύμισε σήμερα πως οι άνθρωποι που μας αγαπάνε αληθινά βρίσκουν πάντα τρόπους να είναι κοντά μας στις σημαντικές στιγμές μας,  και πως η οριστική τελεία μπαίνει πάντα, σε όλα τα πράγματα στην ζωή, όταν θελήσει εκείνη και όχι όταν νομίζουμε πως θελήσαμε εμείς.

Δεν ξέρω τι θα γίνει παρακάτω, πόσα από αυτά που ελπίζω θα πραγματοποιηθούν και πόσα θα μείνουν σχέδια σε έναν χάρτη που ακόμα δεν έχει τελειώσει, όμως είναι μεγάλη απόλαυση να μηδενίζεις το κοντέρ για μια ακόμα φορά και να αφήνεις όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά στο τραπέζι. Σαν να σου χαρίζουν τα χρόνια που πέρασαν, σαν να σου δίνεται μια ακόμα ευκαιρία που στο χέρι σου είναι να την αντιμετωπίσεις κρατώντας από όσα έζησες μόνο τα καλά, μαζί με την εμπειρία που θα σε βοηθήσει να ανταποκριθείς στις καινούριες προκλήσεις και να χαρείς την νέα διαδρομή με όλη σου την ψυχή. Και τελικά, αυτή είναι η ομορφιά της ζωής. Πως δεν μας αφήνει ποτέ να βαρεθούμε, αρκεί να την ζούμε με πάθος, με θάρρος και με ευγνωμοσύνη.

Ραντεβού σύντομα, με ένα καινούριο ημερολόγιο, από ένα άλλο time zone…  

In love we trust...

Αυτό το blog λειτουργούσε πάντα κάπως ψυχαναλυτικά. Και γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο έχω σταματήσει να πολύ γράφω πια, πρώτον γιατί υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις που είναι πολύ προσωπικά για να τα μοιραστώ εδώ - ειδικά όταν αφορούν κι άλλους- και δεύτερον γιατί πέρασα και εγώ η ίδια ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μπερδεμένη ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει μου... Το φετινό καλοκαίρι είναι δύσκολο. Για τους περισσότερους από μας, για διάφορους λόγους, κι αυτό όσο κι αν δεν θα έπρεπε, είναι κάπως ανακουφιστικό. Είναι μια παρηγοριά να ξέρεις πως δεν είσαι μόνος σου σ΄αυτό που ζεις, πως δεν συμβαίνει μόνο σε σένα, έστω κι αν η κάθε ιστορία είναι διαφορετική... 

Κι αν σήμερα αποφάσισα να γράψω μερικές λέξεις μετά από καιρό, μερικές λέξεις πιο προσωπικές και πιο κοντά σ΄αυτό το ημερολόγιο που κρατούσα κάποτε εδώ μέσα, είναι γιατί νοιώθω επιτέλους πιο κατασταλαγμένη και πιο ήρεμη. Δεν είμαι χαρούμενη, έχω καιρό να νοιώσω πραγματικά χαρούμενη, και σίγουρα δεν είμαι ευτυχισμένη πια. Όμως είμαι σίγουρη για το τι πρέπει να γίνει και για το τι θέλω, και έχω κάνει ειρήνη με τον εαυτό μου και για τους λογαριασμούς που πρέπει να κλείσω και για τις αποφάσεις που δεν είναι εύκολες, είναι όμως αυτό που απαιτεί η περίσταση όπως θα έλεγε ο Χοϊμές... Νομίζω πως αν έμαθα κάτι από αυτή την δύσκολη, μεταβατική περίοδο της ζωής μου, είναι πως αυτό που μας κρατά πίσω συχνά δεν είναι μόνο ο φόβος της αποτυχίας - όχι γι΄αυτά που θα έρθουν αλλά γι΄αυτά που δεν καταφέραμε να κάνουμε να δουλέψουν- αλλά και οι τύψεις. Η ανάγκη μας να είμαστε "καλά παιδιά" , να ανταποδίδουμε ες αεί το καλό που μας έγινε, και να στηρίζουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε έστω κι αν αυτό αφήνει εμάς τους ίδιους ακάλυπτους και ευάλωτους. Όμως τελικά, όσο θα αγαπήσουμε εμείς τον εαυτό μας, δεν θα τον αγαπήσει άλλος κανείς.. Μεγάλη αλήθεια, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται.. Και κάποια στιγμή έρχεται μια ώρα που συνειδητοποιείς πως δεν έχεις άλλη ενέργεια, και άλλο κουράγιο, και άλλη δύναμη να δώσεις σε κανέναν.. Πως έχεις στεγνώσει μέσα σου και πως τα ελάχιστα αποθέματα που σου έχουν απομείνει πρέπει να τα μαζέψεις και να τα χρησιμοποιήσεις για να ανοίξεις τα παράθυρα να μπει φως μεσ΄την ψυχή σου και για να σταθείς στα πόδια σου γερά και να πας παρακάτω.. 

Τον τελευταίο καιρό μετράω παρουσίες και απουσίες στην ζωή μου. Κέρδη και απώλειες. Έχοντας πάντα στο μυαλό μου πως οι πιο σημαντικοί άνθρωποι μου περνάνε κι εκείνοι όσο δύσκολα περνάω και εγώ ο καθένας για τους δικούς του λόγους, ανακαλύπτω ξανά απ΄ την αρχή ποιοι είναι εκείνοι που θα μείνουν μαζί μου και στο παρακάτω... Ποιοι άντεξαν τους κραδασμούς, ποιοι κατάφεραν να κάνουν την υπέρβαση και να με στηρίξουν την ώρα που και εκείνοι παραπατούσαν, ποιοι βγήκαν από τον δρόμο τους έστω και για λίγο για να με συναντήσουν στην δική μου διαδρομή, ποιοι νοιάστηκαν για μένα ουσιαστικά, ποιοι ήταν εκεί για μένα και στο γέλιο αλλά και στο κλάμα μου... Δεν είναι πολλοί, δεν θα μπορούσαν να ήταν, αλλά είναι εκείνοι που ήθελα - ή που ήλπιζα- να είναι κι αυτό μου φτάνει.. 

Ξέρω πως ο τρόπος που ζω και εκφράζομαι μπερδεύει τους γύρω μου.. Γιατί είμαι κοινωνική και ροζ, γιατί γελάω πολύ και ξέρω καλά να κρύβω και τα προβλήματα και τα σημάδια μου, γιατί ανοίγω πόρτες στην ζωή μου διάπλατες σε ανθρώπους και σε καταστάσεις και αυτό με κάνει να μοιάζω πολύ πιο επιφανειακή ή απλή απ΄ότι είμαι πραγματικά. Η αλήθεια είναι πως είμαι ένας πολύ κλειστός άνθρωπος κατά βάθος. Κρατάω τα βασικά κομμάτια της ψυχής μου προσβάσιμα για εκείνους τους ελάχιστους που η παρουσία τους, η γνώμη τους και η αγάπη τους μου είναι σημαντικές και απαραίτητες και όλοι οι υπόλοιποι μπορούν να μείνουν ή να φύγουν ανά πάσα ώρα και στιγμή χωρίς να σηκώσω καν το φρύδι μου. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς άλλωστε, για φανταστείτε να μπορούσε να με επηρεάσει με τον οποιονδήποτε τρόπο όλος αυτός ο κόσμος που υπάρχει γύρω μου... 

Μέσα στα πολλά που συνέβησαν τα τελευταία δυο χρόνια, τα κεφάλαια που έκλεισαν, τους λογαριασμούς που πληρώθηκαν, τα ξεσκαρταρίσματα, τις απογοητεύσεις, τα σχέδια που άλλαξαν ξανά και ξανά και τις αποφάσεις που πάρθηκαν με τόσο κόπο, ένα συμπέρασμα βγήκε αβίαστα και με την πιο απόλυτη σιγουριά. Η αληθινή αγάπη έχει τον τρόπο να επιβιώνει όλων των καταστροφών. Και μπορεί να αλλάζει, και να μεταμορφώνεται, και να πρσαρμόζεται σε συνθήκες και ανάγκες, μένοντας όμως πάντα εκεί για να φωτίζει τα σκοτάδια μας και για να μας δίνει κουράγιο. Σαν τα ψιχουλάκια που άφηνε πίσω του ο Κοντορεβυθούλης στο παραμύθι, η αγάπη πάντα αφήνει πίσω της ίχνη για να την ξαναβρείς ακόμα και όταν νομίζεις πως την έχασες για πάντα.. Κι αυτά τα ψυχουλάκια που μοιάζουν τόσο ανάλαφρα και μικροσκοπικά καμιά φορά, έχουν την ιδιότητα να γίνονται ασήκωτα όταν χρειάζεται έτσι που δεν μπορεί να τα σκορπίσει καμιά καταιγίδα και κανένας τυφώνας. In love we trust λοιπόν, και πάμε παρακάτω.. Γιατί την προοπτική στην χαρά και στην ευτυχία, δεν έχουμε το δικαίωμα να την απαρνηθούμε ποτέ. Θα είναι σαν να παραδινόμαστε και όταν παραδίνεσαι αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος...

Let's roll....

Καιρός να πάμε παρακάτω.. Να σβήσουμε αυτά που μας πλήγωσαν και μας κούρασαν, να ξορκίσουμε τους φόβους, να σκουπίσουμε τα δάκρυα μας,  και να επικεντρωθούμε σ΄αυτά που θα έρθουν. Στα ταξίδια που θα κάνουμε, στις αγάπες που θα είναι για πάντα, στους έρωτες που θα ζήσουμε, στο καινούριο που μηδενίζει το κοντέρ μας, σε ότι είναι αυτό που μας κάνει να χαμογελάμε και να ελπίζουμε, και να ξεχνιώμαστε, και να κάνουμε σχέδια ξανά απ΄την αρχή... Η ζωή είναι παιχνίδι, μην το ξεχνάτε ποτέ αυτό. Κι όποιος παίρνει σοβαρά είτε τον εαυτό του είτε τους κανόνες, καταλήγει να χάσει τον προσανατολισμό του και να παγιδευτεί ανάμεσα σε πιόνια, ζάρια και παγίδες που τον στέλνουν διαρκώς πίσω στην αφετηρία.. Φιλιά πολλά και να θυμάστε πως όλες οι βροχές, ακόμα και οι μεγαλύτερες καταιγίδες, κρύβουν στο τέλος του ένα υπέροχο ουράνιο τόξο... 

...

Χτες βράδυ, μετά από δυο cocktails με μια αγαπημένη φίλη και την ώρα που παρκάριζα αμέριμνη κάτω από το σπίτι μου με σκοπό να συνεχίσω την βραδιά μου βλέποντας τηλεόραση, χτύπησε το κινητό μου. Καμιά φορά , όταν το σύμπαν έχει κέφια σκαρώνει φάρσες για να ξεκαρδίζεται, δεν έχουν άλλη εξήγηση κάποια γεγονότα που συμβαίνουν και αλλάζουν μέσα σε δευτερόλεπτα την ζωή σου. Ή έστω κάποια κομάτια της. Το τηλέφωνο ήταν υπεραστικό και η φίλη που με θυμθήκε ήθελε κάτι εντελώς άσχετο, πλην όμως οι συμπτώσεις είναι μεγάλες πουτάνες και πετιούνται εκεί που δεν τις περιμένεις καθόλου. Και μετά... 

Ο Χοϊμές λέει πως ότι μας συμβαίνει στην ζωή το έχουμε προετοιμάσει προσεκτικά με τις πράξεις και τις αποφάσεις μας. Και επί του προκειμένου έχει δίκιο.. Μόνο που εγώ, εδώ και μερικούς μήνες δεν είμαι πια ο άνθρωπος που ήμουν εδώ και μια δεκαπενταετία. Η ζωή μου αλλάζει και μαζί της αλλάζω και εγώ επιστρέφοντας αργά αλλά σταθερά πίσω σ΄αυτό που ήμουν κάποτε και που θα μου φανεί πολύ πιο χρήσιμο εκεί που θέλω να πάω. Κι αυτό έχει πλεονεκτήματα και μειονέκτηματα όπως κάθε πράγμα στην ζωή. Κυρίως γιατί κόβω ένα ένα τα σκοινιά που με κρατούσαν γειωμένη και έχουν μείνει πολύ λίγα πια, και το συναίσθημα της απόλυτης ελευθερίας που τόσο είχα επιθυμήσει και που τόσο μου είχε λείψει, είναι πραγματικά μεθυστικό. Και σου δίνει μια αίσθηση παντοδυναμίας που μπορεί να σε κάνει πολύ σκληρό. Ή πολύ γενναίο. Που συχνά είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. 

Σε αυτή την παράξενη, μεταβατική φάση της ζωής μου, σκέφτομαι συχνά πως ίσως και η συμφιλίωση με τον πατέρα μου έστω και με τον τρόπο που έγινε, να είναι ένα ακόμα μέρος αυτού του έργου που πρέπει να παιχτεί.Ένα closure με παραπάνω από μια σημασία. Βλέπετε παρόλο που οι δρόμοι μας χώρισαν πολύ νωρίς και πολύ άσχημα, ο αγαπημένος μου μπαμπάς φρόντισε να προλάβει να μου μάθει όσα ήξερε γύρω από τις τακτικές και τους πολέμους, και believe me, ήξερε πολλά. Πολλά που μάλλον έχουν έδαφος πρόσφορο όπως όλα δείχνουν, και είναι δική μου απόφαση αν και πως θα αποφασίσω να τα εφαρμόσω.. Να, αυτά είναι τα παράξενα τερτίπια της ζωής. Τρέχεις χρόνια να ξεφύγεις από αυτό που φοβάσαι πως μπορεί να γίνεις και φτάνει η γαμημένη ώρα που καταλήγεις να αναρωτιέσαι αν τελικά αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να γίνεις αυτό από το οποίο προσπαθούσες μια ζωή να ξεφύγεις και να πάρεις κεφάλια και ψυχές... Twice in less that two months...

Έτσι, εχτές το βράδυ, σχεδόν ξημερώματα, καπνίζοντας ένα από τα πολλά τσιγάρα της βραδιάς σε ένα μπαλκόνι με θέα το αεροδρόμιο, έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται πολύ σοβαρά πως " η καλύτερη άμυνα είναι να μην ξέρει κανείς αν και πότε πρόκειται να επιτεθείς.. " Μεγάλη αλήθεια και εύκολη, μένει όμως να ρωτήσω την ψυχή μου, όταν την βρω ήρεμη ξανά και γαληνεμένη, αν θέλει πραγματικά να επιτεθεί και τι θα κερδίσει από κάτι τέτοιο πέρα από μια νίκη εγωιστική. Κι αυτό γιατί, χαζεύοντας τα φώτα μιας επιγραφής κάπου απέναντι να γράφουν τις δικές τους παράξενες σκιές πάνω στα τσαλακωμένα σεντόνια, κατάφερα να μαζέψω τα κομμάτια μου και να θυμηθώ πως υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στην ζωή μας σακατεμένοι και όλη η αγάπη, η υπομονή, η επιμονή και η στοργή μας δεν φτάνουν για να γιατρέψουν τις πληγές τους. Είναι σαν να διαλέγεις να μεγαλώσεις ένα πληγωμένο αγρίμι. Είναι όμορφο, περήφανο, το θαυμάζεις και το αγαπάς γιατί είναι ξεχωριστό και μοναδικό αλλά βαθιά μέσα σου ξέρεις πως θα σε δαγκώσει παραπάνω από μια φορά στην πορεία της κοινής σας συνύπαρξης. Θα το κάνει γιατί δεν ξέρει να κάνει αλλιώς, γιατί φοβάται τους ανθρώπους και γιατί έτσι έμαθε να επιβιώνει. Δεν φταις εσύ, ούτε και εκείνο, φταίνει οι συνθήκες της ζωής του που το οδήγησαν να ζει σε ένα σπίτι αντί ελεύθερο στην ζούγκλα, αλλά τι σημαίνει αυτό? Πως πρέπει όταν σε κουράσει ή όταν πονέσεις πιο πολύ από ότι νομίζεις πως αντέχεις  να αποφασίσεις να το πετάξεις? Ας μην το διάλεγες, ας μην του άνοιγες την πόρτα σου. Το να το εγκαταλείψεις αφού το έμαθες να σε πλησιάζει και να σου αφήνεται που και που, έστω κι αν δεν είναι ακόμα έτοιμο να σε εμπιστευθεί απόλυτα, έστω και αν δεν μπορέσει ποτέ να πάψει να σε δαγκώνει από συνήθεια, σε κάνει το ίδιο σκληρό με εκείνους που το πλήγωσαν και το έκαναν έτσι όπως είναι. Μερικές αγάπες είναι δύσκολες και αφήνουν σημάδια. Όμως εκείνες οι αγάπες που είναι βαθιές και αληθινές, αξίζουν τον κόπο να πολεμήσεις και να επιμείνεις γι΄αυτές ακόμα κι αν έρχονται στιγμές που το πιο εύκολο - και το πιο λογικό ίσως- πράγμα θα ήταν να εγκαταλείψεις την μάχη και να φύγεις τρέχοντας... 

Επιλογές και συνέπειες λέει ο Χοϊμες. Και στο τέλος της μέρας, είτε δύκολη είναι είτε εύκολη, αυτή η επιλογή είναι δική μου, πάντα δική μου ήταν. Γιατί εγώ ήμουν πάντα αυτή που και ήξερε που πήγαινε, και γιατί. Από εκείνη την πρώτη μέρα, ήξερα τους λόγους που με έκαναν να πάρω την απόφαση που πήρα, έστω κι αν μου πήρε χρόνια να αποκρυπτογραφήσω τα πως και τα γιατί.  Γιατί έχω υπάρξει κι εγώ αγρίμι, απλά ίσως οι πληγές μου να ήταν λιγότερες και έτσι κατάφερα να εμπιστευθώ εκείνους που μου τις γιάτρεψαν. Και γιατί ακόμα και τώρα που είμαι θυμωμένη, πικραμένη, και απογοητευμένη για πολλοστή φορά,  από την μια θέλω να τα κάνω όλα μπουρδέλο για να ικανοποιήσω τον πληγωμένο μου εγωισμό και από την άλλη ξέρω πως αυτό που πρέπει να βρω την δύναμη να κάνω, κυρίως για την δική μου ψυχή και για την δική μου αγάπη, είναι να συνεχίσω να απλώνω το χέρι μου και να χαϊδεύω αυτό το υπέρχο αγρίμι που βρέθηκε μια μέρα έξω από την πόρτα μου και εγώ διάλεξα να το βάλω στην ζωή μου, με την ελπίδα πως κάποια στιγμή ίσως αποφασίσει να μου δώσει μια πραγματική ευκαιρία και να με εμπιστευθεί αληθινά. Και μαζί να δώσει μια ευκαιρία και στον εαυτό του. Ειδικά που δεν πρόκειται ποτέ να κόψει τα δικά του σκοινιά, αλλά έχει αποφασίσει να μείνει αιχμάλωτο για πάντα. Και είναι αυτή η γνώση ίσως που το κάνει πιο θυμωμένο και πιο επιθετικό. Και πιο άδικο...

Going away...

Πάντα μου έλεγε η Μαρία πως τις μεγαλύτερες αποφάσεις στην ζωή μας τις παίρνουμε ξαφνικά. "Σαν να ακούγεται ένα κρακ μέσα στο μυαλό σου και όλα όσα σου φαίνονταν περίπλοκα, και δύσκολα, και φοβιστικά, γίνονται απλά μπροστά στην προοπτική του να συνεχίσεις αυτό που έκανες μέχρι τότε, έστω και για μερικές μέρες ακόμα..." Τότε την άκουγα και σκεφτόμουν πως εγώ είμαι πολύ σκληρό μπισκότο για να ακούσω κρακ, είτε μέσα στο μυαλό μου, είτε οπουδήποτε αλλού. Είχα άδικο. Γιατί όσο δυνατή και να είσαι, όσο ευέλικτη, και όσο  και να έχεις καταφέρει να ανταπεξέλθεις στα δυσκολότερα, έρχεται όντως μια στιγμή που το μόνο που βλέπεις μπροστά σου είναι η έξοδος κινδύνου, με τα φώτα της να αναβοσβύνουν προκλητικά..

Σήμερα το πρωί ξύπνησα πολύ νωρίς νοιώθοντας να πνίγομαι... Από την ζωή μου που έτσι όπως έχει γίνει δεν μου αρέσει πια. Την ώρα που όλοι οι άλλοι κοιμόντουσαν, κάθισα στην βεράντα και σκέφτηκα τα δυο τελευταία χρόνια, και αποφάσισα πως οι αντοχές μου έχουν φτάσει στο τέρμα. Πως στάθηκα όσο πιο δυνατή μπορούσα για τα αγόρια της ζωής μου, για την μαμά μου, για τον πατέρα μου παρόλο που δεν του το χρωστούσα, για φίλους καρδιάς που περνάνε και αυτοί δύσκολα και ένοιωσα την ανάγκη  να τους στηρίξω όσο καλύτερα μπορώ, για τους πολύτιμους ανθρώπους της ζωής μου γενικότερα... Έδωσα ενέργεια, αγάπη, κουράγιο, γέλιο... Έδωσα ότι είχα και δεν είχα και ξύπνησα σήμερα το πρωί για να ανακαλύψω έντρομη πως δεν έχει μείνει για μένα τίποτα.. Πως είμαι άδεια. Τόσο άδεια που δεν με νοιάζει πια τι θα αφήσω πίσω μου. Με νοιάζει απλά να φύγω...

Έτσι, μαζεύω μερικά πράγματα και αναχωρώ.. Όχι οριστικά, αλλά σίγουρα όσο θα μου χρειαστεί για να φορτίσω ξανά τις μπαταρίες μου, για να ξαναβρώ τις ισορροπίες μου, για να σκεφτώ ψύχραιμα τι θέλω και τι όχι και για να πάρω αποφάσεις με ηρεμία και κυρίως, με καθαρό μυαλό. 

Σε ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα, θα περνάω τις μέρες μου κολυμπώντας, κάνοντας ηλιοθεραπεία, διαβάζοντας, και πηγαίνοντας θερινά σινεμά και βραδινές βόλτες στην παραλία... Θα πάρω μαζί μου το μόνο από τα αγόρια μου που ξέρω πως δεν θα επιβιώσει χωρίς εμένα.. Το πιο μικρό και το πιο ανόητο. Και όταν επιστρέψω, θα είμαι πάλι εγώ και όχι αυτή η σκιά του εαυτού μου που μπορεί να ξεγελάει όλους τους άλλους εκτός από εκείνους τους ανθρώπους της ζωής μου που δεν αφήνονται να ξεγελαστούν. Φιλιά και καλό μας καλοκαίρι...

Υ.Γ. Όπως κάθε φορά που τα πράγματα φτάνουν στα όρια τους, σήμερα το πρωί το τηλέφωνο μου χτύπησε δυο φορές μέσα σε διάσημα μισής ώρας. Η Μαρία και ο Ζ. έχουν αυτό το απίστευτο  - σχεδόν τηλεπαθητικό -χάρισμα όχι μόνο να διαισθάνονται αυτό που μου συμβαίνει αλλά να μπορούν ο καθένας με τον δικό του τρόπο να μου το βάζουν σε λέξεις όταν εγώ είμαι τόσο πελαγωμένη που δεν καταφέρνω ούτε να σκεφτώ. Είμαι ευγνώμων για τους ανθρώπους της ζωής μου. Για όλους όσους διάλεξα και με διάλεξαν και μένουν δίπλα μου χρόνια τώρα στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα. Για αυτούς τους δύο όμως - όπως και για αγόρια της ζωής μου φυσικά- θα ευχαριστώ πάντα το σύμπαν που τους έστειλε στον δρόμο μου... Γιατί είναι οι πυξίδες μου, οι χάρτες μου,τα λιμάνια μου, και όλοι οι θησαυροί μου μαζί...

Summer nights...

Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα εδώ. Με την καρδιά μου. Καλοκαίρι, μέσα και έξω πια, και το ροζ έχει αντικατασταθεί από το τυρκουάζ της θάλασσας και το κόκκινο των γερανιών και του πάθους. Καλοκαίρι, ζέστη, και εγώ βαρέθηκα να ακούω και να μιλάω για πολιτικά, και πάω γι΄άλλα. Τρώω λίγο, πίνω πολύ, μακραίνω τα μαλλιά μου και τα αφήνω σγουρά και ανέμελα, βάφω τα νύχια μου γαλάζια, καπνίζω ξανά, ακούω μουσικές, ξενυχτάω, χορεύω, τραβάω φωτογραφίες και γυρίζω βιντεάκια, φυτεύω λουλούδια στις γλάστρες μου και μετά τις ποτίζω με το λάστιχο τσαλαβουτώντας ξυπόλητη στα νερά, ανασύρω από τα συρτάρια τα σέξυ σουτιέν που ταιριάζουν με τα ντεκολτέ στις μπλούζες μου, κρύβω τα μάτια μου πίσω από μεγάλα γυαλιά ηλίου, βγαίνω με τις φίλες μου για ποτά και χάζι, χουζουρεύω σε δροσερά σεντόνια, μυρίζω αντηλιακό St. Barth ή Angel ανάλογα τις ώρες της μέρας, φοράω κρέμα προσώπου και ματιών κάθε μέρα, κάνω λίστες και σβύνω μέρες στο ημερολόγιο μου. Θέλω να αρχίσω να πηγαίνω για μπάνια με τις κολλητές μου, το νησάκι δεν μου λείπει πια, αναζητώ καινούριους προορισμούς, ένας κύκλος έκλεισε και ένας καινούριος ανοίγει. Τα ήσυχα βράδια μ΄αρέσει να κάθομαι για λίγο στην βεράντα με τα φώτα σβυστά και να απολαμβάνω την δροσιά και την απόλυτη ησυχία που αφήνει τις σκέψεις μου να ξεδιπλώνονται ελεύθερα, χωρίς παρεμβολές. Έχω δυο καινούρια βιβλία που θέλω να διαβάσω, μια εκδρομή στα σχέδια ακόμα, και ένα τραγούδι που παίζει σαν μόνιμο soundtrack στο βάθος του μυαλού μου αλλά δεν θα το ανεβάσω γιατί θα θυμώσει εκείνος που είναι "δικό" του.. 

Ναι. Το καλοκαίρι είναι εδώ.. Θερινά σινεμά με παγωμένες μαργαρίτες φράουλα, γέλια αγαπημένων φίλων, τα αγόρια της ζωής μου, αγκαλιές που μέσα τους λιώνω, ηλιοβασιλέματα που βάφουν τα πάντα πορτοκαλί και κόκκινα, φιλιά αλμυρά, παγάκια που κουδουνίζουν σε ποτήρια, μαγιώ που στεγνώνουν πεταμένα στις πολυθρόνες της βεράντας, παιχνίδια ενηλίκων, και αγάπες που αντέχουν όλες τις εποχές του χρόνου και όλους τους καιρούς. Ακόμα και τους πιο δύσκολους. 

Γράφω και από το ανοιχτό παράθυρο μπαίνει ένα απαλό αεράκι που κάνει το δέρμα μου να ανατριχιάζει γλυκά. "Χάδια μακρινά" έλεγε κάποτε γελώντας η Μαρία. Ήμασταν καθισμένες σε μια βεράντα στο νησάκι, και χαζεύαμε την θάλασσα και την φωτισμένη Χώρα που απλωνόταν κάτω από τα πόδια μας. Καθόμασταν ώρα χωρίς να μιλάμε χαμένες στις σκέψεις μας - η ευλογημένη οικιότητα του να μοιράζεσαι με κάποιον ακόμα και τις σιωπές- και ξαφνικά, ένα αεράκι απρόσμενα δροσερό - σαν και τώρα- μας έκανε να ανατριχιάσουμε. "Χάδια μακρινά.." Λες? 

London diaries...

Είμαι στην Αθήνα δυο μέρες ήδη και μοιάζει αδύνατον να οργανώσω την καθημερινότητα μου.. Μπορεί να φταίει πως το ταξίδι μου αυτή την φορά παρόλο που το περίμενα πως και πως και παρόλο που σε γενικές γραμμές ήταν υπέροχο, μου άφησε μια πικρή γεύση και έναν κόμπο στον λαιμό που δεν λένε να φύγουν και που θαμπώνουν τις εικόνες και τις στιγμές, που λόγω και το Diamond Jubilee ήταν πιο λαμπερές από ποτέ.

Παρόλα αυτά, είχα την τύχη να πετύχω την αγγλική εξοχή λουσμένη σε σπάνια λιακάδα και να περιπλανηθώ για ώρες σε υπέροχους κήπους με καταπράσινο γρασίδι, λουλούδια, λίμνες, πάπιες και όλα τα σχετικά.

Ο μαγικός κήπος του Syon Park στο Richmond...

Και το Petersham Nursuries, ένας αληθινός παράδεισος...

Και μερικές μέρες αργότερα το Λονδίνο μας υποδέχτηκε στολισμένο, έτοιμο να γιορτάσει τα 60 χρόνια της βασίλισσας Ελισάβετ στον θρόνο με ενθουσιασμό τρελό. Σε δρόμους, πλατείες, μπαλκόνια, βιτρίνες, ο Union Jack ήταν ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής, μαζί με κάθε είδους κορώνα, κάνοντας μας να νοιώθουμε πως συμμετείχαμε σε ένα μεγάλο πάρτι. 

Φυσικά δεν άντεξα να μην αγοράσω αυτά τα γυαλιά από το Accesorize.. Μαζί με μια στέκα με σημαίες με την οποία κυκλοφόρησα για ένα ολόκληρο τρίωρο, κάνοντας τον αγαπημένο μου να θέλει να ανοίξει η γη να τον καταπιεί.. :)

Δυστυχώς ο βρετανικός καιρός δεν φάνηκε να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό του πλήθους και την ημέρα της flotilla έβρεχε, φυσούσε και έκανε κρύο κανονικό. Πράγμα που βέβαια δεν εμπόδισε εκατοντάδες ανθρώπους να κοιμηθούν στα πεζοδρόμια την νύχτα για να εξασφαλίσουν μια καλή θέση δίπλα στον Τάμεση το επόμενο πρωί… Και τελικά το χρυσοποίκιλτο σκάφος που μετάφερε την βασίλισσα κατά μήκος του Τάμεση μας αποζημίωσε όλους για την ταλαιπωρία, και εκείνους που ξεπάγιασαν στους δρόμους και εμάς που παρακολουθήσαμε τα δρώμενα από την ζεστασιά του δωματίου μας σε οθόνη 60’’.

Τις γαστρονομικές περιπέτειες μας θα σας τις διηγηθεί ως ειδήμων ο Πάνος στο FnL. Φάγαμε σαν γουρουνάκια και συνδυάσαμε αρμονικά τα γκουρμέ που ήθελε εκείνος με τα junk που ήθελα εγώ.. Και αν το τελευταίο βράδυ δεν είχε αλλάξει με απίστευτο τρόπο την διάθεση αλλά και την ψυχολογία μου γενικότερα, θα σας έγραφα σήμερα για ένα από τα ωραιότερα ταξίδια μου ever.

Όμως η ζωή τελικά έχει παράξενο χιούμορ. Και timing. Και υπάρχουν φορές που αναγκάζεσαι να ακολουθήσεις εξελίξεις που δεν ελέγχεις, να μπεις σε διαδικασίες που δεν επιθυμείς και μέσα από αυτές, αλλάζοντας για πολλοστή φορά την ρότα σου, να καταλήξεις ξανά στην αφετηρία με όλους τους μπαλαντέρ σου καμένους, σαν πιόνι παγιδευμένο σε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που κρύβει μόνο παγίδες και καθόλου χαρά. Παρόλα αυτά, πιστεύω με πάθος στην δύναμη της αγάπης. Και παλεύω με νύχια και με δόντια γι΄αυτούς που αγαπάω, όταν χρειαστεί. Οπότε η τελευταία φωτογραφία νομίζω πως λέει όσες λέξεις δεν μπορώ ή δεν θέλω να γράψω εγώ...

Πίσω στην Αθήνα, στο σπίτι μου, δίπλα στο παιδί μου, τον αγαπημένο μου και τους φίλους της καρδιάς μου, ξέρω πως όλα θα μπουν στις πραγματικές τους διαστάσεις, όποιες και αν είναι αυτές. Όμως ακόμα είμαι μπερδεμένη. Και λυπημένη. Και κουρασμένη. Και αισιόδοξη ταυτόχρονα μια που αρνούμαι να πιστέψω πως δεν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ.  Ξέρω πως ακούγομαι σαν την Πυθία, και είναι κάτι που το σιχαίνομαι αυτό, όμως δεν μπορώ και δεν θέλω να γίνω πιο σαφής. Οπότε αφήνω τις υπέροχες εικόνες να μιλήσουν για μένα και σας φιλώ γλυκά. 

Υ.Γ. Η πιο ευχάριστη και αναπάντεχη έκπληξη του ταξιδιού μου στο Λονδίνο ήταν η συνάντηση μου με το αγαπημένο Δεσποινάριο και τον Ερρίκο. Χάρηκα τόσο που τους είδα, ήταν τόσο τέλεια που συμπέσαμε!!!  


Υ.Γ.2 Θέλω να ευχαριστήσω και από εδώ τον αγαπημένο μου Peter Stat που φροντίζει πάντα με τις οδηγίες, τις γνωριμίες και τις ιδέες του να κάνει κάθε ταξίδι μου στο Λονδίνο μοναδικό.. 

Solving the packing riddle...

Κυριακή πρωί (ξανά)  και η ροζ βαλίτσα μου έχει ήδη κατέβει από το πατάρι και έχει πάρει θέση στο πάτωμα του σαλονιού. Και εγώ την κοιτάζω εδώ και ώρα και προσπαθώ να αποφασίσω τι πράγματα θα πάρω μαζί μου, και πως θα καταφέρω και να είμαι ντυμένη και χτενσιμένη όπως πρέπει - όπως θέλω μάλλον- και να μην πληρώσω υπέρβαρο όπως συνήθως. Αυτό το θέμα με το υπέρβαρο πραγματικά με έχει κουράσει, έχω πληρώσει πρόστιμο σε όλα τα αεροδρόμια από τα οποία επέστρεψα όσα  χρόνια ταξιδεύω και την τελευταία φορά, δυο μήνες πριν, πλήρωσα και φεύγοντας από το Ελ. Βενίζελος, δηλαδή αν είναι ποτέ δυνατόν!! Από την άλλη όμως, πείτε μου τι να αφήσω πίσω? Που μόνο τα των μαλλιών μου, πιστολάκι, βούρτσες, ειδικά σαμπουάν και μαλακτικές, μετάξια, λάδια, ξύδια καιι όλα τα σχετικά θέλουν μισή βαλίτσα από μόνα τους. Μετά είναι το laptop- που ναι, το ξέρω πως κανονικά δεν πρέπει να το βάζουμε στην βαλίτσα αλλά εγώ βαριέμαι να το κουβαλάω στο χέρι- τα καλώδια, οι φορτιστές, οι μετασχηματιστές, you name it. Και τα βιβλία, να μην πάρω και δυο βιβλιαράκια να έχω κάτι να διαβάσω η χριστιανή? Και μετά πρέπει να πάρω και κανένα ρούχο, πως θα πάω δηλαδή, με το βρακί? Ε, βάλτε μαζί και μια ομπρέλα, μια νιτσεράδα, καμιά ζακετούλα παραπάνω γιατί είμαι και μεγάλη γυναίκα και κρυώνω, κάτι ελάχιστα βαφτικά μήπως χρειαστεί ω μη γένοιτο να κάνω καλή εντύπωση σε κανένα αγόρι αλλοδαπό, βάλτε και δυο ζευγάρια παπούτσια, να πως ξεπερνάμε τα 20 + 3 κιλά του ορίου... Βέβαια, θα μπορούσα να πάρω μια ακόμα μικρότερη βαλίτσα μαζί μου και να τα μοιράσω, αλλά είπαμε.. Είμαι γριά και τεμπέλα και δεν μπορώ να σέρνω πίσω μου ένα κομβόϊ αποσκευών. Θέλω μια και καλή, και μάλιστα σε χρώμα που να μου επιτρέπει να την διακρίνω από μακριά όταν εμφανίζεται στον ιμάντα... 

Οπότε επιστρέφουμε στο main πρόβλημα. Τι να πάρω μαζί μου από ρούχα? Ο καιρός λέει πως θα είναι σχετικός με εδώ αλλά με την μόνιμη πιθανότητα βροχής και πιο προς το κρύο, άρα χρειάζομαι διάφορα πράγματα που να μπορούν να φορεθούν σε layers έτσι ώστε βάλε κάτι βγάλε κάτι να είμαι ντυμένη όσο ζεστά ή δροσερά χρειάζεται σε κάθε περίπτωση. Όλα αυτά πρέπει να ταιριάζουν χρωματικά  για να μπορώ να τα μπερδεύω και να τα συνδυάζω μεταξύ τους. Χρειάζομαι και κάτι πιο "καλό" για δυο βράδια που θα βγούμε πιο grand, μια δεύτερη πιο βραδυνή τσάντα, και βέβαια, εσάρπες και φουλάρια που είναι τα main accessories μου μαζί με τα σκουλαρίκια της Μαρίας για το perfect δικό μου look.. 

Και όταν καταφέρω επιτέλους λοιπόν να τα μαζέψω όλα αυτά και να τα πακετάρω, πρέπει να ασχοληθώ και με την τσάντα που θα κρατάω μαζί μου στο ταξίδι, γιατί και για εκεί έχω άλλη λίστα με απαραίτητα.. Βιβλίο, γυαλιά ηλίου, βούτυρο κακαό απαραίτητα, γυαλιά κανονικά, υγρά για τους φακούς μου, depon, μια εσάρπα για μέσα στο αεροπλάνο που συνήθως κρυώνω αλλά που την χρησιμοποιώ και για να σκεπαστώ όταν κοιμάμαι, δηλαδή στο μεγαλύτερο μέρος της πτήσης, φωτογραφική μηχανή, ακουστικά, spray Caudalie για το πρόσωπο, ένα παιδικό παιχνίδι του Ιάσονα που το κουβαλάω μαζί μου πάντα όταν ταξιδεύω και φυσικά πορτοφόλι, διαβατήριο, δεύτερο πορτοφόλι για τα ευρώ, ατζέντα, και το νεσεσέρ με τα διάφορα χάπια, tampon, προφυλακτικά, και άλλα εμπριμέ για παν ενδεχόμενο... Κουράστηκα μόνο που τα έγραψα, και τώρα πρέπει όχι μόνο να πάω και να υλοποιήσω αυτό το φιλόδοξο project αλλά να ρίξω και ένα σιδέρωμα πιο πριν... Οπότε σας φιλώ και το επόμενο ποστ θα ανέβει από διαφορετικό time zone.. 

Υ.Γ. Χαζεύοντας λίγο τις ειδήσεις και το timeline μου, και διαβάζοντας όλα αυτά που γράφονται στα πλαίσια του παιχνιδιού των πιέσεων και των εντυπώσεων για την πιθανή έξοδο μας από το ευρώ, δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ έστω και για κλάσματα δευτερολέπτου αν την επόμενη φορά που θα ταξιδέψω για Λονδίνο θα έχει χρειαστεί πριν να πάω από την Πρεσβεία για βίζα.. Προφανώς όχι, αλλά δεν είναι κρίμα που μπαίνουμε στο τριπάκι έστω και έτσι? 


Υ.Γ.2 Μην αρχίσετε πάλι οι γνωστοί - άγνωστοι τα σχόλια για τον κόσμο που χάνεται και το.. αυτό που χτενίζεται παρακαλώ.. Όπως έλεγε πριν λίγο καιρό και ένας αγαπημένος άνθρωπος, ήρθαμε εδώ μια χαρά κανονικοί άνθρωποι και φεύγουμε σχεδόν οικονομικοί μετανάστες... Απλά κάθε ταξίδι, για όποιον λόγο και αν γίνεται, είναι ταυτόχρονα και μια διαφυγή από την πραγματικότητα, έστω και για λίγο...

Back on track...

Πρωί Κυριακής με λιακάδα... Ξανά.. Πίνω τον καφέ μου χαζολογώντας στο Internet και γύρω μου, στο πάτωμα του γραφείου μου βρίσκονται διάσπαρτες κούτες και σακούλες με καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα ανακατεμένα... Η ξαφνική αλλαγή του καιρού με ανάγκασε να αναβάλω την αλλαγή γκαρνταρόμπας, αφήστε που, με το Λονδινάκι στο πρόγραμμα next week μπορεί να τα χρησιμποιήσω λίγο ακόμα τα μπουφάν και τις μπότες.. 

Το περιμένω πως και πως αυτό το ταξίδι, όπως κάθε φορά άλλωστε.. Πέρα από το ότι πάντα έχω ενδιαφέροντα επαγγελματικά ραντεβού και ένα σωρό λεπτομέρειες να ρυθμίσω με την μετακόμιση του Σεπτεμβρίου να είναι πια κανονικά προ των πυλών, έχει γίνει η αγαπημένη μου διαφυγή αυτό το- σχετικά συχνό- ταξίδι.. Λατρεύω αυτή την αίσθηση της πόλης στην οποία η ζωή συνεχίζεται.. Και μπορεί να μην πηγαίνουμε πια όπως κάποτε - με άνετο budget και κέφι για spending- αλλά έτσι κι αλλιώς, και μόνο που είμαι εκεί, εμένα μου φτάνει.. Μπορώ να περιφέρομαι για ώρες σε περιοχές, εξοχές, και μαγαζιά και ας μην ψωνίζω, και μια που δεν είμαι φαν των grand εστιατορίων, ουδόλως με απασχολεί αν θα φάμε σε τριάστερο ή σε μια απλή pub.. Αφήστε που, στο συγκεκριμένο ταξίδι το highlight μου είναι που θα πάμε επιτέλους στο The Meat Liquor που όπως λένε, σερβίρει το καλύτερο burger του Λονδίνου.. Αυτό και η μέρα που θα περάσω στο Richmond, που είναι μια υπέροχη εξοχή από αυτές που αγαπάω με πάθος, είναι ότι περιμένω με μεγαλύτερη ανυπομονησία τον τελευταίο καιρό.. 

Και έπειτα, έχω μπροστά μου και το καλοκαίρι.. Στην ωραιότερη χώρα που μπορείς να το ζήσεις, άσχετα από την κρίση, με την πιο υπέροχη λιακάδα και με παραλίες που δεν συγκρίνονται με κανέναν "εξωτικό παράδεισο", πουθενά... Ναι, μετά από μια βουτιά στο μαύρο και στην θλίψη, νοιώθω πως οι καλύτερες μέρες είναι αυτές που θα έρθουν πια.. Προφανώς δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα για κανέναν μας, σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, ακόμα και με το καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά από την άλλη εξακολουθώ να πιστεύω με πάθος πως τελικά, όλα θα πάνε καλά.. Και θα κολυμπήσουμε απέναντι, ομαδικώς..

Την Παρασκευή το πρωί έπινα καφέ με την Μαρία.. ( Ο σκύλος της ο Barney by the way, είναι ο μεγαλύτερος και πιο επίμονος θαυμαστής μου τον τελευταίο χρόνο.. Με κοιτάζει για ώρα μαγεμένος και μετά σκαρφαλώνει στον καναπέ δίπλα μου, μου δίνει γλυκά φιλιά και όταν θεωρήσει πως έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή... προσπαθεί να με πηδήξει..) Η κουμπάρα μου που παράλληλα με το κόσμημα ασχολείται τελευταία και με την κηπουρική, έχει φτιάξει στην βεράντα της παρτέρια με λαχανικά που αν τα δείτε θα πάθετε πλάκα.. Καλλιεργεί μαρούλια, ρόκα, φρέσκα κρεμμύδια, άνιθο, ντοματάκια, και ένα σωρό άλλα που το καλοκαίρι θα τα μεταφέρει μέσα σε ειδικά σακουλάκια στο Κυπαρίσσι για μεταφύτευση. Έτσι, αν κούφια η ώρα συμβεί καμιά στραβή θα έχουμε τουλάχιστον τα λαχανικά, τις κότες και τα ψάρια μας.. Και τα δωμάτια μας να μας περιμένουν για να ζήσουμε όλοι μαζί, happily ever after..  Μέχρι τότε βέβαια, και ανάμεσα σε καφέδες, οργανικά λιπάσματα και γέλια τρελά, η φιλενάδα μου θα παραμένει ο άνθρωπος που με δυο κουβέντες θα με βάζει back on track όταν με βλέπει να ξεφεύγω επικίνδυνα.. Και φεύγοντας προχτές το μεσημέρι, οδηγώντας μέσα στον κατακλυσμό για να πάω στο Hilton να βρω μια άλλη αγαπημένη κολλητή που είχε έρθει για δυο μέρες από την Θεσσαλονίκη, τα λόγια της αντηχούσαν στ΄αυτιά μου σαν μουσική.. Δεν θα σας πω τι είπαμε ακριβώς, υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι εντελώς δικά μας, όμως τα αποτελέσματα της κουβέντας μας είναι εμφανή, believe me.. Και εγώ είμαι πάλι happy, happy, happy... :) Και ευγνωμωνώ το σύμπαν που μου την έφερε στην ζωή μου, τριάντα χρόνια πριν... 

Υ.Γ. Είναι ημέρες αποχαιρετισμών αυτές που έρχονται.. Ένας άνθρωπος με τον οποίο ήρθα πολύ κοντά τον χρόνο που πέρασε, φεύγει για να κυνηγήσει κι αυτός αλλού την τύχη του και θα μου λείψει γιατί με έκανε να χαμογελάω πολύ.. Και από την άλλη, νομίζω πως όσο κι αν το παλεύω, θα έρθει σύντομα η ώρα και για ένα ακόμα αντίο.. Πολύ πιο επίπονο.. Παρόλα αυτά, πιστεύω  πως όλα θα γίνουν για καλό... Η τουλάχιστον το ελπίζω με όλη μου την καρδιά...

Feeling blue..

Χαίρομαι που χαρήκατε με την επιστροφή του ροζ. Η αλήθεια είναι πως και εγώ αυτή την περίοδο το έχω ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Δόξα τον Θεό το μαύρο δεν έλειψε ποτέ από την ζωή μου ως απόχρωση, αλλά το ροζ που το είχα δεδομένο- που πίστευα πως ήταν βαθιά ριζωμένο στο DNA μου- εδώ και μήνες λιγοστεύει ανησυχητικά. Φταίει φαντάζομαι που διάφορα πράγματα δεν είναι όπως τα θέλω. Που μου λείπουν απίστευτα πολύ και μέρη, και άνθρωποι, και το κυριότερο μια προοπτική που να μην αλλάζει κάθε τόσο σαν υδράργυρος... Σαν το σύμπαν που τόσο συχνά μελετάω και που τόσο πιστεύω τα μηνύματα του, να θέλει να μου πει κάτι που προς το παρόν αδυνατώ να κατανοήσω.. 

Ενας αγαπημένος μου άνθρωπος μου είπε χτες πως δεν έχω αυτοπειθαρχία. Και αυτό προφανώς φταίει για πολλά από αυτά που με ταλαιπωρούν... Μπορεί. Ή μάλλον όχι μπορεί, σίγουρα δεν έχω αλλά απ΄την άλλη αυτό που μου λείπει σε υπομονή και σε αυτοσυγκράτηση μου περισσεύει σε επιμονή και σε αισιοδοξία. Και έτσι, ακόμα και σε άλλες, λιγότερο φωτεινές και εύθυμες αποχρώσεις, εγώ συνεχίζω να παλεύω να φέρω τα σημαντικά πράγματα στην ζωή μου εκεί που τα θέλω.. Όχι εγωιστικά, αλλά με την απόλυτη βεβαιότητα πως η πυξίδα της ψυχής μου δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει τόσο λάθος σε θέματα που με έχει οδηγήσει να τα προσπαθήσω τόσο πολύ.. 

Είμαι σίγουρη πως κάποια πράγματα στην ζωή μας είναι καρμικά.. Συναντήσεις με ανθρώπους, συμπτώσεις, γεγονότα που ίσως όταν συμβαίνουν να μην μπορούμε - ή να μην θέλουμε- να καταλάβουμε τους λόγους που εξυπηρετούν αλλά έρχεται κάποια στιγμή που όλα γίνονται διάφανα και οι γρίφοι λύνονται.. Και ότι αξίζει στην καρδιά και στην ψυχή μας, ότι αντέχει στον χρόνο και τις δυσκολίες και ότι μας κάνει να συγχωρούμε, να συνεχίζουμε να ελπίζουμε, να επιμένουμε, να υπομένουμε και να εκπονούμε ατελείωτα plans B  και να ανακαλύπτουμε δεκάδες εναλακτικές για να μην το αφήσουμε να χαθεί, σίγουρα έχει και λόγο ύπαρξης και ουσία. Είτε είναι άνθρωποι είτε σχέδια και στόχοι για το μέλλον.

Και τελικά ίσως η δική μου έλειψη αυτοσυγκράτησης να είναι και για καλό, κυρίως γιατί δεν με αφήνει να συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο από αυτό που ξέρω πως θα με κάνει ευτυχισμένη. Και η ευτυχία ξέρετε, είναι μεταδοτική. Όταν την κερδίζει ένας, την μοιράζονται και όλοι οι γύρω του.. Βέβαια με όσα μας συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, και σε μας και σε όλους μας, καταλαβαίνω πως το να αφήσεις την προσπάθεια και να βολευτείς με κάτι απλούστερο, μοιάζει απολύτως tempting. Και σχεδόν λογικό. Όμως εγώ δεν μπορώ να βολευτώ, δεν το αντέχω. Θέλω την ζωή που ονειρεύομαι και τους ανθρώπους με τους οποίους ξέρω πως αξίζει να την μοιραστώ. Που είναι πολύ λίγοι στην ουσία αλλά ο καθένας έχει τον ρόλο και τον χώρο του που είναι εξ΄ίσου σπουδαίος και σημαντικός. Και όλοι μαζί αποτελούν ένα σύνολο μαγικό. Δικό μου...

Οπότε σαν το αρκουδάκι της Duracell, συνεχίζω.. Μπορεί να ακούγεται σαν όνειρο. Ή ακόμα, σαν ουτοπία. Όμως ποιος είναι εκείνος που μπορεί πραγματικά να μου πει πως δεν έχω ελπίδα και προοπτική έστω και στο όνειρο και να καταφέρει να με πείσει? Believe me, κανείς.. Γιατί αν σταματήσω να ελπίζω, θα σταματήσω να επιμένω. Και αν σταματήσω να επιμένω, αν τα παρατήσω στην μέση της διαδρομής γιατί κουράστηκα ή βαρέθηκα, ή γιατί δεν ήταν όλα έτσι όπως τα είχα υπολογίσει, δεν θα είμαι εγώ θα είναι μια άλλη. Αυτή με την αυτοπειθαρχία.. :) Κάτω από το ροζ και το fluffy περιτύλιγμα άλλωστε κρύβεται ένα πολύ σληρό μπισκότο, σας το έχω ξαναπεί νομίζω.. Σκληρό όχι με την έννοια του cruel αλλά του ανθεκτικού.. Εκεί που άλλοι καίγονται, εγώ ξεσκονίζω τα ρούχα μου από τις στάχτες και συνεχίζω.. Δεν είναι μαγκιά, ούτε κανένα ιδιαίτερο ταλέντο.. Είναι μάλλον που είμαι ρυθμισμένη από τον κατασκευαστή με προσανατολισμό στην λιακάδα... Παρόλο που τελευταία ζω μέσα σε μουσώνες και βροχές.. Όμως στο τέλος της καταιγίδας, υπάρχει πάντα το ουράνιο τόξο, αυτό το μπορώ να σας το ορκιστώ.. Απλώς μερικές φορές οι κακοκαιρίες κρατάνε χρόνια.. Και μας βρέχουν μέχρι το κόκκαλο, και μας σημαδεύουν κεραυνοί και αστραπές σαν να είμαστε cartoons σε ταινία του Disney,  και μας κάνουν να κρυώνουμε μέχρι τα βάθη της ψυχής μας, και να φοβόμαστε πως μπορεί τελικά το καύσιμο μας - το ροζ - να μην μας φτάσει μέχρι το τέλος..

Όμως να σας πω κάτι? Εκεί είναι όλη η ιστορία. Όταν νομίζεις πως έχεις φτάσει στα όρια σου, όταν ξυπνάς τα πρωινά και δεν θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι, όταν όλα σου φαίνονται μαύρα και βουνό και έχεις την διάθεση να φύγεις τρέχοντας προς άγνωστη κατεύθυνση, να τα κάνεις όλα μπουρδέλο ή να ξεκινήσεις να κλαις σήμερα και να τελειώσεις του χρόνου τέτοια εποχή, τότε είναι που πρέπει να ψάξεις βαθιά μέσα σου, εκεί που δεν ήξερες πως μπορείς να φτάσεις, και να βρεις αυτή την μικρούλα αχτίδα από φως που θα τρυπώσει μέσα στο σκοτάδι, που θα σε βοηθήσει να αρχίσεις να διακρίνεις έστω σκιές και που eventually,  και θα σε βγάλει έξω, στην λιακάδα και την ζωή που περιμένει να την ζήσεις... Και να την παλέψεις, και να την κερδίσεις...