Feeling blue..

Χαίρομαι που χαρήκατε με την επιστροφή του ροζ. Η αλήθεια είναι πως και εγώ αυτή την περίοδο το έχω ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Δόξα τον Θεό το μαύρο δεν έλειψε ποτέ από την ζωή μου ως απόχρωση, αλλά το ροζ που το είχα δεδομένο- που πίστευα πως ήταν βαθιά ριζωμένο στο DNA μου- εδώ και μήνες λιγοστεύει ανησυχητικά. Φταίει φαντάζομαι που διάφορα πράγματα δεν είναι όπως τα θέλω. Που μου λείπουν απίστευτα πολύ και μέρη, και άνθρωποι, και το κυριότερο μια προοπτική που να μην αλλάζει κάθε τόσο σαν υδράργυρος... Σαν το σύμπαν που τόσο συχνά μελετάω και που τόσο πιστεύω τα μηνύματα του, να θέλει να μου πει κάτι που προς το παρόν αδυνατώ να κατανοήσω.. 

Ενας αγαπημένος μου άνθρωπος μου είπε χτες πως δεν έχω αυτοπειθαρχία. Και αυτό προφανώς φταίει για πολλά από αυτά που με ταλαιπωρούν... Μπορεί. Ή μάλλον όχι μπορεί, σίγουρα δεν έχω αλλά απ΄την άλλη αυτό που μου λείπει σε υπομονή και σε αυτοσυγκράτηση μου περισσεύει σε επιμονή και σε αισιοδοξία. Και έτσι, ακόμα και σε άλλες, λιγότερο φωτεινές και εύθυμες αποχρώσεις, εγώ συνεχίζω να παλεύω να φέρω τα σημαντικά πράγματα στην ζωή μου εκεί που τα θέλω.. Όχι εγωιστικά, αλλά με την απόλυτη βεβαιότητα πως η πυξίδα της ψυχής μου δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει τόσο λάθος σε θέματα που με έχει οδηγήσει να τα προσπαθήσω τόσο πολύ.. 

Είμαι σίγουρη πως κάποια πράγματα στην ζωή μας είναι καρμικά.. Συναντήσεις με ανθρώπους, συμπτώσεις, γεγονότα που ίσως όταν συμβαίνουν να μην μπορούμε - ή να μην θέλουμε- να καταλάβουμε τους λόγους που εξυπηρετούν αλλά έρχεται κάποια στιγμή που όλα γίνονται διάφανα και οι γρίφοι λύνονται.. Και ότι αξίζει στην καρδιά και στην ψυχή μας, ότι αντέχει στον χρόνο και τις δυσκολίες και ότι μας κάνει να συγχωρούμε, να συνεχίζουμε να ελπίζουμε, να επιμένουμε, να υπομένουμε και να εκπονούμε ατελείωτα plans B  και να ανακαλύπτουμε δεκάδες εναλακτικές για να μην το αφήσουμε να χαθεί, σίγουρα έχει και λόγο ύπαρξης και ουσία. Είτε είναι άνθρωποι είτε σχέδια και στόχοι για το μέλλον.

Και τελικά ίσως η δική μου έλειψη αυτοσυγκράτησης να είναι και για καλό, κυρίως γιατί δεν με αφήνει να συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο από αυτό που ξέρω πως θα με κάνει ευτυχισμένη. Και η ευτυχία ξέρετε, είναι μεταδοτική. Όταν την κερδίζει ένας, την μοιράζονται και όλοι οι γύρω του.. Βέβαια με όσα μας συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια, και σε μας και σε όλους μας, καταλαβαίνω πως το να αφήσεις την προσπάθεια και να βολευτείς με κάτι απλούστερο, μοιάζει απολύτως tempting. Και σχεδόν λογικό. Όμως εγώ δεν μπορώ να βολευτώ, δεν το αντέχω. Θέλω την ζωή που ονειρεύομαι και τους ανθρώπους με τους οποίους ξέρω πως αξίζει να την μοιραστώ. Που είναι πολύ λίγοι στην ουσία αλλά ο καθένας έχει τον ρόλο και τον χώρο του που είναι εξ΄ίσου σπουδαίος και σημαντικός. Και όλοι μαζί αποτελούν ένα σύνολο μαγικό. Δικό μου...

Οπότε σαν το αρκουδάκι της Duracell, συνεχίζω.. Μπορεί να ακούγεται σαν όνειρο. Ή ακόμα, σαν ουτοπία. Όμως ποιος είναι εκείνος που μπορεί πραγματικά να μου πει πως δεν έχω ελπίδα και προοπτική έστω και στο όνειρο και να καταφέρει να με πείσει? Believe me, κανείς.. Γιατί αν σταματήσω να ελπίζω, θα σταματήσω να επιμένω. Και αν σταματήσω να επιμένω, αν τα παρατήσω στην μέση της διαδρομής γιατί κουράστηκα ή βαρέθηκα, ή γιατί δεν ήταν όλα έτσι όπως τα είχα υπολογίσει, δεν θα είμαι εγώ θα είναι μια άλλη. Αυτή με την αυτοπειθαρχία.. :) Κάτω από το ροζ και το fluffy περιτύλιγμα άλλωστε κρύβεται ένα πολύ σληρό μπισκότο, σας το έχω ξαναπεί νομίζω.. Σκληρό όχι με την έννοια του cruel αλλά του ανθεκτικού.. Εκεί που άλλοι καίγονται, εγώ ξεσκονίζω τα ρούχα μου από τις στάχτες και συνεχίζω.. Δεν είναι μαγκιά, ούτε κανένα ιδιαίτερο ταλέντο.. Είναι μάλλον που είμαι ρυθμισμένη από τον κατασκευαστή με προσανατολισμό στην λιακάδα... Παρόλο που τελευταία ζω μέσα σε μουσώνες και βροχές.. Όμως στο τέλος της καταιγίδας, υπάρχει πάντα το ουράνιο τόξο, αυτό το μπορώ να σας το ορκιστώ.. Απλώς μερικές φορές οι κακοκαιρίες κρατάνε χρόνια.. Και μας βρέχουν μέχρι το κόκκαλο, και μας σημαδεύουν κεραυνοί και αστραπές σαν να είμαστε cartoons σε ταινία του Disney,  και μας κάνουν να κρυώνουμε μέχρι τα βάθη της ψυχής μας, και να φοβόμαστε πως μπορεί τελικά το καύσιμο μας - το ροζ - να μην μας φτάσει μέχρι το τέλος..

Όμως να σας πω κάτι? Εκεί είναι όλη η ιστορία. Όταν νομίζεις πως έχεις φτάσει στα όρια σου, όταν ξυπνάς τα πρωινά και δεν θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι, όταν όλα σου φαίνονται μαύρα και βουνό και έχεις την διάθεση να φύγεις τρέχοντας προς άγνωστη κατεύθυνση, να τα κάνεις όλα μπουρδέλο ή να ξεκινήσεις να κλαις σήμερα και να τελειώσεις του χρόνου τέτοια εποχή, τότε είναι που πρέπει να ψάξεις βαθιά μέσα σου, εκεί που δεν ήξερες πως μπορείς να φτάσεις, και να βρεις αυτή την μικρούλα αχτίδα από φως που θα τρυπώσει μέσα στο σκοτάδι, που θα σε βοηθήσει να αρχίσεις να διακρίνεις έστω σκιές και που eventually,  και θα σε βγάλει έξω, στην λιακάδα και την ζωή που περιμένει να την ζήσεις... Και να την παλέψεις, και να την κερδίσεις...