Πρωί Κυριακής με λιακάδα... Ξανά.. Πίνω τον καφέ μου χαζολογώντας στο Internet και γύρω μου, στο πάτωμα του γραφείου μου βρίσκονται διάσπαρτες κούτες και σακούλες με καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα ανακατεμένα... Η ξαφνική αλλαγή του καιρού με ανάγκασε να αναβάλω την αλλαγή γκαρνταρόμπας, αφήστε που, με το Λονδινάκι στο πρόγραμμα next week μπορεί να τα χρησιμποιήσω λίγο ακόμα τα μπουφάν και τις μπότες..
Το περιμένω πως και πως αυτό το ταξίδι, όπως κάθε φορά άλλωστε.. Πέρα από το ότι πάντα έχω ενδιαφέροντα επαγγελματικά ραντεβού και ένα σωρό λεπτομέρειες να ρυθμίσω με την μετακόμιση του Σεπτεμβρίου να είναι πια κανονικά προ των πυλών, έχει γίνει η αγαπημένη μου διαφυγή αυτό το- σχετικά συχνό- ταξίδι.. Λατρεύω αυτή την αίσθηση της πόλης στην οποία η ζωή συνεχίζεται.. Και μπορεί να μην πηγαίνουμε πια όπως κάποτε - με άνετο budget και κέφι για spending- αλλά έτσι κι αλλιώς, και μόνο που είμαι εκεί, εμένα μου φτάνει.. Μπορώ να περιφέρομαι για ώρες σε περιοχές, εξοχές, και μαγαζιά και ας μην ψωνίζω, και μια που δεν είμαι φαν των grand εστιατορίων, ουδόλως με απασχολεί αν θα φάμε σε τριάστερο ή σε μια απλή pub.. Αφήστε που, στο συγκεκριμένο ταξίδι το highlight μου είναι που θα πάμε επιτέλους στο The Meat Liquor που όπως λένε, σερβίρει το καλύτερο burger του Λονδίνου.. Αυτό και η μέρα που θα περάσω στο Richmond, που είναι μια υπέροχη εξοχή από αυτές που αγαπάω με πάθος, είναι ότι περιμένω με μεγαλύτερη ανυπομονησία τον τελευταίο καιρό..
Και έπειτα, έχω μπροστά μου και το καλοκαίρι.. Στην ωραιότερη χώρα που μπορείς να το ζήσεις, άσχετα από την κρίση, με την πιο υπέροχη λιακάδα και με παραλίες που δεν συγκρίνονται με κανέναν "εξωτικό παράδεισο", πουθενά... Ναι, μετά από μια βουτιά στο μαύρο και στην θλίψη, νοιώθω πως οι καλύτερες μέρες είναι αυτές που θα έρθουν πια.. Προφανώς δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα για κανέναν μας, σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, ακόμα και με το καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά από την άλλη εξακολουθώ να πιστεύω με πάθος πως τελικά, όλα θα πάνε καλά.. Και θα κολυμπήσουμε απέναντι, ομαδικώς..
Την Παρασκευή το πρωί έπινα καφέ με την Μαρία.. ( Ο σκύλος της ο Barney by the way, είναι ο μεγαλύτερος και πιο επίμονος θαυμαστής μου τον τελευταίο χρόνο.. Με κοιτάζει για ώρα μαγεμένος και μετά σκαρφαλώνει στον καναπέ δίπλα μου, μου δίνει γλυκά φιλιά και όταν θεωρήσει πως έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή... προσπαθεί να με πηδήξει..) Η κουμπάρα μου που παράλληλα με το κόσμημα ασχολείται τελευταία και με την κηπουρική, έχει φτιάξει στην βεράντα της παρτέρια με λαχανικά που αν τα δείτε θα πάθετε πλάκα.. Καλλιεργεί μαρούλια, ρόκα, φρέσκα κρεμμύδια, άνιθο, ντοματάκια, και ένα σωρό άλλα που το καλοκαίρι θα τα μεταφέρει μέσα σε ειδικά σακουλάκια στο Κυπαρίσσι για μεταφύτευση. Έτσι, αν κούφια η ώρα συμβεί καμιά στραβή θα έχουμε τουλάχιστον τα λαχανικά, τις κότες και τα ψάρια μας.. Και τα δωμάτια μας να μας περιμένουν για να ζήσουμε όλοι μαζί, happily ever after.. Μέχρι τότε βέβαια, και ανάμεσα σε καφέδες, οργανικά λιπάσματα και γέλια τρελά, η φιλενάδα μου θα παραμένει ο άνθρωπος που με δυο κουβέντες θα με βάζει back on track όταν με βλέπει να ξεφεύγω επικίνδυνα.. Και φεύγοντας προχτές το μεσημέρι, οδηγώντας μέσα στον κατακλυσμό για να πάω στο Hilton να βρω μια άλλη αγαπημένη κολλητή που είχε έρθει για δυο μέρες από την Θεσσαλονίκη, τα λόγια της αντηχούσαν στ΄αυτιά μου σαν μουσική.. Δεν θα σας πω τι είπαμε ακριβώς, υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι εντελώς δικά μας, όμως τα αποτελέσματα της κουβέντας μας είναι εμφανή, believe me.. Και εγώ είμαι πάλι happy, happy, happy... :) Και ευγνωμωνώ το σύμπαν που μου την έφερε στην ζωή μου, τριάντα χρόνια πριν...
Υ.Γ. Είναι ημέρες αποχαιρετισμών αυτές που έρχονται.. Ένας άνθρωπος με τον οποίο ήρθα πολύ κοντά τον χρόνο που πέρασε, φεύγει για να κυνηγήσει κι αυτός αλλού την τύχη του και θα μου λείψει γιατί με έκανε να χαμογελάω πολύ.. Και από την άλλη, νομίζω πως όσο κι αν το παλεύω, θα έρθει σύντομα η ώρα και για ένα ακόμα αντίο.. Πολύ πιο επίπονο.. Παρόλα αυτά, πιστεύω πως όλα θα γίνουν για καλό... Η τουλάχιστον το ελπίζω με όλη μου την καρδιά...
