Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Going away...



Πάντα μου έλεγε η Μαρία πως τις μεγαλύτερες αποφάσεις στην ζωή μας τις παίρνουμε ξαφνικά. "Σαν να ακούγεται ένα κρακ μέσα στο μυαλό σου και όλα όσα σου φαίνονταν περίπλοκα, και δύσκολα, και φοβιστικά, γίνονται απλά μπροστά στην προοπτική του να συνεχίσεις αυτό που έκανες μέχρι τότε, έστω και για μερικές μέρες ακόμα..." Τότε την άκουγα και σκεφτόμουν πως εγώ είμαι πολύ σκληρό μπισκότο για να ακούσω κρακ, είτε μέσα στο μυαλό μου, είτε οπουδήποτε αλλού. Είχα άδικο. Γιατί όσο δυνατή και να είσαι, όσο ευέλικτη, και όσο  και να έχεις καταφέρει να ανταπεξέλθεις στα δυσκολότερα, έρχεται όντως μια στιγμή που το μόνο που βλέπεις μπροστά σου είναι η έξοδος κινδύνου, με τα φώτα της να αναβοσβύνουν προκλητικά..
Σήμερα το πρωί ξύπνησα πολύ νωρίς νοιώθοντας να πνίγομαι... Από την ζωή μου που έτσι όπως έχει γίνει δεν μου αρέσει πια. Την ώρα που όλοι οι άλλοι κοιμόντουσαν, κάθισα στην βεράντα και σκέφτηκα τα δυο τελευταία χρόνια, και αποφάσισα πως οι αντοχές μου έχουν φτάσει στο τέρμα. Πως στάθηκα όσο πιο δυνατή μπορούσα για τα αγόρια της ζωής μου, για την μαμά μου, για τον πατέρα μου παρόλο που δεν του το χρωστούσα, για φίλους καρδιάς που περνάνε και αυτοί δύσκολα και ένοιωσα την ανάγκη  να τους στηρίξω όσο καλύτερα μπορώ, για τους πολύτιμους ανθρώπους της ζωής μου γενικότερα... Έδωσα ενέργεια, αγάπη, κουράγιο, γέλιο... Έδωσα ότι είχα και δεν είχα και ξύπνησα σήμερα το πρωί για να ανακαλύψω έντρομη πως δεν έχει μείνει για μένα τίποτα.. Πως είμαι άδεια. Τόσο άδεια που δεν με νοιάζει πια τι θα αφήσω πίσω μου. Με νοιάζει απλά να φύγω...

Έτσι, μαζεύω μερικά πράγματα και αναχωρώ.. Όχι οριστικά, αλλά σίγουρα όσο θα μου χρειαστεί για να φορτίσω ξανά τις μπαταρίες μου, για να ξαναβρώ τις ισορροπίες μου, για να σκεφτώ ψύχραιμα τι θέλω και τι όχι και για να πάρω αποφάσεις με ηρεμία και κυρίως, με καθαρό μυαλό. 

Σε ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα, θα περνάω τις μέρες μου κολυμπώντας, κάνοντας ηλιοθεραπεία, διαβάζοντας, και πηγαίνοντας θερινά σινεμά και βραδινές βόλτες στην παραλία... Θα πάρω μαζί μου το μόνο από τα αγόρια μου που ξέρω πως δεν θα επιβιώσει χωρίς εμένα.. Το πιο μικρό και το πιο ανόητο. Και όταν επιστρέψω, θα είμαι πάλι εγώ και όχι αυτή η σκιά του εαυτού μου που μπορεί να ξεγελάει όλους τους άλλους εκτός από εκείνους τους ανθρώπους της ζωής μου που δεν αφήνονται να ξεγελαστούν. Φιλιά και καλό μας καλοκαίρι...



Υ.Γ. Όπως κάθε φορά που τα πράγματα φτάνουν στα όρια τους, σήμερα το πρωί το τηλέφωνο μου χτύπησε δυο φορές μέσα σε διάσημα μισής ώρας. Η Μαρία και ο Ζ. έχουν αυτό το απίστευτο  - σχεδόν τηλεπαθητικό -χάρισμα όχι μόνο να διαισθάνονται αυτό που μου συμβαίνει αλλά να μπορούν ο καθένας με τον δικό του τρόπο να μου το βάζουν σε λέξεις όταν εγώ είμαι τόσο πελαγωμένη που δεν καταφέρνω ούτε να σκεφτώ. Είμαι ευγνώμων για τους ανθρώπους της ζωής μου. Για όλους όσους διάλεξα και με διάλεξαν και μένουν δίπλα μου χρόνια τώρα στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα. Για αυτούς τους δύο όμως - όπως και για αγόρια της ζωής μου φυσικά- θα ευχαριστώ πάντα το σύμπαν που τους έστειλε στον δρόμο μου... Γιατί είναι οι πυξίδες μου, οι χάρτες μου,τα λιμάνια μου, και όλοι οι θησαυροί μου μαζί...

5 σχόλια:

  1. Να κάνεις αυτό πού σου λέει η καρδιά σου φίλη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. όταν φτάνεις σε οποιαδήποτε όρια καλό είναι να τα ξεπερνάς και να θέτεις καινούργια, όπως και να έχει όποια απόφαση κι αν πάρεις να είναι για το καλό σου... φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Maybe the time has come for you to cross the fucking ocean my darling. Follow you hart and live the adventure as if you were alone. Think about it. And buy a one way ticket to the blues. ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μη μασας μωρο μου. Τα δυσκολα ειναι για να τα ξεπερναμε, τα αδιεξοδα για να βρισκουμε καινουργιους δρομους. Οι ανθρωποι που σ' αγαπουν, ειναι εδω για οτι και οποτε θελησεις και το ξερεις αυτο! Προς το παρον ετοιμασου για βουτιες, ειπαμε!!
    φιλια πολλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τράβα μπρος και μην φοβάσαι!!!
    Το θυμάσαι το τραγουδάκι της Αλίκης?

    Ε, λοιπόν κάνε αυτό που πραγματικά έχεις ανάγκη και όλοι εδώ είμαστε!!!!

    υγ να στείλω ταπεράκι με τυροπιτάρια ή θα τα φάμε με την επάνοδο?

    ΑπάντησηΔιαγραφή