In love we trust...

Αυτό το blog λειτουργούσε πάντα κάπως ψυχαναλυτικά. Και γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο έχω σταματήσει να πολύ γράφω πια, πρώτον γιατί υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις που είναι πολύ προσωπικά για να τα μοιραστώ εδώ - ειδικά όταν αφορούν κι άλλους- και δεύτερον γιατί πέρασα και εγώ η ίδια ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μπερδεμένη ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει μου... Το φετινό καλοκαίρι είναι δύσκολο. Για τους περισσότερους από μας, για διάφορους λόγους, κι αυτό όσο κι αν δεν θα έπρεπε, είναι κάπως ανακουφιστικό. Είναι μια παρηγοριά να ξέρεις πως δεν είσαι μόνος σου σ΄αυτό που ζεις, πως δεν συμβαίνει μόνο σε σένα, έστω κι αν η κάθε ιστορία είναι διαφορετική... 

Κι αν σήμερα αποφάσισα να γράψω μερικές λέξεις μετά από καιρό, μερικές λέξεις πιο προσωπικές και πιο κοντά σ΄αυτό το ημερολόγιο που κρατούσα κάποτε εδώ μέσα, είναι γιατί νοιώθω επιτέλους πιο κατασταλαγμένη και πιο ήρεμη. Δεν είμαι χαρούμενη, έχω καιρό να νοιώσω πραγματικά χαρούμενη, και σίγουρα δεν είμαι ευτυχισμένη πια. Όμως είμαι σίγουρη για το τι πρέπει να γίνει και για το τι θέλω, και έχω κάνει ειρήνη με τον εαυτό μου και για τους λογαριασμούς που πρέπει να κλείσω και για τις αποφάσεις που δεν είναι εύκολες, είναι όμως αυτό που απαιτεί η περίσταση όπως θα έλεγε ο Χοϊμές... Νομίζω πως αν έμαθα κάτι από αυτή την δύσκολη, μεταβατική περίοδο της ζωής μου, είναι πως αυτό που μας κρατά πίσω συχνά δεν είναι μόνο ο φόβος της αποτυχίας - όχι γι΄αυτά που θα έρθουν αλλά γι΄αυτά που δεν καταφέραμε να κάνουμε να δουλέψουν- αλλά και οι τύψεις. Η ανάγκη μας να είμαστε "καλά παιδιά" , να ανταποδίδουμε ες αεί το καλό που μας έγινε, και να στηρίζουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε έστω κι αν αυτό αφήνει εμάς τους ίδιους ακάλυπτους και ευάλωτους. Όμως τελικά, όσο θα αγαπήσουμε εμείς τον εαυτό μας, δεν θα τον αγαπήσει άλλος κανείς.. Μεγάλη αλήθεια, όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται.. Και κάποια στιγμή έρχεται μια ώρα που συνειδητοποιείς πως δεν έχεις άλλη ενέργεια, και άλλο κουράγιο, και άλλη δύναμη να δώσεις σε κανέναν.. Πως έχεις στεγνώσει μέσα σου και πως τα ελάχιστα αποθέματα που σου έχουν απομείνει πρέπει να τα μαζέψεις και να τα χρησιμοποιήσεις για να ανοίξεις τα παράθυρα να μπει φως μεσ΄την ψυχή σου και για να σταθείς στα πόδια σου γερά και να πας παρακάτω.. 

Τον τελευταίο καιρό μετράω παρουσίες και απουσίες στην ζωή μου. Κέρδη και απώλειες. Έχοντας πάντα στο μυαλό μου πως οι πιο σημαντικοί άνθρωποι μου περνάνε κι εκείνοι όσο δύσκολα περνάω και εγώ ο καθένας για τους δικούς του λόγους, ανακαλύπτω ξανά απ΄ την αρχή ποιοι είναι εκείνοι που θα μείνουν μαζί μου και στο παρακάτω... Ποιοι άντεξαν τους κραδασμούς, ποιοι κατάφεραν να κάνουν την υπέρβαση και να με στηρίξουν την ώρα που και εκείνοι παραπατούσαν, ποιοι βγήκαν από τον δρόμο τους έστω και για λίγο για να με συναντήσουν στην δική μου διαδρομή, ποιοι νοιάστηκαν για μένα ουσιαστικά, ποιοι ήταν εκεί για μένα και στο γέλιο αλλά και στο κλάμα μου... Δεν είναι πολλοί, δεν θα μπορούσαν να ήταν, αλλά είναι εκείνοι που ήθελα - ή που ήλπιζα- να είναι κι αυτό μου φτάνει.. 

Ξέρω πως ο τρόπος που ζω και εκφράζομαι μπερδεύει τους γύρω μου.. Γιατί είμαι κοινωνική και ροζ, γιατί γελάω πολύ και ξέρω καλά να κρύβω και τα προβλήματα και τα σημάδια μου, γιατί ανοίγω πόρτες στην ζωή μου διάπλατες σε ανθρώπους και σε καταστάσεις και αυτό με κάνει να μοιάζω πολύ πιο επιφανειακή ή απλή απ΄ότι είμαι πραγματικά. Η αλήθεια είναι πως είμαι ένας πολύ κλειστός άνθρωπος κατά βάθος. Κρατάω τα βασικά κομμάτια της ψυχής μου προσβάσιμα για εκείνους τους ελάχιστους που η παρουσία τους, η γνώμη τους και η αγάπη τους μου είναι σημαντικές και απαραίτητες και όλοι οι υπόλοιποι μπορούν να μείνουν ή να φύγουν ανά πάσα ώρα και στιγμή χωρίς να σηκώσω καν το φρύδι μου. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς άλλωστε, για φανταστείτε να μπορούσε να με επηρεάσει με τον οποιονδήποτε τρόπο όλος αυτός ο κόσμος που υπάρχει γύρω μου... 

Μέσα στα πολλά που συνέβησαν τα τελευταία δυο χρόνια, τα κεφάλαια που έκλεισαν, τους λογαριασμούς που πληρώθηκαν, τα ξεσκαρταρίσματα, τις απογοητεύσεις, τα σχέδια που άλλαξαν ξανά και ξανά και τις αποφάσεις που πάρθηκαν με τόσο κόπο, ένα συμπέρασμα βγήκε αβίαστα και με την πιο απόλυτη σιγουριά. Η αληθινή αγάπη έχει τον τρόπο να επιβιώνει όλων των καταστροφών. Και μπορεί να αλλάζει, και να μεταμορφώνεται, και να πρσαρμόζεται σε συνθήκες και ανάγκες, μένοντας όμως πάντα εκεί για να φωτίζει τα σκοτάδια μας και για να μας δίνει κουράγιο. Σαν τα ψιχουλάκια που άφηνε πίσω του ο Κοντορεβυθούλης στο παραμύθι, η αγάπη πάντα αφήνει πίσω της ίχνη για να την ξαναβρείς ακόμα και όταν νομίζεις πως την έχασες για πάντα.. Κι αυτά τα ψυχουλάκια που μοιάζουν τόσο ανάλαφρα και μικροσκοπικά καμιά φορά, έχουν την ιδιότητα να γίνονται ασήκωτα όταν χρειάζεται έτσι που δεν μπορεί να τα σκορπίσει καμιά καταιγίδα και κανένας τυφώνας. In love we trust λοιπόν, και πάμε παρακάτω.. Γιατί την προοπτική στην χαρά και στην ευτυχία, δεν έχουμε το δικαίωμα να την απαρνηθούμε ποτέ. Θα είναι σαν να παραδινόμαστε και όταν παραδίνεσαι αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος...

Let's roll....

Καιρός να πάμε παρακάτω.. Να σβήσουμε αυτά που μας πλήγωσαν και μας κούρασαν, να ξορκίσουμε τους φόβους, να σκουπίσουμε τα δάκρυα μας,  και να επικεντρωθούμε σ΄αυτά που θα έρθουν. Στα ταξίδια που θα κάνουμε, στις αγάπες που θα είναι για πάντα, στους έρωτες που θα ζήσουμε, στο καινούριο που μηδενίζει το κοντέρ μας, σε ότι είναι αυτό που μας κάνει να χαμογελάμε και να ελπίζουμε, και να ξεχνιώμαστε, και να κάνουμε σχέδια ξανά απ΄την αρχή... Η ζωή είναι παιχνίδι, μην το ξεχνάτε ποτέ αυτό. Κι όποιος παίρνει σοβαρά είτε τον εαυτό του είτε τους κανόνες, καταλήγει να χάσει τον προσανατολισμό του και να παγιδευτεί ανάμεσα σε πιόνια, ζάρια και παγίδες που τον στέλνουν διαρκώς πίσω στην αφετηρία.. Φιλιά πολλά και να θυμάστε πως όλες οι βροχές, ακόμα και οι μεγαλύτερες καταιγίδες, κρύβουν στο τέλος του ένα υπέροχο ουράνιο τόξο... 

...

Χτες βράδυ, μετά από δυο cocktails με μια αγαπημένη φίλη και την ώρα που παρκάριζα αμέριμνη κάτω από το σπίτι μου με σκοπό να συνεχίσω την βραδιά μου βλέποντας τηλεόραση, χτύπησε το κινητό μου. Καμιά φορά , όταν το σύμπαν έχει κέφια σκαρώνει φάρσες για να ξεκαρδίζεται, δεν έχουν άλλη εξήγηση κάποια γεγονότα που συμβαίνουν και αλλάζουν μέσα σε δευτερόλεπτα την ζωή σου. Ή έστω κάποια κομάτια της. Το τηλέφωνο ήταν υπεραστικό και η φίλη που με θυμθήκε ήθελε κάτι εντελώς άσχετο, πλην όμως οι συμπτώσεις είναι μεγάλες πουτάνες και πετιούνται εκεί που δεν τις περιμένεις καθόλου. Και μετά... 

Ο Χοϊμές λέει πως ότι μας συμβαίνει στην ζωή το έχουμε προετοιμάσει προσεκτικά με τις πράξεις και τις αποφάσεις μας. Και επί του προκειμένου έχει δίκιο.. Μόνο που εγώ, εδώ και μερικούς μήνες δεν είμαι πια ο άνθρωπος που ήμουν εδώ και μια δεκαπενταετία. Η ζωή μου αλλάζει και μαζί της αλλάζω και εγώ επιστρέφοντας αργά αλλά σταθερά πίσω σ΄αυτό που ήμουν κάποτε και που θα μου φανεί πολύ πιο χρήσιμο εκεί που θέλω να πάω. Κι αυτό έχει πλεονεκτήματα και μειονέκτηματα όπως κάθε πράγμα στην ζωή. Κυρίως γιατί κόβω ένα ένα τα σκοινιά που με κρατούσαν γειωμένη και έχουν μείνει πολύ λίγα πια, και το συναίσθημα της απόλυτης ελευθερίας που τόσο είχα επιθυμήσει και που τόσο μου είχε λείψει, είναι πραγματικά μεθυστικό. Και σου δίνει μια αίσθηση παντοδυναμίας που μπορεί να σε κάνει πολύ σκληρό. Ή πολύ γενναίο. Που συχνά είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. 

Σε αυτή την παράξενη, μεταβατική φάση της ζωής μου, σκέφτομαι συχνά πως ίσως και η συμφιλίωση με τον πατέρα μου έστω και με τον τρόπο που έγινε, να είναι ένα ακόμα μέρος αυτού του έργου που πρέπει να παιχτεί.Ένα closure με παραπάνω από μια σημασία. Βλέπετε παρόλο που οι δρόμοι μας χώρισαν πολύ νωρίς και πολύ άσχημα, ο αγαπημένος μου μπαμπάς φρόντισε να προλάβει να μου μάθει όσα ήξερε γύρω από τις τακτικές και τους πολέμους, και believe me, ήξερε πολλά. Πολλά που μάλλον έχουν έδαφος πρόσφορο όπως όλα δείχνουν, και είναι δική μου απόφαση αν και πως θα αποφασίσω να τα εφαρμόσω.. Να, αυτά είναι τα παράξενα τερτίπια της ζωής. Τρέχεις χρόνια να ξεφύγεις από αυτό που φοβάσαι πως μπορεί να γίνεις και φτάνει η γαμημένη ώρα που καταλήγεις να αναρωτιέσαι αν τελικά αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να γίνεις αυτό από το οποίο προσπαθούσες μια ζωή να ξεφύγεις και να πάρεις κεφάλια και ψυχές... Twice in less that two months...

Έτσι, εχτές το βράδυ, σχεδόν ξημερώματα, καπνίζοντας ένα από τα πολλά τσιγάρα της βραδιάς σε ένα μπαλκόνι με θέα το αεροδρόμιο, έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται πολύ σοβαρά πως " η καλύτερη άμυνα είναι να μην ξέρει κανείς αν και πότε πρόκειται να επιτεθείς.. " Μεγάλη αλήθεια και εύκολη, μένει όμως να ρωτήσω την ψυχή μου, όταν την βρω ήρεμη ξανά και γαληνεμένη, αν θέλει πραγματικά να επιτεθεί και τι θα κερδίσει από κάτι τέτοιο πέρα από μια νίκη εγωιστική. Κι αυτό γιατί, χαζεύοντας τα φώτα μιας επιγραφής κάπου απέναντι να γράφουν τις δικές τους παράξενες σκιές πάνω στα τσαλακωμένα σεντόνια, κατάφερα να μαζέψω τα κομμάτια μου και να θυμηθώ πως υπάρχουν άνθρωποι που μπαίνουν στην ζωή μας σακατεμένοι και όλη η αγάπη, η υπομονή, η επιμονή και η στοργή μας δεν φτάνουν για να γιατρέψουν τις πληγές τους. Είναι σαν να διαλέγεις να μεγαλώσεις ένα πληγωμένο αγρίμι. Είναι όμορφο, περήφανο, το θαυμάζεις και το αγαπάς γιατί είναι ξεχωριστό και μοναδικό αλλά βαθιά μέσα σου ξέρεις πως θα σε δαγκώσει παραπάνω από μια φορά στην πορεία της κοινής σας συνύπαρξης. Θα το κάνει γιατί δεν ξέρει να κάνει αλλιώς, γιατί φοβάται τους ανθρώπους και γιατί έτσι έμαθε να επιβιώνει. Δεν φταις εσύ, ούτε και εκείνο, φταίνει οι συνθήκες της ζωής του που το οδήγησαν να ζει σε ένα σπίτι αντί ελεύθερο στην ζούγκλα, αλλά τι σημαίνει αυτό? Πως πρέπει όταν σε κουράσει ή όταν πονέσεις πιο πολύ από ότι νομίζεις πως αντέχεις  να αποφασίσεις να το πετάξεις? Ας μην το διάλεγες, ας μην του άνοιγες την πόρτα σου. Το να το εγκαταλείψεις αφού το έμαθες να σε πλησιάζει και να σου αφήνεται που και που, έστω κι αν δεν είναι ακόμα έτοιμο να σε εμπιστευθεί απόλυτα, έστω και αν δεν μπορέσει ποτέ να πάψει να σε δαγκώνει από συνήθεια, σε κάνει το ίδιο σκληρό με εκείνους που το πλήγωσαν και το έκαναν έτσι όπως είναι. Μερικές αγάπες είναι δύσκολες και αφήνουν σημάδια. Όμως εκείνες οι αγάπες που είναι βαθιές και αληθινές, αξίζουν τον κόπο να πολεμήσεις και να επιμείνεις γι΄αυτές ακόμα κι αν έρχονται στιγμές που το πιο εύκολο - και το πιο λογικό ίσως- πράγμα θα ήταν να εγκαταλείψεις την μάχη και να φύγεις τρέχοντας... 

Επιλογές και συνέπειες λέει ο Χοϊμες. Και στο τέλος της μέρας, είτε δύκολη είναι είτε εύκολη, αυτή η επιλογή είναι δική μου, πάντα δική μου ήταν. Γιατί εγώ ήμουν πάντα αυτή που και ήξερε που πήγαινε, και γιατί. Από εκείνη την πρώτη μέρα, ήξερα τους λόγους που με έκαναν να πάρω την απόφαση που πήρα, έστω κι αν μου πήρε χρόνια να αποκρυπτογραφήσω τα πως και τα γιατί.  Γιατί έχω υπάρξει κι εγώ αγρίμι, απλά ίσως οι πληγές μου να ήταν λιγότερες και έτσι κατάφερα να εμπιστευθώ εκείνους που μου τις γιάτρεψαν. Και γιατί ακόμα και τώρα που είμαι θυμωμένη, πικραμένη, και απογοητευμένη για πολλοστή φορά,  από την μια θέλω να τα κάνω όλα μπουρδέλο για να ικανοποιήσω τον πληγωμένο μου εγωισμό και από την άλλη ξέρω πως αυτό που πρέπει να βρω την δύναμη να κάνω, κυρίως για την δική μου ψυχή και για την δική μου αγάπη, είναι να συνεχίσω να απλώνω το χέρι μου και να χαϊδεύω αυτό το υπέρχο αγρίμι που βρέθηκε μια μέρα έξω από την πόρτα μου και εγώ διάλεξα να το βάλω στην ζωή μου, με την ελπίδα πως κάποια στιγμή ίσως αποφασίσει να μου δώσει μια πραγματική ευκαιρία και να με εμπιστευθεί αληθινά. Και μαζί να δώσει μια ευκαιρία και στον εαυτό του. Ειδικά που δεν πρόκειται ποτέ να κόψει τα δικά του σκοινιά, αλλά έχει αποφασίσει να μείνει αιχμάλωτο για πάντα. Και είναι αυτή η γνώση ίσως που το κάνει πιο θυμωμένο και πιο επιθετικό. Και πιο άδικο...