Going away...

Πάντα μου έλεγε η Μαρία πως τις μεγαλύτερες αποφάσεις στην ζωή μας τις παίρνουμε ξαφνικά. "Σαν να ακούγεται ένα κρακ μέσα στο μυαλό σου και όλα όσα σου φαίνονταν περίπλοκα, και δύσκολα, και φοβιστικά, γίνονται απλά μπροστά στην προοπτική του να συνεχίσεις αυτό που έκανες μέχρι τότε, έστω και για μερικές μέρες ακόμα..." Τότε την άκουγα και σκεφτόμουν πως εγώ είμαι πολύ σκληρό μπισκότο για να ακούσω κρακ, είτε μέσα στο μυαλό μου, είτε οπουδήποτε αλλού. Είχα άδικο. Γιατί όσο δυνατή και να είσαι, όσο ευέλικτη, και όσο  και να έχεις καταφέρει να ανταπεξέλθεις στα δυσκολότερα, έρχεται όντως μια στιγμή που το μόνο που βλέπεις μπροστά σου είναι η έξοδος κινδύνου, με τα φώτα της να αναβοσβύνουν προκλητικά..

Σήμερα το πρωί ξύπνησα πολύ νωρίς νοιώθοντας να πνίγομαι... Από την ζωή μου που έτσι όπως έχει γίνει δεν μου αρέσει πια. Την ώρα που όλοι οι άλλοι κοιμόντουσαν, κάθισα στην βεράντα και σκέφτηκα τα δυο τελευταία χρόνια, και αποφάσισα πως οι αντοχές μου έχουν φτάσει στο τέρμα. Πως στάθηκα όσο πιο δυνατή μπορούσα για τα αγόρια της ζωής μου, για την μαμά μου, για τον πατέρα μου παρόλο που δεν του το χρωστούσα, για φίλους καρδιάς που περνάνε και αυτοί δύσκολα και ένοιωσα την ανάγκη  να τους στηρίξω όσο καλύτερα μπορώ, για τους πολύτιμους ανθρώπους της ζωής μου γενικότερα... Έδωσα ενέργεια, αγάπη, κουράγιο, γέλιο... Έδωσα ότι είχα και δεν είχα και ξύπνησα σήμερα το πρωί για να ανακαλύψω έντρομη πως δεν έχει μείνει για μένα τίποτα.. Πως είμαι άδεια. Τόσο άδεια που δεν με νοιάζει πια τι θα αφήσω πίσω μου. Με νοιάζει απλά να φύγω...

Έτσι, μαζεύω μερικά πράγματα και αναχωρώ.. Όχι οριστικά, αλλά σίγουρα όσο θα μου χρειαστεί για να φορτίσω ξανά τις μπαταρίες μου, για να ξαναβρώ τις ισορροπίες μου, για να σκεφτώ ψύχραιμα τι θέλω και τι όχι και για να πάρω αποφάσεις με ηρεμία και κυρίως, με καθαρό μυαλό. 

Σε ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα, θα περνάω τις μέρες μου κολυμπώντας, κάνοντας ηλιοθεραπεία, διαβάζοντας, και πηγαίνοντας θερινά σινεμά και βραδινές βόλτες στην παραλία... Θα πάρω μαζί μου το μόνο από τα αγόρια μου που ξέρω πως δεν θα επιβιώσει χωρίς εμένα.. Το πιο μικρό και το πιο ανόητο. Και όταν επιστρέψω, θα είμαι πάλι εγώ και όχι αυτή η σκιά του εαυτού μου που μπορεί να ξεγελάει όλους τους άλλους εκτός από εκείνους τους ανθρώπους της ζωής μου που δεν αφήνονται να ξεγελαστούν. Φιλιά και καλό μας καλοκαίρι...

Υ.Γ. Όπως κάθε φορά που τα πράγματα φτάνουν στα όρια τους, σήμερα το πρωί το τηλέφωνο μου χτύπησε δυο φορές μέσα σε διάσημα μισής ώρας. Η Μαρία και ο Ζ. έχουν αυτό το απίστευτο  - σχεδόν τηλεπαθητικό -χάρισμα όχι μόνο να διαισθάνονται αυτό που μου συμβαίνει αλλά να μπορούν ο καθένας με τον δικό του τρόπο να μου το βάζουν σε λέξεις όταν εγώ είμαι τόσο πελαγωμένη που δεν καταφέρνω ούτε να σκεφτώ. Είμαι ευγνώμων για τους ανθρώπους της ζωής μου. Για όλους όσους διάλεξα και με διάλεξαν και μένουν δίπλα μου χρόνια τώρα στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα. Για αυτούς τους δύο όμως - όπως και για αγόρια της ζωής μου φυσικά- θα ευχαριστώ πάντα το σύμπαν που τους έστειλε στον δρόμο μου... Γιατί είναι οι πυξίδες μου, οι χάρτες μου,τα λιμάνια μου, και όλοι οι θησαυροί μου μαζί...

Summer nights...

Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα εδώ. Με την καρδιά μου. Καλοκαίρι, μέσα και έξω πια, και το ροζ έχει αντικατασταθεί από το τυρκουάζ της θάλασσας και το κόκκινο των γερανιών και του πάθους. Καλοκαίρι, ζέστη, και εγώ βαρέθηκα να ακούω και να μιλάω για πολιτικά, και πάω γι΄άλλα. Τρώω λίγο, πίνω πολύ, μακραίνω τα μαλλιά μου και τα αφήνω σγουρά και ανέμελα, βάφω τα νύχια μου γαλάζια, καπνίζω ξανά, ακούω μουσικές, ξενυχτάω, χορεύω, τραβάω φωτογραφίες και γυρίζω βιντεάκια, φυτεύω λουλούδια στις γλάστρες μου και μετά τις ποτίζω με το λάστιχο τσαλαβουτώντας ξυπόλητη στα νερά, ανασύρω από τα συρτάρια τα σέξυ σουτιέν που ταιριάζουν με τα ντεκολτέ στις μπλούζες μου, κρύβω τα μάτια μου πίσω από μεγάλα γυαλιά ηλίου, βγαίνω με τις φίλες μου για ποτά και χάζι, χουζουρεύω σε δροσερά σεντόνια, μυρίζω αντηλιακό St. Barth ή Angel ανάλογα τις ώρες της μέρας, φοράω κρέμα προσώπου και ματιών κάθε μέρα, κάνω λίστες και σβύνω μέρες στο ημερολόγιο μου. Θέλω να αρχίσω να πηγαίνω για μπάνια με τις κολλητές μου, το νησάκι δεν μου λείπει πια, αναζητώ καινούριους προορισμούς, ένας κύκλος έκλεισε και ένας καινούριος ανοίγει. Τα ήσυχα βράδια μ΄αρέσει να κάθομαι για λίγο στην βεράντα με τα φώτα σβυστά και να απολαμβάνω την δροσιά και την απόλυτη ησυχία που αφήνει τις σκέψεις μου να ξεδιπλώνονται ελεύθερα, χωρίς παρεμβολές. Έχω δυο καινούρια βιβλία που θέλω να διαβάσω, μια εκδρομή στα σχέδια ακόμα, και ένα τραγούδι που παίζει σαν μόνιμο soundtrack στο βάθος του μυαλού μου αλλά δεν θα το ανεβάσω γιατί θα θυμώσει εκείνος που είναι "δικό" του.. 

Ναι. Το καλοκαίρι είναι εδώ.. Θερινά σινεμά με παγωμένες μαργαρίτες φράουλα, γέλια αγαπημένων φίλων, τα αγόρια της ζωής μου, αγκαλιές που μέσα τους λιώνω, ηλιοβασιλέματα που βάφουν τα πάντα πορτοκαλί και κόκκινα, φιλιά αλμυρά, παγάκια που κουδουνίζουν σε ποτήρια, μαγιώ που στεγνώνουν πεταμένα στις πολυθρόνες της βεράντας, παιχνίδια ενηλίκων, και αγάπες που αντέχουν όλες τις εποχές του χρόνου και όλους τους καιρούς. Ακόμα και τους πιο δύσκολους. 

Γράφω και από το ανοιχτό παράθυρο μπαίνει ένα απαλό αεράκι που κάνει το δέρμα μου να ανατριχιάζει γλυκά. "Χάδια μακρινά" έλεγε κάποτε γελώντας η Μαρία. Ήμασταν καθισμένες σε μια βεράντα στο νησάκι, και χαζεύαμε την θάλασσα και την φωτισμένη Χώρα που απλωνόταν κάτω από τα πόδια μας. Καθόμασταν ώρα χωρίς να μιλάμε χαμένες στις σκέψεις μας - η ευλογημένη οικιότητα του να μοιράζεσαι με κάποιον ακόμα και τις σιωπές- και ξαφνικά, ένα αεράκι απρόσμενα δροσερό - σαν και τώρα- μας έκανε να ανατριχιάσουμε. "Χάδια μακρινά.." Λες? 

London diaries...

Είμαι στην Αθήνα δυο μέρες ήδη και μοιάζει αδύνατον να οργανώσω την καθημερινότητα μου.. Μπορεί να φταίει πως το ταξίδι μου αυτή την φορά παρόλο που το περίμενα πως και πως και παρόλο που σε γενικές γραμμές ήταν υπέροχο, μου άφησε μια πικρή γεύση και έναν κόμπο στον λαιμό που δεν λένε να φύγουν και που θαμπώνουν τις εικόνες και τις στιγμές, που λόγω και το Diamond Jubilee ήταν πιο λαμπερές από ποτέ.

Παρόλα αυτά, είχα την τύχη να πετύχω την αγγλική εξοχή λουσμένη σε σπάνια λιακάδα και να περιπλανηθώ για ώρες σε υπέροχους κήπους με καταπράσινο γρασίδι, λουλούδια, λίμνες, πάπιες και όλα τα σχετικά.

Ο μαγικός κήπος του Syon Park στο Richmond...

Και το Petersham Nursuries, ένας αληθινός παράδεισος...

Και μερικές μέρες αργότερα το Λονδίνο μας υποδέχτηκε στολισμένο, έτοιμο να γιορτάσει τα 60 χρόνια της βασίλισσας Ελισάβετ στον θρόνο με ενθουσιασμό τρελό. Σε δρόμους, πλατείες, μπαλκόνια, βιτρίνες, ο Union Jack ήταν ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής, μαζί με κάθε είδους κορώνα, κάνοντας μας να νοιώθουμε πως συμμετείχαμε σε ένα μεγάλο πάρτι. 

Φυσικά δεν άντεξα να μην αγοράσω αυτά τα γυαλιά από το Accesorize.. Μαζί με μια στέκα με σημαίες με την οποία κυκλοφόρησα για ένα ολόκληρο τρίωρο, κάνοντας τον αγαπημένο μου να θέλει να ανοίξει η γη να τον καταπιεί.. :)

Δυστυχώς ο βρετανικός καιρός δεν φάνηκε να συμμερίζεται τον ενθουσιασμό του πλήθους και την ημέρα της flotilla έβρεχε, φυσούσε και έκανε κρύο κανονικό. Πράγμα που βέβαια δεν εμπόδισε εκατοντάδες ανθρώπους να κοιμηθούν στα πεζοδρόμια την νύχτα για να εξασφαλίσουν μια καλή θέση δίπλα στον Τάμεση το επόμενο πρωί… Και τελικά το χρυσοποίκιλτο σκάφος που μετάφερε την βασίλισσα κατά μήκος του Τάμεση μας αποζημίωσε όλους για την ταλαιπωρία, και εκείνους που ξεπάγιασαν στους δρόμους και εμάς που παρακολουθήσαμε τα δρώμενα από την ζεστασιά του δωματίου μας σε οθόνη 60’’.

Τις γαστρονομικές περιπέτειες μας θα σας τις διηγηθεί ως ειδήμων ο Πάνος στο FnL. Φάγαμε σαν γουρουνάκια και συνδυάσαμε αρμονικά τα γκουρμέ που ήθελε εκείνος με τα junk που ήθελα εγώ.. Και αν το τελευταίο βράδυ δεν είχε αλλάξει με απίστευτο τρόπο την διάθεση αλλά και την ψυχολογία μου γενικότερα, θα σας έγραφα σήμερα για ένα από τα ωραιότερα ταξίδια μου ever.

Όμως η ζωή τελικά έχει παράξενο χιούμορ. Και timing. Και υπάρχουν φορές που αναγκάζεσαι να ακολουθήσεις εξελίξεις που δεν ελέγχεις, να μπεις σε διαδικασίες που δεν επιθυμείς και μέσα από αυτές, αλλάζοντας για πολλοστή φορά την ρότα σου, να καταλήξεις ξανά στην αφετηρία με όλους τους μπαλαντέρ σου καμένους, σαν πιόνι παγιδευμένο σε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι που κρύβει μόνο παγίδες και καθόλου χαρά. Παρόλα αυτά, πιστεύω με πάθος στην δύναμη της αγάπης. Και παλεύω με νύχια και με δόντια γι΄αυτούς που αγαπάω, όταν χρειαστεί. Οπότε η τελευταία φωτογραφία νομίζω πως λέει όσες λέξεις δεν μπορώ ή δεν θέλω να γράψω εγώ...

Πίσω στην Αθήνα, στο σπίτι μου, δίπλα στο παιδί μου, τον αγαπημένο μου και τους φίλους της καρδιάς μου, ξέρω πως όλα θα μπουν στις πραγματικές τους διαστάσεις, όποιες και αν είναι αυτές. Όμως ακόμα είμαι μπερδεμένη. Και λυπημένη. Και κουρασμένη. Και αισιόδοξη ταυτόχρονα μια που αρνούμαι να πιστέψω πως δεν υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ.  Ξέρω πως ακούγομαι σαν την Πυθία, και είναι κάτι που το σιχαίνομαι αυτό, όμως δεν μπορώ και δεν θέλω να γίνω πιο σαφής. Οπότε αφήνω τις υπέροχες εικόνες να μιλήσουν για μένα και σας φιλώ γλυκά. 

Υ.Γ. Η πιο ευχάριστη και αναπάντεχη έκπληξη του ταξιδιού μου στο Λονδίνο ήταν η συνάντηση μου με το αγαπημένο Δεσποινάριο και τον Ερρίκο. Χάρηκα τόσο που τους είδα, ήταν τόσο τέλεια που συμπέσαμε!!!  


Υ.Γ.2 Θέλω να ευχαριστήσω και από εδώ τον αγαπημένο μου Peter Stat που φροντίζει πάντα με τις οδηγίες, τις γνωριμίες και τις ιδέες του να κάνει κάθε ταξίδι μου στο Λονδίνο μοναδικό..