Second chance....

Η ζωή έχει παράξενη αίσθηση του χιούμορ. Αποδεδειγμένα. Και timing ακατανόητο αλλά αυτό είναι και το fun... Πόσες ευκαιρίες μπορεί να σου έρθουν με τον ίδιο τρόπο? Και πόσες να χάσεις ή να καταστρέψεις? Και αν όλα έχουν την εξήγηση τους και γίνονται για κάποιον λόγο, εδώ είμαι και περιμένω να καταλάβω τα γιατί και τα πως. Μέχρι τότε, όπως πάντα, I 'll just follow the flow.. Και υπόσχομαι πως αυτή την φορά θα προσπαθήσω να συμπεριφερθώ λιγότερο μαλακισμένα.. Μάλλον...:))))

Changes...

Αλλάζω... Κάνω δίαιτα, σαράντα λεπτά διάδρομο την ημέρα, βάζω κρέμες, μακραίνω τα μαλλιά μου... Και ταυτόχρονα κλείνω εκρεμμότητες χρόνων, οργανώνω το παρόν μου με τρόπο εξαιρετικά απλούστερο, κάνω οικονομία δυνάμεων σε ότι έχει σχέση με την ψυχή μου και το απόθεμα της και στήνω γέφυρες με το μέλλον... Γι' αυτά που θέλω να κάνω, για εκεί που θέλω να πάω, μου χρειάζεται σχέδιο με υποδομή, θάρρος, και μια καινούρια εικόνα. Μισή για εκείνους που θα με μάθουν από την αρχή και μισή για μένα που η παλιά δεν μου χρησιμεύει πια... Εξυπηρέτησε τον σκοπό της και τώρα είναι ώρα να την αποχωριστώ...

Ο καιρός που περνάει είναι μια (αργή) διαδρομή που με φέρνει ολοένα και πιο κοντά στην καινούρια μου ζωή. Που είναι αυτή που διάλεξα μετά από πολλή σκέψη και μετά από πολλά - πολλά όμως- προηγούμενα λάθη.. Και πάθη.. Που βέβαια, όπως πάντα, μου έδωσαν μαθήματα πολύτιμα. 

Δεν θέλω να γράφω ψέμματα εδώ μέσα. Ο καιρός αυτός, ο μεταβατικός, περνάει δύσκολα. Όμως, όσο παρορμητική και ενθουσιώδης είμαι σαν χαρακτήρας γενικά, τόσο υπομονετική και επίμονη γίνομαι όταν βάλω έναν στόχο. Όταν αποφασίσω πως κάτι πρέπει ή θέλω να συμβεί πάση θυσία, γίνομαι τέρας υπομονής. Και μπορώ να καθίσω για αιώνες στην όχθη του ποταμού περιμένοντας... Και έτσι, προς το παρόν επιμένω και περιμένω.. Και όταν απογοητεύομαι, όταν έρθει εκείνη η ώρα που με πιάνει η διάθεση να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω πίσω, εκεί που τουλάχιστον είναι όλα σίγουρα και απλά, φροντίζω να θυμίζω στον εαυτό μου πως μου πήρε πολλά χρόνια για να πάρω την αποφαση μου και δεν μπορώ να περιμένω πως θα αλλάξουν όλα μέσα σε στιγμές... 

Και τελικά, όλες οι διαδρομές, ακόμα και αυτές που επιφανειακά δεν κρύβουν ούτε μεγάλη χαρά ούτε τεράστια περιπέτεια, είναι κουκίδες στον χάρτη μας που πρέπει να τις έχουμε δουλέψει. Να τις έχουμε απολαύσει... Και εγώ εδώ και καιρό χαράζω μια διαδρομή που με κάνει να νοιώθω ξανά ενθουσιασμό και ελπίδα.. Σαν το αεράκι του νησιού να ανακατεύει τα μαλλιά μου ξανά, και να μου ψιθυρίζει στ' αυτί πως το ταξίδι, τώρα ξεκινάει...

Υ.Γ. Μέσα σ΄αυτά που αλλάζουν καιρό τώρα είναι και το blogging. Που για μένα τουλάχιστον, δεν είναι πια αυτό που ήταν κάποτε. Οι παλιοί φίλοι μπαίνουν από ελάχιστα μέχρι καθόλου, το παρεάκι σκόρπισε, εκείνοι που ήταν για να μείνουν στην ζωή μου έμειναν και αυτοί που ήταν για να φύγουν έφυγαν, κάποια από τα blogs που αγάπησα πολύ έχουν κλείσει και το γράψιμο που για μένα ήταν πάντα καταφύγιο και ευκολία μαζί, έχει αρχίσει να γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Δεν έχω πολλά πράγματα να πω ακόμα, αυτή είναι η αλήθεια. Όσο αυξάνονται αυτά που έχω να κάνω, οι λέξεις λιγοστεύουν. Και η χαρά είναι πια αλλού... 

Bye bye Behlul...:(

Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς το αγόρι το πανέμορφο, ε? Πως θα περνάνε ευχάριστα τα κρύα απογεύματα του χειμώνα? Είδα το trailer της ελληνικής σειράς που θα αντικαταστήσει τον Πειρασμό από Δευτέρα και σκιάχτηκα. Μα από τον Μπεχλούλ στον Γιώργο Νινιό??? Μιλάμε για χάος που δεν γεφυρώνεται με τίποτα... Στην Wikipedia πάντως λέει πως ο Kivanc Tatlitug - έτσι λέγεται το αγόρι κανονικά- πρωταγωνιστεί τώρα στην καινούρια σειρά Kuzey Guney. Που σημαίνει πως με βλέπω να ψάχνω για torrents και για υποτίτλους, πράγμα που επειδή το έχω δοκιμάσει, σας ενημερώνω πως έχει μεγάλο βαθμό δυσκολίας όταν έχει να κάνει με την γείτονα χώρα. Κατά τα άλλα, νομίζω πως οι περισσότερες από μας χαρήκαμε που το γνωρίσαμε το υπέρτατο μωρό. Που έχει ψηφιστεί για δυο χρονιές στην σειρά ως "the sexiest Turkish man alive" - απολύτως δίκαια αν με ρωτάτε- και που ακόμα και με τα μούσια και το σκούρο μαλλί του τέλους ήταν ότι καλύτερο έχει περάσει από τους δέκτες μας τα τελευταία χρόνια. Να τον χαίρεται η μανούλα που τον έκανε.. Άφεριμ..:)

Υ.Γ. Εκτάκτως και τιμής ένεκεν, ανεβάζω και ένα βιντεάκι, έτσι για να θυμόμαστε...:))

It's fucking cold.....

Κρυώνω απίστευτα πολύ αυτόν τον καιρό. Παρόλο που το καλοριφέρ δουλεύει υπερωρίες και βγαίνω μονίμως ντυμένη σαν εσκιμώος, δεν καταφέρνω να ζεσταθώ και διαρκώς τουρτουρίζω. Αφήστε που όταν είμαι σπίτι περνάω τις μέρες μου κουκουλωμένη με την κουβερτούλα μου σαν τον Linus. Και τα βράδια πέφτω να κοιμηθώ με σούπερ σέξυ αμφιέση. Χοντρές πιτζαμούλες και χνουδωτές κάλτσες.. Φρίκη! Κάνει περισσότερο κρύο φέτος ή απλώς γερνάω? Ευτυχώς πάντως  που στο μυαλό και την καρδιά μου έχει λιακάδες τρελές...

Birthday girl...

Και να που πέρασε μια ακόμα χρονιά. Μεγαλώνω. Επικίνδυνα.. Δεν είναι πως δεν το νοιώθω - αλλάζω- ούτε πως δεν μου φαίνεται.. Όμως βαθιά μέσα μου παραμένω με πάθος παιδί. Όχι σαν μεγαλοκοπέλα που αρνείται να συμβιβαστεί με τον χρόνο όπως θα σπεύσουν να μου υποδείξουν οι ανώνυμοι σχολιαστές, αλλά σαν ελεύθερο πνεύμα - ελπίζω- που αρνείται να συμβιβαστεί με τα κλισέ. Αν ωριμότητα σημαίνει να αφήνω το μυαλό να αποφασίζει αντί για την καρδιά μου, αν σοβαρότητα σημαίνει να ασφυκτιώ μέσα σε μια εικόνα αντί να δημιουργώ μια άλλη, αν υπευθυνότητα σημαίνει να φέρομαι όπως "πρέπει" και όχι όπως θέλω, αν λογική σημαίνει να είμαι καχύποπτη με τους ανθρώπους και τα πράγματα αντί να ανοίγω τις πόρτες της ζωής μου και της καρδιάς μου διάπλατες, αν καθήκον σημαίνει να πάψω να ονειρεύομαι αντί να ακολουθώ τα όνειρα μου, τότε ναι, θα προτιμήσω να συνεχίσω να ζω σε μια παρατεταμένη εφηβεία.. Μπορεί απλά να με βολεύει, αλλά πιστεύω ακράδαντα πως η ηλικία είναι υποκειμενική.. Είμαστε όσο νοιώθουμε και όσο δείχνουμε όταν καθρεφτιζόμαστε μέσα στα μάτια εκείνων που μας αγαπάνε. Είμαστε οι αποφάσεις μας, η πορεία της ζωής μας, τα λάθη μας, τα πάθη μας, οι έρωτες μας, οι φίλοι μας, η οικογένεια που διαλέξαμε, τα επιτεύγματα μας, οι επιτυχίες και οι αποτυχίες μας, τα γέλια και τα δάκρυα μας. Και τα ρίσκα μας, και οι συνέπειες που πληρώσαμε γι΄αυτά... Και έτσι, εγώ είμαι ο δρόμος που έχω ακόμα μπροστά μου να περπατήσω... Το καινούριο παραμύθι που με περιμένει στην γωνία, η περιπέτεια που μου κλείνει το μάτι, οι αγκαλιές μέσα στις οποίες θα κουρνιάσω όταν κουραστώ ή φοβηθώ, το χέρι που θα απλώσω εκεί που θα χρειαστεί.. Ακόμα και ο τοίχος στον οποίο θα κοπανήσω ξανά με φόρα το κεφάλι μου.. Μπορεί να σας φανεί κουτό αλλά πάντα όταν πέφτω αφήνομαι να απολαύσω την τούμπα με όλη την ψυχή μου. Όσο πιο μεγαλοπρεπής, τόσο πιο ενυπωσιακό θα είναι που θα σηκωθώ.. Και κάθε φορά που σηκώνομαι σημαίνει πως δεν παρέδωσα τα όπλα ακόμα.. Πως είμαι ζωντανή, μέσα και έξω.. Και έτοιμη για αυτό που θα έρθει, όσο το κέντρο του σύμπαντος κόσμου μου θα εξακολουθεί να είναι κάπου εκεί γύρω και να χαμογελά... 

Pink, sugar and star dusted dreams...

Λόγια, υποσχέσεις, χαμόγελα, φιλιά... Όλα ροζ, όλα από ζάχαρη... Ξανά... 

Μπορείς να μηδενίσεις το κοντέρ, αρκεί να το θέλεις πολύ... Τόσο που όλο το γκρι, το μαύρο και το σκοτεινό του κόσμου να μην καταφέρνει  να αλλάξει το χρώμα των ονείρων σου....

Δοκίμασε... Θα εκπλαγείς. Αν αφεθείς...

Forward at last....

Ήρθε λοιπόν ο καιρός να πάμε παρακάτω.. Δεν ξέρω για σας δηλαδή, για μένα όμως σίγουρα. Χτες το βράδυ, σε ένα φιλικό σπίτι, με αφορμή μια άσχετη συζήτηση, είπα για πρώτη φορά δυνατά αυτό που σκέφτομαι πάνω από έναν χρόνο τώρα από μέσα μου. And I loved the sound of it... Τρεις μέρες πριν από τα γενέθλια μου λοιπόν, με έναν ήλιο - έστω και με δόντια - να μου χαμογελάει έξω από το παράθυρο μου και με όλες τις αποφάσεις μου παρμένες πια και τα σχέδια μου σε σειρά, ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσω το χτες και να καλωσορίσω το αύριο... Παίρνοντας μαζί μου όλα τα κομμάτια του παρελθόντος που αποτελούν το κάδρο και την βάση της ζωής  μου φυσικά - δεν θέλω να πατήσω το delete αλλά το forward- και αφήνοντας πίσω όλα εκείνα που μου πρόσφεραν τα πιο πολύτιμα μαθήματα αλλά ταυτόχρονα με κούρασαν πολύ... 

Οι απολογισμοί είναι απαραίτητοι στην ζωή. Και κάποιοι χρειάζονται περισσότερο χρόνο από κάποιους άλλους για να γίνουν. Και πιο επίπονη διαδικασία. Στο τέλος όμως, με τον εύκολο ή με τον δύσκολο τρόπο, έρχεται η ώρα που καταφέρνεις να κλείσεις τους ανοιχτούς λογαριασμούς σου και να πάρεις τις αποφάσεις εκείνες που θα σε οδηγήσουν στην επόμενη πίστα, στην εναλλακτική διαδρομή ή στο καινούριο ταξίδι...

No more tears....

Το συνειδητοποίησα χτες, εδώ και καιρό δεν περνάει μέρα που να μην κλάψω... Για μικροπράγματα συνήθως, αιτίες που μερικά χρόνια πριν δεν υπήρχαν καν στο σύμπαν μου και που τώρα πια λειτουργούν αθροιστικά, σαν την σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι... Εγώ που πάντα εύρισκα την χαρά και το δώρο μέσα στα πάντα, ξαφνικά ανακαλύπτω την απόρριψη και την απογοήτευση πίσω από κάθε λέξη, πίσω από κάθε πράξη, πίσω από κάθε γεγονός. Και ναι, έχω άγχος. Ναι, η ζωή μου αλλάζει και εγώ χαίρομαι αλλά μαζί φοβάμαι κιόλας. Και ναι, άλλαξα και εγώ και αυτό που έγινα δεν έχω μάθει ακόμα να το διαχειρίζομαι όπως πρέπει. Κυρίως δεν έχω μάθει να το προστατεύω όπως πρέπει. Τι σημασία έχει όμως η αιτία τελικά? Το αποτέλεσμα μετράει και το γεγονός πως δεν θέλω άλλα δάκρυα.. Σαν το σαμπουάν των παιδικών μου χρόνων -no more tears- θέλω να ξυπνήσω μια μέρα με λιακάδα, μέσα και έξω, και να είναι καλοκαίρι και να κρατήσει για πολύ... Και θέλω, και πρέπει να βάλω όρια και να κρατήσω αποστάσεις. Από όσα και όσους με κάνουν να δακρύζω αντί να γελάω. Μαζί και από ένα κομμάτι του εαυτού μου...

υ.γ. Σε μια πολύ δύσκολη εποχή της ζωής μου, αρκετά χρόνια πριν, είχα μια φίλη την Φανή που έκλαιγε κάθε φορά που άκουγε ένα τραγούδι. Γελούσα τότε γιατί ήταν το "Όπου και να πάω χάνομαι" της Στέλλας Κονιτοπούλου. Σήμερα ξέρω πως δεν ήταν το τραγούδι αλλά αυτό που έκρυβε μέσα του. Και θυμάμαι πιο ξεκάθαρα από ποτέ πως αν δεν ήταν η Φανή, εκείνη η εποχή θα ήταν κόλαση. Που ήταν κόλαση, έτσι κι αλλιώς, αλλά είχε μέσα και λίγο παράδεισο. Έχω να την δω σχεδόν από τότε την Φανή. Από τα τέλη του 1996. Την σκέφτομαι συχνά όμως. Και αναρωτιέμαι αν μακριά από όλα και από όλους, κατάφερε να βρει τελικά την ευτυχία. Ή έστω, την ηρεμία.. 

A matter of taste...

Το σκέφτηκα πολύ από την μέρα που με ρώτησες. Δεν είμαι καλή σ΄αυτό το παιχνιδάκι, να αναγνωρίζω τις γεύσεις, πόσο μάλλον να τις συνδυάζω με ανθρώπους και στιγμές. Anyway, η απάντηση μου είναι βανίλια. Υποβρύχιο... Πρώτον γιατί λατρεύω και την γεύση της και την μυρωδιά της. Δεύτερον γιατί ως γλυκό είναι απλό, δεν περιμένεις να σε συγκλονίσει, όμως ειδικά τα καλοκαίρια, βουτηγμένη σε ένα λαχταριστό ποτήρι δροσερό νερό είναι αληθινή απόλαυση... Που ενώ νομίζεις πως θα σε λιγώσει γρήγορα, σύντομα πιάνεις τον εαυτό σου να αναζητάει μια ακόμα κουταλιά... Και αντέχει και καιρό κλεισμένη στο βάζο της, αυτό που το πας? Το βασικότερο όμως είναι πως με γυρίζει πίσω στον χρόνο.. Με κάνει να νοιώθω πάλι παιδί.. Μου φέρνει στο μυαλό σκανταλιές, εκδρομές, και κουζίνες με ντουλάπια από φορμάϊκα σε χρώμα φιστικί.. Και χρόνια αργότερα, κάτι αξέχαστα "μετά" μαζί με τσιγάρο, ανάμεσα σε τσαλακωμένα σεντόνια, σε δωμάτια  ξενοδοχείων γνωστής αλυσσίδας,  όταν το management το είχε η φίλη μου η Τίνα και τα mini bars είχαν πάντα ένα βάζο βανίλια ανάμεσα στις υπόλοιπες λιχουδιές.. 

Υ.Γ. Επίσης μου αρέσει που την βανίλια δεν την δαγκώνεις, ούτε την μασάς. Την γλύφεις απολαυστικά μέχρι να τελειώσει..:))) 

A glimpse to the past...

Αυτές τις μέρες νοιώθω και δείχνω πιο κουρασμένη από ποτέ.. Ο Γενάρης μπήκε υπέροχα και μετά το σύμπαν αποφάσισε να με ταρακουνήσει λίγο και να μου θυμήσει πως κάθε φορά που επαναπαύομαι, χαλαρώνω και ρίχνω τις άμυνες μου, το παρελθόν επιστρέφει για να με σύρει πίσω στην αφετηρία. Και χωρίς "get out of jail card" ει δυνατόν...

Υπήρξε μια εποχή που η ζωή και η καθημερινότητα μου ήταν μια διαρκής μάχη για δύναμη. Που  ήμουν μόνη μου και που όταν ήθελα ή όταν έπρεπε να γίνει κάτι δεν υπολόγιζα κανένα κόστος, σε αισθήματα, σε ηρεμία, ακόμα και σε προσωπικές απώλειες. Που πίστευα πραγματικά πως η καλύτερη άμυνα ήταν η επίθεση και το είχα πιο εύκολο να τα κάνω όλα μπουρδέλο παρά να κάνω μισό βήμα πίσω από εκεί που έπρεπε ή ήθελα να πάω. Ήμουν επικεντρωμένη στον στόχο μου και μπροστά σ΄αυτό τίποτα άλλο δεν ήταν αρκετά σημαντικό, τίποτα δεν ήταν ικανό να με σταματήσει. Και μου φαινόταν απλό όλο αυτό... Μια συνήθεια που δεν ήταν ευχάριστη μεν, ήταν όμως ο τρόπος με τον οποίο είχα μάθει να ζω...

Και μετά.. Μετά γεννήθηκε ο Ιάσονας και οι προτεραιότητες μου άλλαξαν μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Συνειδητοποίησα πως έπρεπε να θάψω το τσεκούρι του πολέμου γιατί όλα είχαν πια συνέπειες. Όλα έπρεπε να γίνουν αλλιώς.. Δεν ήταν εύκολο, ούτε για το κορίτσι που ήμουν τότε, ούτε για την γυναίκα που έγινα αργότερα. Όταν έχεις μάθει να ζεις στο σκοτάδι, όσο ροζ και αν βάψεις το καινούριο σύμπαν σου πάντα θα ξεγλυστράει κατά καιρούς μέσα από το φως λίγη μαυρίλα και πάντα θα βρυχάται μέσα σου το θηρίο έτοιμο να ξεπηδήσει με την πρώτη ευκαιρία και να φάει ψυχές. Ακόμα και την δική σου.. 

Με τον καιρό έμαθα απλά να ισορροπώ ανάμεσα στα δυο μισά μου και να ελέγχω όσο καλύτερα γίνεται τις δυσλειτουργίες μου. Και έμαθαν μάλλον και οι γύρω μου- αυτοί που είναι εδώ χρόνια that is- να μου συγχωρούν τα ξεσπάσματα ή τα πισωγυρίσματα μου.. Ίσως γιατί για εκείνους είναι πιο εύκολη η σύγκριση ανάμεσα σε αυτό που ήμουν και σε αυτό που έγινα..

Εδώ και μερικές μέρες πήρα μια μεγάλη δόση παρελθόντος... Μου έπεσε βαρύ... Ασήκωτο για την ακρίβεια.. Βέβαια, ως functioning adult, έκανα αυτό που έπρεπε και στις δυο περιπτώσεις. Στην μια με πολλή αγάπη και πολλές τύψεις μια που το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης είναι δικό μου και το ξέρω, και στην δεύτερη με πολύ λιγότερο θυμό απ΄ότι περίμενα και με πολύ μεγαλύτερη ψυχραιμία. Ίσως γιατί αυτή την πόρτα μέσα μου την έχω κλείσει οριστικά και δεν περιμένω τίποτα πια.. Ούτε το δίκιο μου, ούτε καμιά απολύτως νίκη. Μόνο ένα τέλος όταν έρθει η ώρα... Και μέχρι τότε, λίγη ηρεμία...

Και μετά γύρισα σπίτι μου, κουκουλώθηκα με την κουβερτούλα μου, ακύρωσα όλα τα προγράμματα των ημερών και αφέθηκα... Σε αυτή την αίσθηση της απώλειας που με κυριεύει κάθε φορά που χρειάζεται να μπω σε τέτοιου είδους διαδικασίες πια.. Σ' αυτή την βουτιά στο πουθενά και στο τίποτα, που είναι ακριβώς ότι μένει μέσα μου κάθε φορά που επιστρέφω πίσω, εκεί που δεν θέλω.. Όμως η ζωή είναι μια σειρά από επιλογές και από συνέπειες. Το ώριμο κομμάτι του εαυτού μου το έχει μάθει καλά πια αυτό.. Όπως έχει μάθει να ζητάει και τις συγγνώμες πια, όταν και εκεί που πρέπει...

Όσο για το μετά μου, είναι μια διαδικασία που ξέρω πια πως δεν πρέπει να την ζορίσω.. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η ανάγκη μου για χαρά και για φως πάντα επικρατούν.. Μαζί με την αγάπη μου για αυτό το κέντρο του σύμπαντος κόσμου μου που πρέπει να με βλέπει μόνο χαρούμενη και καλά... 

Still time....

Ο χρόνος περνάει και παίζει παιχνίδια. Και το ρολόι της ζωής μου πότε γυρίζει πίσω σε εποχές που θα ήθελα να είχα ξεχάσει, πότε μένει ακίνητο σε αναμονές που δεν αντέχω, και πότε τρέχει σαν τρελό σε ρυθμούς που παιδεύομαι να ακολουθήσω. Ο χρόνος που κάποτε ήταν φίλος μου, ξαφνικά μοιάζει να έχει γίνει εχθρός μου. Και εγώ μένω να κοιτάζω τους δείκτες μετέωρη, περιμένοντας να λυθούν τα μάγια και ο καιρός να αρχίσει να μετράει πάλι κανονικά....

Please, take me away...

Έχω επιθυμήσει ταξιδάκι, και ας μην είναι όπως το κάναμε κάποτε... Θα ήθελα απλώς να γυρίσει ο χρόνος για λίγο πίσω, στην εποχή εκείνη που όλα ήταν μια απόφαση της στιγμής... 

Please, please, please... Take me away for a while... Χρειάζομαι μια απόδραση... Επειγόντως. Και πάντα εκείνος που με περίμενε πίσω από τον τοίχο με την μηχανή αναμμένη, ήσουν εσύ...

Fuck off....

Και επειδή τίποτα δεν είναι μόνο ροζ ή μόνο εύκολο, και το σύμπαν συχνά πυκνά δοκιμάζει τα νεύρα, την υπομονή και τα όρια μας, μου βγήκε την Κυριακή το απόγευμα μια συνάντηση που δυστυχώς δεν μπορώ να αποφύγω παρόλο που πολύ θα το ήθελα... Έχοντας αποφασίσει όμως από εδώ και στο εξής να αφήνω την καρδιά μου να μιλάει ειλικρινά - ακόμα και αν είναι για να πει ένα μεγάλο και ηχηρό "άντε γαμήσου"- αρχίζω να σκέφτομαι πως ίσως είναι καλύτερα ότι είναι να γίνει να γίνει το συντομότερο, έτσι για να κλείνουμε μια μια τις εκκρεμότητες και να πηγαίνουμε παρακάτω. Φιλοδοξώ να φτάσει ο Απρίλιος και να κουβαλάω όσο λιγότερη σαβούρα γίνεται στις αποσκευές μου. Και απ΄ότι δείχνουν όλα, την Κυριακή μπορεί να κάνω μια θεματικά καλή αρχή... 

Good Morning 2012... (Updated)

Η καινούρια χρονιά ξημέρωσε με λιακάδα. Και με χαμόγελα και φιλιά, και με ελαφρύ πονοκέφαλο από τα ποτά και το ξενύχτι, και με ευχές από όλους όσους αγαπάω, και με μια όχι και τόσο πετυχημένη sauce Hollandaise που δεν κατάφερε όμως να χαλάσει το γενικότερο αποτέλεσμα των πρώτων eggs Benedict του 2012. Να είναι έτσι λοιπόν, σαν το σημερινό πρωινό, όλος ο χρόνος που μόλις μπήκε. Να ξυπνάμε με ήλιο μέσα - έξω, οι αποτυχίες μας να είναι μικρές και να μην επηρεάζουν την ουσία, να διασκεδάζουμε μέχρι τελικής πτώσης, να έχουμε τις αγάπες της ζωής μας γύρω μας, να δοκιμάζουμε καινούρια πράγματα και να βάζουμε στόχους, οι υποσχέσεις να δίνονται για να κρατηθούν, και τα προβλήματα υγείας μας να περιορίζονται στα hangovers. Και να βρίσκουμε πάντα καταφύγιο μέσα σε αγκαλιές που δεν μας πρόδωσαν ποτέ και δίπλα σε ανθρώπους που θα θέλουν να μας κάνουν να γελάμε και να παίρνουμε φόρα.. Καλημέρα, φιλιά και ευχές... 


Υ.Γ. Και για να συνεχιστεί η μέρα όπως πρέπει, το απόγευμα θα πάω για καφέ με τις κολλητές. Και το βράδυ θα ακολουθήσω την συμβουλή της μαμάς μου. "Μην αφήνεις τίποτα ευχάριστο να σε προσπερνάει, να ζεις τις στιγμές όπως έρχονται, όταν έρχονται. Μόνο τα δυσάρεστα να αναβάλεις, επ' αόριστον..."